Μάτια που στερνά αντίκρισα κλαμένα

Μάτια που στερνά αντίκρισα κλαμένα
έφερε εδώ ο χωρισμός,
στο ονειρικό βασίλειο της απώλειας
να προβάλουν πια, ξανά, χρυσά μες το όραμά τους.
Θωρώ τα μάτια, τις στάλες όχι
ιδού η θλίψη μου...

Ιδού η θλίψη μου:
για τα μάτια που δε θα δω ξανά
να παίρνουν αποφάσεις.
Για τα μάτια που δε θα δω, ειμή
στη θύρα του αλλόκοσμου θανατερού βασιλείου
που τώρα
δειλά ξεπροβάλουν οι κόρες
μαζί να ανατείλουν και τα δάκρια
σφραγίζοντας το χωρισμό μας.[1]
 

---

[1] Μετάφραση του ποιήματος του T. S. Eliot:

Eyes that last I saw in tears

Eyes that last I saw in tears
Through division
Here in death's dream kingdom
The golden vision reappears
I see the eyes but not the tears
This is my affliction

This is my affliction
Eyes I shall not see again
Eyes of decision
Eyes I shall not see unless
At the door of death's other kingdom
Where, as in this,
The eyes outlast a little while
A little while outlast the tears
And hold us in derision.

Πλαστική Ιουλιέττα

Αγαπητέ παραλήπτη,

Χθες το βράδυ έσβησα τη φλόγα του κεριού σου. Δεν ήταν τελικά τόσο δύσκολο. Ένα ελαφρό φύσημα προς το φως και αυτό ήταν: το δωμάτιό μου βυθίστηκε στο σκοτάδι.

Χθες το βράδυ αγκάλιασα τη σκιά μου και την ένιωσα κρύα να λιγοθυμεί κάτω από τόνους όνειρα κι ελπίδες: κρυμμένες ενοχές που η αηδία μετέτρεψε σε επιθυμία.

Χθες το βράδυ ακόνισα τα μαχαίρια μου και δοκίμασα τις λεπίδες τους: ακόμα κοφτερές, ανυπέρβλητα θανατηφόρες, ασύγκριτα δυναμικές κι όμως αδύναμες όταν συσπειρώνονται μέσα στην καχεκτική παλάμη μου.

Χθες το βράδυ η γη είχε διαφορετική αύρα κι ο ουρανός έχασε το χρώμα του όταν ένα μικρό συννεφάκι, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, σκέφτηκε πως θα ήταν καλή ιδέα να κρύψει το φεγγάρι και να βυθίσει στην ανασφάλεια την αρρωστιάρα πόλη μου.

Χθες το βράδυ δεν ήταν η τελευταία νύχτα της ζωής μου. Όμως χθες το βράδυ έμαθα πως σύντομα και το δικό μου κερί θα σβήσει πρόωρα, χτυπημένο από μια κακότυχη σκέψη που βασάνισε κι ακόμα βασανίζει τη γενετική μου προϊστορία.

Χθες το βράδυ το δάκρυ μου είχε ήχο. Ο ήχος αυτός ακούστηκε μέχρι το ανώτερο διάζωμα του θλιβερού τοίχου της κονιορτοποιημένης ευτυχίας μου. Δε φοβάμαι το θάνατο. Φοβάμαι μόνο όσα δε θα προλάβω να διορθώσω.

Χθες το βράδυ έπαψε να έχει σημασία το σώμα μου. Το πνεύμα μου είναι αυτό που έχει υποφέρει και εκείνο πρέπει να φύγει γαληνεμένο, για να μη στοιχειώσει το βελτιστοποιημένο παρόν σας με φρικτές αυταπάτες και ηχηρές αλυσίδες που τρίζουν πάνω στα ξύλινα πατώματά σας.

Χθες το βράδυ άρχισα να πιστεύω πως οι ψυχές ζουν ανάμεσά μας. Μας μελετούν, μας περικυκλώνουν, μας αγαπούν και μας μισούν, μας ζηλεύουν και μας καθοδηγούν. Όμως υπάρχουν.

Χθες το βράδυ μια από αυτές τις ψυχές εμφανίστηκε και μου μίλησε. Με φώναξε με το όνομά μου. Αναγνώρισα το πρόσωπό της. Φίλησα τα χέρια της και λίγο πριν φύγει τα μάτια της. «Δε θα χωριστούμε ξανά...», είπε. Και ήξερα πως αυτή τη φορά έλεγε αλήθεια.

Χθες το βράδυ χαμογέλασα και ένιωσα ευτυχία γιατί θα την έβλεπα ξανά. Θα καθόμουν ξανά στην αγκαλιά της, να την ακούω να μου εξιστορεί ιστορίες άλλων εποχών, όπου οι σαράντα δράκοι κατά βάση έχουν ανθρώπινη μορφή και τερατόμορφη ψυχή. Να μου μαθαίνει, άθελά της, πως η ομορφιά, αν υπάρχει, έχει αξία μόνο όταν έρχεται από τα βάθη της καρδιάς κι όχι όταν αντικατοπτρίζεται σε επεξεργασμένη άμμο.

Χτες το βράδυ θα ήταν ψέμα να πω πως ήταν μια νύχτα όπως όλες οι άλλες. Ήταν μια νύχτα που το πέπλο της αλήθειας ξεδιπλώθηκε βίαια κι εγώ για να κρύψω τη γύμνια μου το σκέπασα περίτεχνα με αγωνίες και πρόσκαιρες φορτίσεις που σε λίγο θα είναι πιο άσκοπες κι από τη συγγραφή αυτών των λέξεων.

Χθες το βράδυ συνειδητοποίησα την αξία της γραφής μου. Είναι τόσο δυνατή και άφθαρτη που όταν εγώ θα έχω φύγει, εκείνη θα συνεχίσει να ζει και να αναπνέει περήφανα αγέρωχη, αγέρωχα περήφανη.

