Παρασκευή 18 Μαΐου 2012 0 comments

Κρακ

Τη στιγμή που ακούγεται το «κρακ», το μυαλό σου πλημμυρίζει με ανάμεικτα συναισθήματα: Το έξω και το μέσα συνθλίβονται, σε μια (σα) στιγμιαία συναισθηματική έκρηξη υπερκαινοφανών. Η ψυχική ισορροπία εξαϋλώνεται, η πνευματική ηρεμία δραπετεύει από το παράθυρο των σκέψεων: ο πόνος über alles, το σοκ über allen.

Κάθε φορά που χάνεις την ισορροπία σου, κάθε φορά που εκφράζεσαι πιο έντονα από ότι άλλες φορές, κάθε φορά που κλαις, που φωνάζεις, που μαλώνεις, το εξής μαγικό σου συμβαίνει (τις περισσότερες φορές ασυναίσθητα): έρχεσαι πιο κοντά στον εαυτό σου από ποτέ (ή απ’ όσο νομίζεις). Συνθλίβοντας την παντοδυναμία του «εγώ» σου, ζυμώνεσαι: ανοίγεσαι στο «εσύ»… στο «εμείς»…

Η αδυναμία σου ξεδιπλώνεται αχόρταγα, νομίζοντας ότι θα επικρατήσει, κι όμως: πώς θα αντιδρούσες αν σου έλεγα ότι τότε είναι που η αδυναμία σου γίνεται πιο έτοιμη από ποτέ για να καταπατηθεί και να υπερνικηθεί;

Μην κοροϊδεύεσαι μέσα στο φολκλόρ του μυαλού σου: θα πέσεις χαμηλά. Τόσο χαμηλά που θ’ αγγίξουν γυμνές οι πατούσες σου το βρεγμένο χώμα. Θα λερωθείς. Θα σε χλευάσουν. Θα σε αμφισβητήσουν. Θα ντραπείς. Το συναίσθημα θα σε καταρρακώσει. Θα σε βαρύνει τόσο, ώστε θα πέσεις στα γόνατα. Θα σκύψεις, με τα χέρια βουτηγμένα στη λάσπη.


Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι να αντιμετωπίσεις τη νέα (κατά)στάση στην οποία βρίσκεσαι.

Ο πρώτος ορίζει να χαμηλώσεις το κεφάλι και να εστιάσεις στο τίποτα, στο κενό, στο πάτωμα.
Ο δεύτερος (πιο αποφασιστικός αυτός) είναι να συνειδητοποιήσεις ότι μόνο αν ξεκινήσεις από αυτή τη στάση θα μπορέσεις να πάρεις ορμή για να ξαναπηδήξεις προς τα πάνω.
Υπάρχει, βέβαια, κι ο τρίτος (ο ενδιάμεσος) δρόμος: αυτός τον οποίο προτιμώ εγώ...


Χαμήλωσε το κεφάλι σου, αλλά μην εστιάσεις σε τίποτα: ούτε στη Γη, ούτε στον Ουρανό. Ακούμπησε το (ήδη τόσο μα τόσο βαρύ...) μυαλό σου στο χέρι σου και σκέψου για πρώτη φορά στη ζωή σου σοβαρά την επόμενη κίνησή σου. Αξιολόγησέ τα. Όλα. Σε μηδενική βάση. Κέρδισε ή χάσε τη συγκεκριμένη αψιμαχία: δεν έχει, εν τέλει, τόση σημασία (όση νομίζεις) αν θα κοπεί ένα δένδρο για να σωθεί το δάσος. Σημασία έχει να έχεις αποφασίσει εσύ για τη στρατηγική με την οποία θέλεις να μπεις στη μάχη της αυτοπλήρωσης κι όχι κάποια σκοτεινή ασυνειδησία.

