Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2005

Καταφατικές αρνήσεις

Δεν είμαι ποιητής.
Για χρόνια φοβόμουν να χαϊδέψω το μολύβι μου.
Δεν είμαι συγγραφέας.
Μήνες ολόκληρους αναζητώ μια συνοχή στα κείμενά μου.
Δεν είμαι συνθέτης.
Ποτέ δεν πρόκαμα να χτίσω ένα ρυθμό της προκοπής.
Δεν είμαι καλλιτέχνης.
Νοσώ, παρασιτώντας σε δανεικές εμπνεύσεις.

Δεν είμαι ποιητής.
Είμαι το απομεινάρι της εφηβικής μου ανησυχίας.
Δεν είμαι συγγραφέας.
Είμαι ένας πλήρως και απόλυτα ορισμένος παραλογισμός.
Δεν είμαι συνθέτης.
Είμαι μια οκτάβα χαμηλότερα από το σκοπό των υπολοίπων.
Δεν είμαι καλλιτέχνης.
Το μόνο καλό που δημιούργησαν ποτέ τα χέρια μου
ήταν ένα αχνό χαμόγελο στα σκορπισμένα χείλη σου

Δε λέω ψέματα.
Δε λέω αλήθεια.
Είμαι ένα τίποτα κι είσαι ένα κάτι;
Ότι κι αν είμαι, να θυμάσαι αυτό:
ποτέ δε γράφω ποίηση
και μάλιστα για σένα!

2 comments:

nihilio είπε...

Με άγγιξε βαθύτατα το πόσο έχω επιρεάσει την σύγχρονη ποίηση. Πάω να αναπαυτώ στις ποιητικές μου δάφνες. :P

Atalante είπε...

Μου αρέσει ιδιαίτερα, ίσως επειδή πάντα μου άρεζε το θέμα και γενικά τα δημιουργήματα που αντανακλούν τον εαυτό της, που μιλούν για τα ίδια, για την τέχνη. Τα ποιήματά σου είναι πολύ αξιόλογα, μην τα κρύβεις. Ειλικρινά, αξίζουν. Και πράγματα έχεις να πεις, και τρόπο να τα πεις ξέρεις, κι είναι κι όμορφος...

(Μόλις άνοιξα κι εγώ ελληνικό blog)

Δημοσίευση σχολίου