 

Χθες το βράδυ, μια υπέροχη νύχτα, μια νύχτα αποκάλυψης, μια νύχτα λιγότερο μοναχική από τις άλλες, γιατί τη συντρόφευαν οι σκέψεις μου και τη ζέσταινε το παρελθόν μου. Πρώτη μου φορά που σκόρπιες εικόνες από πληγωμένους εγωισμούς και πανοραμικές ορέξεις σχημάτισαν στο άμαθο πρόσωπό μου το πλατύ χαμόγελο της ικανοποίησης.

Χθες το βράδυ θα ήταν ψέμα να πω πως μεγάλωσα απότομα. Έπαψα, όμως, να μικραίνω. Τώρα όλα γυρνούν αντίστροφα, ο χρόνος μετράει για μένα από το τέλος προς την αρχή κι όταν μηδενίσει θα έχω μετατρέψει την ψυχή μου σε αντι-ύλη και θα βομβαρδίσω τα στερεότυπα που τολμήσατε να σχεδιάσετε γύρω από την καρδιά μου.

Χθες το βράδυ ξαναθυμήθηκα πως σε άφησα επειδή με ανάγκασαν άγνωστές σου καταστάσεις. Και το χειρότερο είναι πως οι «καταστάσεις» πιστεύουν πως νοιάζονται για σένα. Νοιάζονται τόσο πολύ ώστε με τρόμαξαν. Με έστειλαν μακριά σου, ξέροντας πως με αγαπάς και ξέροντας πως σε αγαπώ. Σ' εσένα μιλάω, που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Σ' εσένα που νομίζεις πως κέρδισες και πως έκανες τις σωστές επιλογές και έχεις ησυχάσει τη συνείδησή σου. Σ' εσένα που νομίζεις πως σώθηκες. Μην πιστέψεις ούτε για μια στιγμή πως δε μιλώ για σένα. Θα ήταν βολικό να υπέθετες πως μιλάω σε κάποιον άλλο. Θα ήταν, μάλιστα, τόσο βολικό που θα κατέληγε λάθος! Να ένα λάθος που δε θα προλάβω να διορθώσω...

Χθες το βράδυ ξέχασα όλες τις φορές που έκλαψα και στενοχωρήθηκα, έβρισα και φώναξα, θύμωσα και αγανάκτησα. Γιατί τίποτε από όλα αυτά δε θα μπορέσω να πάρω μαζί μου. Όλα θα μείνουν πίσω όσο εγώ θα προχωρώ μπροστά.

Χθες το βράδυ δεν ονειρεύτηκα όμορφα τοπία και κυματισμένες θάλασσες. Ονειρεύτηκα τα σύννεφα και δέχτηκα γύρω μου τη ζεστασιά τους. Γιατί σε αυτή την εικόνα θα ήθελα να ζω από δω και πέρα και όχι στην εικόνα που μου έχουν σχεδιασμένη.

Χθες το βράδυ δεν κυλούσε στις φλέβες μου κρασί. Σωματικά ήμουν απόλυτα συμβατική. Ψυχικά ήμουν εξαιρετικά γαληνεμένη. Η καρδιά χτυπούσε σταθερή και οι πνεύμονες ξεχείλιζαν από μη ευγενή κι όμως τόσο απαραίτητα μόρια αερίων.

Χθες το βράδυ είναι εικοσιτέσσερις ώρες μακριά. Και σε λίγο ο χρόνος δε θα έχει σημασία. Αν είσαι εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, να βρεις το θάρρος να έρθεις να με χαιρετήσεις όταν δε θα μπορεί πια κανείς να σου το απαγορεύσει. Όταν θα είμαι σκορπισμένη πάχνη πάνω στις ρίζες της θύμησης τους. Αν, πάλι, το γράμμα μου έπεσε σε διαφορετικά χέρια, ελπίζω μόνο τούτο: όποιος κι αν είσαι, να πρόλαβα να σε κάνω να με αγαπήσεις πριν με μισήσεις.

Μόνιμα από εκεί μου με βρήκες: λίγο μετά το χθες και ελάχιστα πριν το αύριο,

Ιουλιέττα

Γαλήνη

Θυμώνω,
γιατί οι μέρες πλησιάζουν τη χάση του φεγγαριού.
Θυμώνω πολύ
με τους αστερισμούς σου που δε δείχνουν να πλησιάζουν τους δικούς μου.
Θυμώνω πολύ με άλλους
χαμένη στο κουβάρι που μόνη έπλεξα ελπίζοντας να ξεμπλεχτεί μαζί σου.
Θυμώνω πολύ με άλλους αντί
να προσπαθήσω να ζήσω στη νιρβάνα που θα ήθελες να βρίσκομαι.
Θυμώνω πολύ με άλλους αντί για σένα,
γιατί είναι ευκολότερο να χτυπάς εκεί που δεν πονάει.
Θυμώνω πολύ με άλλους αντί
να κλείσω τα μάτια μου και να αφεθώ στις μυρωδιές του ονειρικού μου κόσμου.
Θυμώνω πολύ με άλλους
που βρήκαν το μόνο κλειδί ευτυχίας που δεν ταιριάζει στη δική μου κλειδαριά.
Θυμώνω πολύ
με εκείνους που αποφάσισαν για σένα χωρίς να με ρωτήσουν.
Θυμώνω
όταν είμαι μόνη, για να μη σου δώσω την ικανοποίηση της αναστάτωσής μου.

Μια ικανοποίηση που δε θα έχεις!
Γιατί θύμωσα και δε με είδες!
Γιατί για να με δεις θα 'πρεπε να ήσουν εδώ, σωστά;

Αργοναυτική Οδύσσεια

Κίνησα την πλεύση προς τη χώρα του Μορφέα.