«Με τσιγάρα βαριά και φτερό την καρδιά, πάντα φεύγεις…»

Σταμάτα να ξεφεύγεις από τις αδυναμίες σου: στην πράξη (αν δεν το έχεις συνειδητοποιήσει ήδη, ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσεις ότι) η φυγή δε σε οφέλησε σε τίποτα έως τώρα. Άλλωστε, η ασφάλεια δεν είναι παρά μια παραίσθηση για να μένουμε στάσιμοι και μια δικαιολογία για να αφήνουμε το μηχανισμό αυτοβελτίωσής μας βορά στις αράχνες: αγκάλιασέ τις αδυναμίες σου, κατάλαβέ τες, δώσ’ τους την ευκαιρία που επιδιώκουν ώστε να ανασάνουν μέσα σου.

Νιώσε και ζήσε μέσα από αυτή τη βιωματική κατάσταση. Και μη σε νοιάζουν τα αδιάκριτα μάτια: παραδείγματα προς μίμηση ή προς αποφυγή ψάχνουν κι εκείνα, αξιολογώντας με τη σειρά τους τις δικές τους επιλογές. Mήπως, άραγε, δεν είναι κι αυτά Χαμένες Ψυχές μέσα στην Πόλη;

Δεν ξέρω αν η επιλογή μου αποτελεί την καλύτερη αντίδραση στο «κρακ». Είναι, όμως…
Η πιο αγνή... 
Γιατί χύνω την ψυχή μου με τρόπο που αυτή να αγγίζει την επιθυμία η οποία με ωθεί στην πλήρωση.
Η πιο άξια…
Γιατί δε φοβήθηκα την Κορυφή (ούτε τον Καιάδα). Δε ζαλίστηκα από το ύψος Της. Δεν τρόμαξα μπροστά στην πρόκληση Του. Έριξα τη ζαριά. Και κέρδισα. Εμένα.
Πέμπτη 17 Μαΐου 2012 0 comments

Βαριά Λαϊκά

Με τα μάτια σφαλισμένα και υγρά,
ξενυχτάνε οι αλήτες στη Μαρίνα:
στις προβλήτες, στον ισθμό, στην ερημιά
μεταφέρουν την ανέχεια του μήνα.

Σ' έχω δει πολλές βραδιές να την περνάς
στα σοκάκια του μυαλού φυλακισμένος,
το στιλέτο σου στην τσέπη να γυρνάς
μ' όλους όσους δεν αξίζαν χολωμένος…

Σα ζωή γεμάτη πόθους «δανεικούς»,
μένεις μέσα στους φραγμούς σου νικημένος:
δυο στιγμές που μας αφήσαν νηστικούς
κι η Μαρίνα ένας κήπος πατημένος...
Τετάρτη 16 Μαΐου 2012 0 comments

Υπόφως

Παραδομένο νωχελικά στο υπόφως του μελαγχολικού λαμπτήρα,
χωρίς διάθεση για φιλοσοφείν,
συνομιλεί λακωνικά το βλέμμα με τις διάσπαρτες σκιές του δωματίου…

Δεν αποζητώ
παρά να αναμοχλεύσω τις δευτερόλεπτες ώρες της θέρμης σου...
Δεν επιθυμώ
παρά να ελπίσω στην έλευση της επόμενης ζωντανής ημέρας...
Δε διεκδικώ
παρά να αποκοιμηθώ με ζεστές τις θύμισές μου...

Γιατί μπορώ να ζω μ’ εσένα, και χωρίς,
κι έτσι ας ζω: πνευματικά ευλογημένη.

Μετέωρη και γεμάτη: είμαι δίπλα σου.
Ισορροπημένος και άδειος: είσαι μακριά μου.