Οι οιωνοί ήταν θετικοί,

οι σπονδές βρήκαν ανταπόκριση,

οι Συμπληγάδες άνοιξαν το διάβα μου,

οι σύντροφοί μου ήταν απόλυτα πιστοί,

οι άνεμοι φουσκώναν τα πανιά μ' ελπίδες

κι η θάλασσά τους έμοιαζε χαρτί στα άμαθά μου χέρια...

Είχαμε ήσυχο ταξίδι,

χωρίς Λαιστρυγόνες, χωρίς Λάμιες ή Κτήνη

ή τέρατα εξώκοσμα, ανθρωπόμορφα ή μη.

Η διαδρομή μας σύντομη, γαλήνια

κι οι σύντροφοί μου πάτησαν λαίμαργα

στη γη τη μαγεμένη των ονείρων.

Όσο για μένα,

μένω δεμένος στο κατάρτι μου,

αγκυροβολημένος στ' ανοιχτά της πλάνας γης

των αλλοτινών μου προσδοκιών,

γιατί ξέχασα να θυμηθώ

να ζητήσω απ' τους συντρόφους να μ' ελευθερώσουν.

Κι όσο εκείνοι απολαμβάνουν ευλαβικά

τους λωτούς της ονειρικής φυγής τους,

εγώ αναμένω σβηστός με τη μνήμη της λήθης μου,

ελπίζοντας πως σύντομα θα ξημερώσει...

Λεξιλογικές παρατηρήσεις

Είναι η γλώσσα μου τόσο πλούσια σε λέξεις.

Κάθε σημείο της ζωής έχει δική του ονομασία.

Άπειροι οι συνδυασμοί των φθόγγων

για να ενώσουν δυο ανθρώπους:

αγάπη, έρωτας, φιλία, συμπάθεια...

Ακόμα τόσοι είναι οι ήχοι

που θα χωρίζαν τις ψυχές τους:

μίσος, απέχθεια, αντιπάθεια, εχθρότητα...

Κι όμως η γλώσσα μου είναι φτωχή

στο μόνο που επιθυμώ:

να μείνω μόνη με τη σκέψη μου

αποκομμένη λίγο από τον κόσμο

συμφιλιωμένη μέσα μου...

Οι βάρβαροι το λένε «privacy»

και εάν μπορούν το έχουν.

Εγώ που εκπολιτίστηκα το αποζητώ διχασμένη

και δε μπορώ να το καλέσω να 'ρθει...

Τελευταίες οδηγίες

Τώρα που θα φύγεις,
να θυμηθείς να πάρεις μαζί τη σκέψη σου
για να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια.

Επίσης, σε παρακαλώ,
να μην αφήσεις υπολείμματα
απ' την οδοντόκρεμά σου στο νιπτήρα μου
ή τρίχες σου στη βούρτσα μου.

Να μην ξεχάσεις, ακόμα,
να ξεριζώσεις την καρδιά μου
και να την πάρεις μαζί σου
για να μη χρειαστεί να ψάξω
υποκατάστατες αιτίες αναπνοής.

Τώρα που θα φύγεις, λοιπόν,
αν θες να με διευκολύνεις
και να γίνει κι η δουλειά σου σωστά,
ή να με πάρεις μαζί σου
ή να μη φύγεις καν...

Καταφατικές αρνήσεις

Δεν είμαι ποιητής.

Για χρόνια φοβόμουν να χαϊδέψω το μολύβι μου.

Δεν είμαι συγγραφέας.

Μήνες ολόκληρους αναζητώ μια συνοχή στα κείμενά μου.

Δεν είμαι συνθέτης.

Ποτέ δεν πρόκαμα να χτίσω ένα ρυθμό της προκοπής.

Δεν είμαι καλλιτέχνης.

Νοσώ, παρασιτώντας σε δανεικές εμπνεύσεις.

Δεν είμαι ποιητής.

Είμαι το απομεινάρι της εφηβικής μου ανησυχίας.

Δεν είμαι συγγραφέας.

Είμαι ένας πλήρως και απόλυτα ορισμένος παραλογισμός.

Δεν είμαι συνθέτης.

Είμαι μια οκτάβα χαμηλότερα από το σκοπό των υπολοίπων.

Δεν είμαι καλλιτέχνης.

Το μόνο καλό που δημιούργησαν ποτέ τα χέρια μου

ήταν ένα αχνό χαμόγελο στα σκορπισμένα χείλη σου

Δε λέω ψέματα.

Δε λέω αλήθεια.

Είμαι ένα τίποτα κι είσαι ένα κάτι;

Ότι κι αν είμαι, να θυμάσαι αυτό:

ποτέ δε γράφω ποίηση

και μάλιστα για σένα!

Χρήστος

Είναι για σένα,

που τόσο στωικά κουρνιάζεις τα θέλω σου

σε μια γκρίζα γωνία

και καθρεφτίζεις το βλέμμα σου

στα σκονισμένα ματογυάλια της ψυχής σου.

Είναι για σένα,

που παρατηρώ τόσο καιρό τώρα,

κρυμμένη στη δική μου ουτοπική οπτική γωνία,

χωρίς να έχω επιδιώξει εξαρχής

μια τέτοια άσκοπη ανάλυση.

Είναι δική σου

η κρυφή δύναμη,

η δυνατή σκέψη,

η σκεπτόμενη επιθυμία,

η επιθυμητή αποξένωση.

Είναι για σένα,

όμως κατά βάθος,

μιλάω στο απόκρυφο είδωλό μου...

Παράκληση

Κύριε,

Δε σου ζητώ τίποτε άλλο:

μόνο σταμάτησε το χέρι μου,

γαλήνεψε τη σκέψη μου,

ηρέμησε το σώμα μου,

νανούρισε τα μάτια μου.

Για να μη σκέφτομαι πως έξω απ' το κλουβί μου υπάρχει χρώμα,

για να μη σκέφτομαι πως πίσω απ' την ησυχία της φυλακής μου ηχούν γέλια,

για να μη θέλω, πια, να δω πώς μοιάζει ο ήλιος,

μήπως και καταφέρω να συμβιβαστώ με την ιδέα

πως ότι έζησα-έζησα και πως όλα τελειώνουν εδώ.

Κύριε,

εσύ που λένε πως είσαι φιλεύσπλαχνος και δίνεις τα πάντα,

δώσε ζωή στους γκρίζους τοίχους μου

ή βγάλε χρώμα από τον έξω κόσμο.

Η ισορροπία μοιάζει άπιαστη

στα μάτια των φυλακισμένων.

Χαμήλωσε και κοίταξέ με,

λυπήσου την καταστροφή μου

και διπλοκλείδωσε την πόρτα

να μη μπορέσω να αποδράσω.

Κύριε κλειδοκράτορα,

Κύριε δεσμοφύλακα,

μοναδικέ μου φίλε και ορκισμένε εχθρέ μου,

«Καληνύχτα!»

Γιάπης

Έχω τις σκέψεις στοιβαγμένες σε αρμονία.
Είμαι ο γιάπης των ονείρων μου.

Στο τρίτο ράφι δεξιά
οι όρκοι και οι προσδοκίες.
Δεύτερο ράφι μες το κέντρο
τα σχολικά μου τα βιβλία.

Στα δεξιά τα κεκτημένα,
στ' αριστερά τα μετρημένα.
Στο κάτω ράφι ότι ξεχνάω,
μέσα στη μέση ότι θυμάμαι
και πάνω-πάνω, που δε βλέπω,
ούτε που ξέρω τι έχω αφήσει...

Όμως τα ράφια μετρημένα,
οργανωμένα γραμμικά.
Όλα ειν' όμορφα, σε τάξη,
τα βλέπω και τα καμαρώνω!
Τι ηρεμία! Τι γαλήνη!

Είμαι ο γιάπης των ονείρων μου,
Σας το 'πα;

Καμβάς

Τραγούδησέ μου πάλι
εκείνο τον σκοπό που τόσο καλά γνωρίζεις.
Μη σταματήσεις
το κορμί μου όταν θελήσει να αφεθεί στις μουσικές σου.
Άσε με να σε αγγίζω καθώς μου τραγουδάς
και μη λυπηθείς σα με δεις να δακρύζω...

Γιατί είναι η ώρα που τα τραγούδια
δεν πρέπει να χαμογελάνε
για να κρατήσουν δυο ανάσες
σφιχτά ενωμένες σε ρυθμό.

Και είναι η ώρα που τα μάτια μου
δεν ψάχνουν μόνο τα δικά σου,
μα αναζητούν μια ζεστασιά
όποια και να 'ναι, όπου και να 'ναι.

Τραγούδησέ μου πάλι
και γέμισέ με μελωδίες.
Απόψε σου χαρίζω έναν καμβά
και χρώματα να ζωγραφίσεις.

Μην παραπονεθείς αν δεις
τα σχήματα να ξεθωριάζουν.
Αύριο, πάλι, θα 'χω αλλάξει
και θα μου πεις άλλο τραγούδι...

Κατόπιν εορτής

Τώρα που λείπεις
σ' αγκαλιάζω πιο σφιχτά.
Θυμάμαι κάθε μέρα τη γιορτή και τα γενέθλιά σου.
Γνωρίζω, πια, πώς πίνεις τον καφέ σου
και ψιθυρίζω όπου σταθώ τις αγαπημένες σου μελωδίες.

Τώρα που λείπεις,
τα ρούχα μου έχουν ολούθε
τη μυρωδιά μιας ξεχασμένης ευτυχίας.
Όλα όσα ζήσαμε και νιώσαμε
μου μοιάζουν όμορφα κι αστεία.

Τώρα που λείπω,
θα έχεις χρόνο να βλέπεις πιο πολύ τα φιλαράκια σου.
Δε θα γκρινιάζω διαρκώς που δε βλεπόμαστε συχνά,
θα ξενυχτάς το δίχως άλλο
χωρίς να νιώθεις πλέον τύψεις
και θα 'ναι οι μέρες και τα βράδια
ήρεμα και ειρηνικά.

Και, γράφοντας, παρατηρώ
πως το δικό σου το κομμάτι
έχει και ρίμα και σκοπό,
ενώ το δικό μου άμουσο
με λέξεις σκορπισμένα κρύες...

Έτσι το βλέπω πως εσύ
είσαι καλύτερα χωρίς εμένα
κι εγώ μαθαίνω από τα λάθη μου
πως ότι μένει λίγο μαζί μας
δε μας ανήκει τελικά.

Μου δάνεισες τα χείλη σου,
σου χάρισα την ψυχή μου.
Καλή συμφωνία για μια άδεια ψυχή
και μια σκοτεινή ουτοπία.

Τώρα που λείπω,
εσύ, τουλάχιστον, ζεις...

Υποχώρηση

Σου είχα πει «ναι»
και με είχες κοιτάξει κατάματα
σα να συμφωνούσες με την απόφαση
μα όχι με την παράνοιά της.

Σου είχα αφεθεί
και με είχες κρατήσει σφιχτά
με την υπόσχεση πως θα μείνεις
κι είχα νιώσει ασφαλής
και ταυτόχρονα μετέωρη
γιατί ήμουν φίλη και μητέρα
κι αδελφή κι αγαπημένη

Ύστερα ήρθαν εκείνοι να με βρουν
γιατί ανησύχησαν για σένα
που ένα πλάσμα τόσο ξένο
σ' είχε κρατήσει πλάι-πλάι στη φωτιά του.