Κι όπως βιάζει το ξημέρωμα το ημίφως μου,
σωπαίνει ουρλιάζοντας η επιθυμία:
Τέλειωσε το μυαλό σου μέσα μου, ν’ αρχίσω πάνω σου...
Τρίτη 15 Μαΐου 2012 0 comments

Περί Εκλογίκευσης

Από παιδί (στην τρυφερή ηλικία του Γυμνασίου οπότε και η μητέρα μου πάσχιζε –ανεπιτυχώς– να με κάνει να συμπαθήσω τα Αρχαία μέσα από τη Γραμματική του Τζαρτζάνου) με εντυπωσίαζαν οι πολυδιάστατες λέξεις: αυτές οι οποίες μπορούσαν να προσλάβουν πολλά νοήματα, ανάλογα με το φραστικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσονταν.

Φάνταζαν στο μυαλό μου, οι λέξεις αυτές, σαν υπερ-ήρωες: φορούσαν μπέρτα και μάσκα, περιπλανούμενες στα επικίνδυνα σοκάκια της σκέψης μου, καθαρίζοντας με τη δυναμική τους ακόμα και τα πιο σκοτεινά σημεία της από το γίγαντα της απροσδιοριστίας. Πρόσφατα συνάντησα άλλη μία από αυτές τις ηρωικές λέξεις, τα νοήματα της οποίας με συνεπήραν τόσο, ώστε δε μπόρεσα να της αντισταθώ.

Και το όνομα αυτής… Εκλογίκευση!
  • Στη Γλωσσολογία, εκλογίκευση σημαίνει «προσπάθεια ορθολογικής προσέγγισης της πραγματικότητας, με ταυτόχρονη απόρριψη όλων των μυθολογικών ή άλογων ερμηνειών οι οποίες αναφέρονται σ’ αυτήν» . Η εκλογίκευση αποτελεί δείγμα πειθαρχημένης και συγκροτημένης σκέψης και στάθηκε βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη της επιστήμης . Δεν ξέρω αν παίρνεις βραβείο γι’ αυτό, αλλά φαντάζομαι πως εάν υπήρχε τέτοιο, δε θα ήταν άλλο από το Nobel
  • Στις Επιστήμες της Ψυχολογίας και της Ψυχανάλυσης, ο όρος εκλογίκευση αποτελεί αμυντικό μηχανισμό, ο οποίος ταυτίζεται με την προσπάθεια την οποία κάνει ένα άτομο ώστε να αποκρύψει τα πραγματικά κίνητρα της συμπεριφοράς του. Τα συναισθήματά του δικαιολογούνται με γνώμονα τη λογική ή γίνονται συνειδητώς ανεκτά, με κάθε άλλο παρά σωστές εξηγήσεις. Στην πράξη, ενδυναμώνεται το «Υπέρ-Εγώ» (άρα δε μένει χώρος για κανένα «Υπέρ-» ή «Υπό-» Εσύ…), καταδικάζοντας το άτομο στο φαύλο κύκλο της σπηλιάς του Gollum: οι πραγματικές προεκτάσεις της ψυχοσύνθεσής του παραμένουν θαμμένες, ο Jones χαίρεται που έδωσε τον ορισμό, ο Freud κοιμάται ήσυχος αναπτύσσοντάς τον, ο Laplanche χαίρεται που συμφώνησε μαζί τους, και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα…
  • Στην Κοινωνιολογία τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα: Εκλογίκευση είναι η απροκάλυπτη χρησιμοποίηση του ψεύδους για τη δικαιολόγηση μιας πράξης. Τέλος.
  • Στις επιστήμες της Διοίκησης, εκλογίκευση είναι η προσπάθεια για μεταστροφή από μία ροή εργασιών η οποία λειτούργησε (επιτυχώς) μία και μόνο φορά, σε ένα ολοκληρωμένο λειτουργικό μοντέλο το οποίο ακολουθεί συγκεκριμένο κανονιστικό πλαίσιο, εξασφαλίζοντας την επαναληψιμότητά του.
  • Στις Οικονομικές Επιστήμες, εκλογίκευση είναι η εξισορρόπηση του κόστους σε σχέση με τα παραγόμενα κέρδη ή (σε πολύ αδρές γραμμές) η μείωση των αριθμών: όλων των αριθμών.
Έχοντας, λοιπόν, γεμίσει το μυαλό με σοφιστείες ώστε να μπορώ να καυχηθώ πως εφόσον τεθεί ποτέ στο πλαίσιο μιας συζήτησης η εν λόγω έννοια «θα λάμψω» με τις γνώσεις μου, ο κοινός νους θα υπέθετε ότι θα μου αρκούσε να σταματήσω εκεί.

Κι όμως, το ανικανοποίητον της ψυχής μου συνέλαβε το (μη κοινό) νου μου να προσπαθεί να «εκλογικεύει» κι αυτή ακόμα την έννοια της εκλογίκευσης, βασιζόμενος σε αέναη περιπτωσιολογία και παραδείγματα όπως τα παρακάτω…

Ένα σπάνιο λουλούδι, λόγου χάριν, δε μπορεί παρά να συγκινεί τις αισθήσεις μας με το κάλλος και τη διαφορετικότητά του, ακόμα κι αν αυτό βρίσκεται στον Αστεροειδή Β612 και περιτριγυρίζεται από τρία ηφαίστεια (δύο ενεργά και ένα ανενεργό).

Κι όσο εσύ «φορτίζεις» το λουλούδι αυτό με το θαυμασμό και τη συγκίνησή σου, εγώ αναρωτιέμαι: πώς θα μπορέσει το λουλούδι αυτό να συνεχίσει να σε συγκινεί με το κάλλος του, όσο εσύ δεν το ποτίζεις, εσύ δεν το ξεχορταριάζεις, εσύ δεν το φροντίζεις; Πώς θα επιβιώσει έχοντας για μόνη προστασία τα μικρά του αγκάθια, βορρά στα παράσιτα και τα μηρυκαστικά; Ο Μικρός Πρίγκιπας, πάντως, εκλογίκευσε το παράδειγμά μου ως εξής:

[…] Αν κάποιος αγαπάει ένα λουλούδι που δεν υπάρχει παρά μόνο ένα δείγμα του μέσα σε εκατομμύρια και εκατομμύρια αστέρια, αυτό είναι αρκετό για να νιώθει ευτυχισμένος όταν το κοιτάζει.
Σκέπτεται: «Το λουλούδι μου είναι κάπου εκεί...»
Μα αν το μικρό αρνί φάει το λουλούδι, θα 'ναι για κείνον σαν να είχαν ξαφνικά σβηστεί όλα τ' αστέρια! Κι αυτό δεν είναι σημαντικό; […]
[…] «Το λουλούδι μου είναι εφήμερο», συλλογίστηκε ο Μικρός Πρίγκιπας, και κείνο δεν έχει παρά τέσσερα αγκάθια για να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενάντια στον κόσμο! Κι εγώ το άφησα ολομόναχο σπίτι μου! […]
[…] Το λουλούδι μου: Είμαι υπεύθυνος γι' αυτό! Κι είναι τόσο αδύναμο. Κι είναι τόσο αθώο. Έχει τέσσερα αγκάθια όλα κι όλα για να προστατεύεται ενάντια σ' όλον τον κόσμο. […]

Στην επόμενη στάση της γραμμής των παραδειγμάτων, σου κοινωνείται η άποψη ότι είσαι «υπερβολικά καλός» για κάποιον, ή μαθαίνεις ότι απέτυχες στην τελευταία σου απόπειρα ευρέσεως εργασίας επειδή είσαι «overqualified»… Μήπως, λοιπόν, να προσπαθούσες να αλλάξεις; Μήπως να ξεχνούσες όλα όσα γνωρίζεις; Μήπως να απότασσες όσα δομούν τη σκέψη και το λόγο σου; Μήπως να απέρριπτες όσα σε συνθέτουν και να μηδένιζες (όλα) τα κοντέρ;