Έτσι, υπέγραψα συνθήκη υποχώρησης.
Έφυγα κι έκρυψα πίσω από κιθάρες
και δανεικές σιωπές τη λογική μου.

Κι είπα να μου δώσω χρόνο
μήπως μπορέσω να ανασάνω,
μα κάθε βράδυ που νικά
η μοναξιά την απουσία σου,
χωρίς να θέλω,
έρχεται πάλι εκείνη η σκέψη
να μου θυμίσει πως κάποια μέρα
κάπως έγινε
και σου είχα πει «ναι»...

Το κλειδί

«Δώσ' το μου πίσω!»
Κι είχα το χέρι απλωμένο
κι ήταν τα μάτια φλογισμένα
και οι αισθήσεις μουδιασμένες
που ένας άνδρας σαν εσένα
είχε κρατήσει το κλειδί μου.

«Δώσ' το μου τώρα!»
Είναι ένα βάρος που αντέχω
για τρεις χιλιάδες τόσα χρόνια
κι ήρθες εσύ να το στηρίξεις
για να με δεις αλαφρωμένη.

«Δώσ' το λοιπόν, τι περιμένεις;
Μήπως το νόμισες αστείο;»
Ποτέ δε ζήτησα να βάλεις
τη δύναμή σου για θυσία.
Εγώ σε ήθελα ακμαίο
να νιώθω δίπλα σου αμαζόνα
κι εσύ με έβαλες να γνέθω
τον ιερό λευκό μανδύα.

Ποτέ δε ζήτησα ιππότη
για να κρυφτώ σε μια λεπίδα.
Έχω απέλπιδη ελπίδα
πως ότι ψάχνω θα το βρω.
«Δώσ' το, λοιπόν, μην το κουράζεις!»
Δεν είμαι ιέρεια στην Κολχίδα.
Εγώ φαντάστηκα μαζί σου
να σβήσω πια τα παραμύθια...

Φυσική Άλγεβρα

Φόβος...
Αν γυρίσω σελίδα
θα βρω κι άλλες εξισώσεις.
Φόβος...
Κι αν τις λύσω και προχωρήσω
νέα προβλήματα περιμένουν να ξετυλιχθούν.
Φόβος...
Μα αν δε γυρίσω πια σελίδα
δε θα μάθω τη συνέχεια της παρωδίας που έχει το δικό σου όνομα...

Ανασφάλεια αντιστρόφως ανάλογη του χρόνου
και πλήξη ευθέως ανάλογη της απόστασης.
Τελικά ποιος απ' τους δυο μας είναι καλύτερος λύτης;
Εσύ, που ποτέ δε θέλησες να δεις το πρόβλημα,
ή εγώ που ξεκίνησα να λύνω με άγνωστες παραμέτρους;

Φτάνω πάλι σε ακέραιες τετμημένες
και σταθερές τεταγμένες,
γιατί πάντα κινούσα επί της ευθείας
και πάντα κατέληγα σε άτοπο.
 

Η παράγωγος μηδενίζεται στα τοπικά ακρότατα
κι εγώ ένα ολικό ελάχιστο
που δεν άγγιξε ποτέ τις προσδοκίες σου...

Φόβος...
Για την απροσδιοριστία
Του πυρήνα του προβλήματος.
Φόβος...
Για τη σχετικότητα
των συναισθημάτων σου.
Φόβος...
Ότι θα τελειώσει η ώρα
πριν προλάβω να λύσω όλα τα θέματα.

Και πριν οι φόβοι μου επαληθευθούν:
Κουδούνι!

Συζήτηση με τον εχθρό μου - Κεφάλαιο 2

[...]

-Γιατί πρέπει να έχω τις απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις σου; Το ξέρεις πως ρωτάς τόσα πολλά που δεν προλαβαίνω καν να απαντήσω; Δε μπορώ να σε καταλάβω...

-Δε σου ζήτησα να με καταλάβεις, δε σου ζήτησα καν να προσπαθήσεις! Σου ζήτησα να με αγαπάς όπως είμαι, τώρα που μπορώ κι εγώ να σε αγαπώ όπως είσαι...

-Δε μπορώ να αγαπήσω κάτι που δεν κατανοώ, δε μπορώ να κατανοήσω κάτι που μοιάζει τόσο απρόσιτα περίπλοκο, δε μπορώ να απλουστεύσω ένα πρόβλημα που δεν έχει συγκεκριμένους συντελεστές...νιώθω ανίσχυρος!

-Δεν είναι θέμα ισχύος ή συγκεκριμένου προβλήματος: σου ζήτησα απλά να με αγαπάς χωρίς να με κρίνεις!

-Δε μπορώ ούτε καν να σε κρίνω, δεν έχω ένα σημείο σου να πιαστώ! Έχω μόνο απορίες: χιλιάδες επιστρεφόμενες απορίες που εκφράζονται από εκατομμύρια ερωτήσεις και δε δείχνουν να βρίσκουν καμία σαφή απάντηση.

-Ούτε εσύ μπορείς να απαντήσεις στις ερωτήσεις μου κι όμως. Είναι όλα τόσο απλά, φτάνει να πάψεις να αναλύεις τόσο πολύ τους ανθρώπους, τα συναισθήματα και τις συνθήκες γύρω σου.

-Ζητάς να σε αγαπήσω και δεν ξέρω καν ποιος είσαι...

-Με ξέρεις καλύτερα από τον καθένα και απορώ που δε μπορείς να αντιληφθείς τις προθέσεις και τη λογική μου!

-Δεν υπάρχει λογική στην αναρχία κι εσύ είσαι γεμάτος από αυτή!

-Δεν είμαι άναρχος, απλά πιστεύω σε μία πιο απλή και λιγότερο ψυχοφθόρα μορφή ζωής! Πιστεύω στη γαλήνη και την ηρεμία, στην ανθρώπινη ευτυχία που πηγάζει μέσα από τα μικρά καθημερινά πράγματα, στο χαμόγελο που δε χρειάζεται ιδιαίτερες συνθήκες για να ανθίσει: αρκεί μια χαρούμενη σκέψη που μπορεί να μην είναι καν δική σου! Μπορείς να δανειστείς χαρά από το γύρω κόσμο σου και είναι τόση πολλή και τόσο απλόχερα μοιρασμένη!

-Κοίτα τριγύρω σου, άνοιξε τα μάτια σου: για ποια ευτυχία μιλάς; Ο κόσμος γύρω υποφέρει, ζει τη ζωή του έντονα και αγχωμένα, βάζει υψηλότερους στόχους από εκείνους που μπορεί να φτάσει και χάνει την ψυχή του στη διαδρομή! Χαραμίζει τα νιάτα του σε σάπια ιδανικά και μοχθηρά πάθη! Σκοτώνει το συνάνθρωπό του για να ανέβει, φτιάχνει μια πυραμίδα πτωμάτων και φτάνοντας στην κορυφή της δεν αντικρίζει παρά την ατελείωτη μοναξιά της κορυφής! Πού ζεις εσύ;

-Όλα τα όμορφα πράγματα αυτού του κόσμου είναι εκεί έξω φτάνει να έχεις τη θέληση να τα δεις και να τα αγκαλιάσεις...

-Φιλοσοφίες που δε βοήθησαν ποτέ κανένα! Να ένα πράγμα που δε μου αρέσει σ' εσένα: είσαι η προσωποποίηση της θεωρίας! Εγώ είμαι σύγχρονος άνθρωπος, άνθρωπος της πράξης, μυαλό μαθηματικό, σκέψη τεχνοκρατική! Ο κόσμος καθημερινά υποφέρει κάτω από τα άλυτα καθημερινά του προβλήματα κι εσύ ασχολείσαι με ουρανούς και με αγκαλιές! Η εποχή των παιδιών των λουλουδιών πέρασε ανεπιστρεπτί! Τώρα έχουμε τα παιδιά του σωλήνα, τα παιδιά του χάους, την ύβρη των λαών και την τίση των θεών!

-Είμαι ρομαντικός και ονειροπόλος. Γιατί απλά δε μπορείς να με δεχτείς και να με αγαπήσεις έτσι όπως είμαι; Γιατί πρέπει να προσπαθείς διαρκώς να με αλλάξεις; Δεν έχω το δικαίωμα της διαφορετικότητας;

-Δε μπορώ να σε αγαπήσω και δε μπορώ να σε δεχτώ. Είσαι ένα παράσιτο μέσα στη ζωή μου, μια τροχοπέδη στην άνοδό μου, ένα αγκάθι στις σχέσεις μου και με αποσυντονίζεις! Με τη στάση και τις γενικολογίες σου μου δημιουργείς διαρκώς ανασφάλεια και φοβίες! Θέλω να βαδίζω με αργά και σταθερά βήματα, δε θέλω να ρισκάρω κι εσύ διαρκώς μπλέκεσαι στη ζωή μου και αναιρείς τις ισορροπίες μου!

-Σε αγαπώ και προσπαθώ να σε βοηθήσω: ο δρόμος που έχεις πάρει δεν είναι ο σωστός! Ζεις υλιστικά, μεταφράζεις τις ανάγκες σου σε αριθμούς, εξισώνεις τα συναισθήματα με το μυαλό σου και περιορίζεις τις δυνατότητες και τις επιλογές σου κάτω από μια υποτιθέμενη ασφάλεια που δε θα σε οδηγήσει πουθενά! Ένα πρωί, όταν εγώ θα έχω κοιμηθεί για πάντα και δε θα σε επηρεάζω πια, θα ξυπνήσεις από το λήθαργό σου και βλέποντας πως μόνος σου κλείδωσες τον εαυτό σου στο χρυσό κλουβί της ασφάλειάς σου θα εκραγείς και, μαζί με εσένα, θα εκραγούν και όλα όσα πάσχισες τόσο πολύ να χτίσεις: τα τείχη της προστασίας της ψυχής σου, οι φύλακες των ονείρων σου, οι περιοριστές της ταχύτητας της καρδιάς σου...Θα γίνεις σκόνη και σαν τέτοια θα σκορπίσεις στον αέρα χωρίς καμιά δυνατότητα ανασυγκρότησης!

-Δεν ξέρεις το μέλλον! Δεν ξέρεις τίποτα! Όσα λες είναι απλά η δική σου πλευρά του νομίσματος, η δική σου εκδοχή! Θα σου πω εγώ τι θα γίνει την άγια μέρα που θα σταματήσεις να επηρεάζεις τη ζωή μου: θα ξυπνήσω ήρεμος και ατάραχος και θα προχωρήσω τη ζωή μου ήρεμα χωρίς την υπέρμετρη παρουσία των επιλογών που διαρκώς μου προσφέρεις! Θα επιλέξω και θα ακολουθήσω μία κατεύθυνση, μόνο μία! Θα στρέψω προς τα εκεί όλο μου το είναι, όλη τη ζωή μου, τις σκέψεις μου, τις ανάγκες μου, την καρδιά μου: όλα θα έχουν κοινή πορεία! Μια πορεία που θα οδηγήσει σταδιακά στην ηρεμία! Κι η ηρεμία είναι το αγαθό που λείπει από την εποχή που ζούμε!

-Το σχέδιό σου είναι μακροχρόνιο κι αν αποτύχει δεν έχεις διέξοδο!

-Δε χρειάζονται διέξοδοι όταν έχεις σχεδιάσει το τέλειο πλάνο!

-Δεν υπάρχει τέλειο πλάνο! Τίποτα δεν είναι μόνο θετικό: πάντα υπάρχει και η αρνητική πλευρά των πραγμάτων!

-Εσύ το λες αυτό που ξυπνάς κάθε πρωί με ένα ηλίθιο χαμόγελο χωρίς κανέναν προφανή λόγο; Εσύ που περπατάς στο δρόμο και χαμογελάς στα πιτσιρίκια που πετάνε πέτρες στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου σου; Εσύ που δίνεις και το τελευταίο σου χαρτονόμισμα για ένα εισιτήριο μιας συναυλία απλά για να το κάνεις δώρο σε κάποιον που δε σε εκτιμά στο ελάχιστο, αδιαφορώντας για το ότι θα μείνεις χωρίς τσιγάρα μια βδομάδα; Εσύ που αγκαλιάζεις το ίδιο λούτρινο κουκλάκι κάθε βράδυ λες και είσαι ακόμα πέντε χρονών και συχνά μιλάς γι αυτό λες και είναι ζωντανός οργανισμός; Για σένα δεν υπάρχει κακό. Το κακό έχει ξορκίσει. Για σένα και το μεγαλύτερο λάθος εμπεριέχει καλά σημεία. Για σένα και ο χειρότερος εγκληματίας είχε κάποια στιγμή δίκιο...

-Είναι δύναμη να μπορείς να χαμογελάς στα δύσκολα και να αγνοείς την αρνητική πλευρά των πραγμάτων...

-Είναι αδυναμία να μην έχεις το θάρρος να αντιμετωπίσεις το κακό και να του φοράς μια χαρούμενη μάσκα...

-Μπορεί να είμαι αδύναμος, όπως λες, όμως εγώ μπορώ να αγαπώ! Εσύ;

-Για να αγαπήσεις κάτι πρέπει να το γνωρίζεις! Για να το γνωρίσεις πρέπει να δεις και την καλή και την κακή πλευρά του! Όσο βλέπεις μόνο τη μία πλευρά του νομίσματος δε μπορείς να αγαπήσεις! Ξέρεις τι αγαπάς; Την προβολή όσων εσύ ελπίζεις πως έχουν οι άλλοι! Προβάλεις τον εαυτό σου και τις προσδοκίες σου πάνω στους άλλους και νομίζεις πως αυτό είναι η αλήθεια! Όμως αυτό είναι εγωιστικό γιατί κατά βάση δεν αγαπάς τον άλλο, αλλά τον εαυτό σου...

-Αγαπώ εσένα, αυτό μου φτάνει!

-Ούτε ξέρεις ποιον αγαπάς...κι ίσως είναι καλύτερα που δεν ξέρεις: η άγνοια είναι ένα είδος προστασίας...κι εσύ είσαι καλά κρυμμένος πίσω από το μανδύα της φαινομενικής ευτυχίας σου, που θα σε λυπόμουν αν κάποια μέρα αποφάσιζες να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα...

-Μη με λυπάσαι!

-Δε σε λυπάμαι, δε νιώθω τίποτε πια για σένα κι αυτό είναι το χειρότερο...

[...]

Συζήτηση με τον εχθρό μου - Κεφάλαιο 1

Ένα ξημέρωμα από εκείνα που δεν περιμένεις ποτέ ότι θα έρθουν, ξύπνησε τρομαγμένος! Είχε δει έναν απαίσιο εφιάλτη, τόσο τρομακτικό που όταν άνοιξε τα μάτια του το στόμα του είχε στεγνώσει και τα άκρα του έτρεμαν από την αναστάτωση!

Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό όμως ένιωσε ανακούφιση που δεν ήταν μόνος του. Έστρεψε το κεφάλι του προς τα αριστερά και τότε ήταν που κοιτάχτηκαν κατάματα για πρώτη φορά, μετά από είκοσι-τρία ολόκληρα χρόνια!

-Φοβήθηκες;

-Πολύ!

-Τι σε τρόμαξε τόσο;

-Το όνειρο...

-Δεν ήταν τόσο το όνειρο όσο αυτό που σήμαινε για σένα...

-Το ξέρω...

-Όλα τα ξέρεις...

-Δεν τα ξέρω όλα! Για την ακρίβεια είναι εξαιρετικά περιορισμένες οι γνώσεις μου! Κι εσύ σπανίως με βοηθάς να διαλευκάνω τις καταστάσεις!

-Τι μπορώ να κάνω για να σε βοηθήσω σε αυτό;

-Να απαντήσεις σε κάποιες από τις ερωτήσεις μου!

-Αν μπορώ...

-Γιατί υπάρχεις;

-Για τον ίδιο λόγο που υπάρχεις κι εσύ, φυσικά!

-Μερικές φορές σκέφτομαι πως αν δεν υπήρχες η ζωή μου θα ήταν πιο απλή και πιο ήσυχη...

-Γιατί δεν προσπαθείς να με διώξεις τότε;

-Γιατί φοβάμαι την αλλαγή...τόσα χρόνια μαζί, εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ, μια γροθιά ενωμένη πορευόμαστε και επιβιώνουμε...ίσως πάλι να ελπίζω πως θα αποφασίσεις να φύγεις από μόνος σου κι έτσι δε θα χρειαστεί να αναλάβω την ευθύνη για τη φυγή σου...

-Μήπως το πραγματικό πρόβλημά σου είναι ότι φοβάσαι την απόδοση ευθυνών και ειδικότερα προς τον εαυτό σου;

-Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο: να γνωρίζω εγώ πως ευθύνομαι για κάτι ή να το γνωρίζουν οι άλλοι;

-Για ποιον ζεις; Για σένα ή για τους άλλους;

-Ζω για τη στιγμή που θα ελευθερωθώ από τα δεσμά της ύπαρξής σου!

-Τόσο πολύ, λοιπόν, με μισείς; Τόσο που δεν αντέχεις ούτε μια στιγμή την ύπαρξή μου δίπλα σου;

-Δε σε μισώ...δε μπορώ να σε μισήσω! Μετά από τόσα χρόνια ξέρω τα πάντα για σένα! Ξέρω όλες τις σημαντικά ασήμαντες λεπτομέρειες του κορμιού σου, ξέρω πως σκέφτεσαι, μαντεύω ακόμα και τις αντιδράσεις σου! Χρειάζεται ένα βλέμμα για να μπω στη λογική σου...

-Εγώ σ' αγαπώ...και σ' αγαπώ πραγματικά, όχι όπως το λένε οι ξένοι! Αγαπώ κάθε σημαντικά ασήμαντη λεπτομέρεια της ύπαρξής σου! Μου αρέσει που καταλαβαίνω τη λογική σου, μου αρέσει που μπορώ να μπω στη θέση σου και να δω μέσα από τα μάτια σου! Αν δε μπορούσα θα ένιωθα τόσο μα τόσο μόνος και μπερδεμένος...

-Μερικές φορές καλύτερα να είσαι μόνος παρά να έχεις το βάρος της καταπίεσης του άλλου πάνω από τις επιλογές σου.

-Δε σε καταπιέζω, προσπαθώ να σε βοηθήσω να βγεις από την ευθυνόφοβη πραγματικότητά σου και να αντιμετωπίσεις μια πιο ρεαλιστική και ελεύθερη πλευρά της ζωής...

-Είμαι ρεαλιστής, δεν πετάω στα σύννεφα! Εσύ είσαι αυτός που αεροβατεί! Εγώ θέλω να ζήσω στον κόσμο, δε θέλω να τον αλλάξω! Θέλω να ορίσω ένα πλαίσιο και να κινηθώ μέσα σε αυτό. Θέλω να χαράξω μια πορεία και να μείνω πιστός σε αυτή! Εσύ σήμερα είσαι εδώ κι αύριο ποιος ξέρει που...

-Τόσα χρόνια είμαι εδώ...γιατί να φύγω τώρα;

-Γιατί κάποια στιγμή πρέπει να έρθει εκείνο το «τώρα» που θα ορίσει και θα κατευθύνει τα πράγματα! Δε γίνεται όλα να είναι ελεύθερα και αφηρημένα, πρέπει να μπει μια τάξη...

-Δε μπορείς να προβλέψεις το μέλλον. Δε μπορείς να περιορίσεις τα όνειρά σου! Δε μπορείς να πας ενάντια στη φύση σου: γεννήθηκες για να ζεις ελεύθερος και όχι για να υποδουλώνεσαι!

-Εσύ είσαι αυτός που προσπαθεί να με σκλαβώσει! Τόσα χρόνια με πιέζεις, τόσα χρόνια με καθοδηγείς χωρίς να στο ζητάω! Τόσα χρόνια και στιγμή δεν κατάλαβες πως δεν είμαι δούλος κανενός! Και κυρίως, δεν είμαι δούλος δικός σου!

-Είσαι σκλάβος της μοναδικής σου επιθυμίας: να μη γίνεις σκλάβος κανενός...αυτό είναι που σε στοιχειώνει κι αυτό είναι που σε ελευθερώνει...όμως ελεύθερος δε θα είσαι ποτέ!

[...]

Το παράθυρο που βλέπει στη γειτονιά σου

Όλα αστράφτουν μαγικά κι ονειρεμένα
κι η ζώσα πόλη σου μοιάζει σαν παραμύθι...
Εκεί αράζεις και γυρνάς σα δορυφόρος,
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών που περπατάς...

Και δε σε ρώτησα ποτέ σου τι ανέμενες
όταν το βλέμμα σου χανόταν στο παράθυρο
και τα ματάκια σου γαλήνευαν σαν έπεφταν
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών που περπατάς...

Εκεί επιθύμησες να ζήσεις μονοιασμένος
με εμένα ίσως, ίσως και με κάποιαν άλλη...
Δεν είχε τόση σημασία αν θα επέλεγες
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών που περπατάς...
Αυτοί οι γκρίζοι δρόμοι μια οφθαλμαπάτη
και οι ανάγκες σου απλώνονταν σαν πάχνη,
για να καλύψουν της ασχήμιας τους τη φρίκη
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών που περπατάς...

Έτσι κι εκείνη, η γλυκιά, η απροσάρμοστη,
στις θημωνιές μιας ξεχασμένης ευτυχίας,
η μία σκέψη, η σκοτεινή επιθυμία,
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών που περπατάς...

Να φύγεις θέλησες μα τρόμαξες σα βγήκες
και περιφέρθηκες τυφλά σαν υπνοβάτης
μες στην απατηλά δοσμένη επιλογή,
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών που περπατάς...

Γι αυτό απέμεινες εδώ κι απλά κοιτάζεις,
μήπως ξεκλέψεις λίγη δόξα από το όνειρο
που κάποιος θέλησε να γίνει εφιάλτης
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών που περπατάς...

Κι εγώ που χρόνια ζω μαζί σου και σε νοιάζομαι,
έχω αφήσει την καρδιά μου στο σεντούκι σου
και ζει κι εκείνη μόνη, μέσα στο σκοτάδι της
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών που περπατάς...

Και περιμένω τη στιγμή που θα ανασάνεις
όταν θα ανοίξεις το μικρό σου φινιστρίνι,
όταν οι φλόγες των ματιών σου θα δροσίσουν
και θα σκορπίσουν τις σκιές της γειτονιάς σου...