Ή μήπως, απλώς, (απλούστατα, μάλιστα) να κατανοούσες πως, ο μεν πρώτος άνθρωπος εκφράζει απροκάλυπτα την εγγενή αδυναμία του να σταθεί δίπλα σου με την παλληκαριά και το δυναμισμό τον οποίο απαιτεί μια ειλικρινής ανθρώπινη επαφή, ο δεύτερος, δε, δηλώνει ευθαρσώς πως δεν έχει την απαιτούμενη ρευστότητα ώστε να σε αποζημιώσει για την εργασία σου, με δεδομένη την αξία στην οποία εκείνες αποτιμώνται; Κι αυτές τις σκέψεις, πάντως, πρόλαβε να τις εκλογικεύσει ο Kipling, πριν από εμένα (σα) για εμένα:

Αν μπορείς να κρατάς τα λογικά σου όταν όλοι γύρω σου χάνουν τα δικά τους και ρίχνουν το φταίξιμο σε σένα
Αν μπορείς να εμπιστευθείς τον εαυτό σου όταν όλοι αμφιβάλλουν για σένα αλλά συγχωρείς και την αμφιβολία τους
Αν μπορείς να περιμένεις και να μην σε κουράζει η αναμονή ή όταν λένε ψέματα για σένα να μην ανακατεύεσαι με τα ψέματα
ή όταν σε μισούν να μην αφήνεις να περάσει το μίσος και μ' όλα αυτά να μην δείχνεις υπερβολικά καλός ούτε τον έξυπνο να κάνεις
Αν μπορείς να ονειρεύεσαι και να μην κάνεις τον αφέντη στα όνειρά σου
Αν μπορείς να σκέφτεσαι και να μην κάνεις στόχους τις σκέψεις σου
Αν συναντήσεις το θρίαμβο και την καταστροφή και μπορέσεις να φερθείς και στους δυο απατεώνες με τον ίδιο τρόπο
Αν μπορείς να αντέξεις την αλήθεια των λόγων σου διαστρεβλωμένη από απατεώνες για να κάνουν παγίδα για χαζούς
ή να βλέπεις σε όσα έδωσες τη ζωή σου σπασμένα, και να σκύψεις να τα ξαναχτίσεις με φθαρμένα εργαλεία
Αν μπορείς να κάνεις ένα σωρό από όλα σου τα κέρδη και να τα ρισκάρεις μ' ένα κορώνα ή γράμματα και να χάσεις και να ξαναρχίσεις πάλι από την αρχή και να μην πεις ούτε μια λέξη γι' αυτά που έχασες
Αν μπορείς να επιβάλλεις στην καρδιά, το θάρρος και τα νεύρα σου να σε υπηρετούν πολύ μετά, αφού έχουν φύγει και έτσι να κρατιούνται
όταν δεν υπάρχει τίποτε άλλο μέσα σου εκτός από τη θέληση σου που τους λέει : Κρατηθείτε
Αν μπορείς να μιλάς με το πλήθος και να κρατάς την αρετή σου ή να περπατάς με βασιλιάδες χωρίς να χάνεις την ταπεινή επαφή σου
Αν ούτε οι εχθροί ούτε οι αγαπητοί φίλοι σου μπορούν να σε πονέσουν
Αν όλοι μετράνε για σένα αλλά κανένας πιο πολύ απ' ότι πρέπει
Αν μπορείς να γεμίσεις το άτεγκτο λεπτό με τρέξιμο αξίας εξήντα δευτερολέπτων
Δικιά σου τότε θα ‘ναι η Γη κι όλα εκείνα που κατέχει, και –ό,τι αξίζει πιο πολύ– Άντρας σωστός τότε θε να ‘σαι, γιε μου!

Σε αυτή την αναζήτηση του μυαλού, δεν κατέληξα σε συμπεράσματα  πέραν του προφανούς: οι λέξεις είναι επικίνδυνες οντότητες, και ορθώς η ποιήτρια τους έχει αποδώσει τη δυνατότητα να συντηρούν έχθρες και να εμπλέκονται σε ανταγωνισμούς. Τέσσερις λέξεις θα παραθέσω ακόμα, κι αυτές δανεικές (από την ίδια ποιήτρια):

Ο έρωτας ,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες .

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα .

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνο ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.


Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να υπερτονίσω την αστοχία μου να προσδώσω σε όλες τις έννοιες τη λογική τους υπόσταση, σα να διασκεδάζω το γεγονός ότι (ουκ ολίγες φορές) παραλογίζομαι μπροστά στο χρόνο, τις προβολές και τις επιθυμίες μου.

Σα να κολλάω επαναστατικές αφίσες στο τείχος της προσωπικής μου ανάγκης να ανήκω... να είμαι ότι θέλω...να μου είμαι πιστή...
Και μετά, απλώς, έρχεσαι εσύ. Και τα γκρεμίζεις όλα: για μια στιγμή κι εμένα μαζί…
Τετάρτη 2 Μαΐου 2012 3 comments

Tango

Συχνά παιδεύω το μυαλό μου με το ζήτημα των σύγχρονων σχέσεων, προσπαθώντας να τους αποδώσω τη «ρετρό» χροιά την οποία νιώθω ότι τους στερεί η στείρα πραγματικότητα. Αποτυγχάνω παταγωδώς για πολλούς και διαφόρους λόγους, ορισμένοι εκ των οποίων είναι οι εξής:
  • Συνταγές, πέραν εκείνων της μαγειρικής, δεν υπάρχουν (και αν υπάρχουν, μη γελιέσαι, δε λειτουργούν παρά για να πουλάνε οι φυλλάδες)
  • Η αμετροέπεια των παθών επιβάλλεται διαρκώς και αενάως στην κοινή λογική
  • Ο Murphy συμβάλλει καταλυτικά με τον (απίστευτα ενοχλητικό) τρόπο του, ώστε να μην έχω καταφέρει ούτε μία φορά να βγω από τον κυκεώνα της πολυπλοκότητας ενός τόσο πολυδιάστατου θέματος χωρίς απώλειες (και σίγουρα όχι με κάτι λιγότερο από ημικρανία)
Ως εκ τούτου, κι επειδή κάποιος συνομιλητής φύτεψε μέσα στο νου μου την έννοια της διασποράς των προσωπικών αναγκών στο επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων, θα είμαι σύντομη και θα απευθυνθώ αποκλειστικά στις Γυναίκες του Κόσμου, εστιάζοντας στα βασικά συμπεράσματα στα οποία έχω καταλήξει μετά από αρκετό κόπο, εκατοντάδες απογοητεύσεις και επενδύοντας το χρόνο μου στο να διατηρώ τις «κεραίες» μου ανοιχτές.

Αγαπημένη, με τον ίδιο τρόπο κατά τον οποίο (δυστυχώς!) δεν υπάρχει μηχάνημα το οποίο ταυτοχρόνως να πλένει, να απλώνει και να σιδερώνει τη μπουγάδα σου, θα ήθελα να σε πληροφορήσω ότι, δεν υπάρχει ο σύντροφος «όλα-σε-ένα»: αυτός ο οποίος θα είναι ταυτοχρόνως ώριμος, έξυπνος, καλλιεργημένος, επιτυχημένος, ακομπλεξάριστος, χιουμορίστας, ευχάριστος, αθλητικός, εξωστρεφής, ευαίσθητος, καλός οικογενειάρχης, ηθικό στοιχείο, ενδιαφέρων συνομιλητής, δυναμικός εραστής, δε θα σε κάνει να βαριέσαι και όλα τα συναφή.

Στην καλή περίπτωση (η οποία εάν προκύψει στη ζωή σου θα επαφίεται περισσότερο στην τύχη και λιγότερο σε οτιδήποτε άλλο), ο μέσος σύντροφος άντε να διαθέτει δύο ή τρία από τα προαναφερθέντα «ιδανικά χαρακτηριστικά» τα οποία (βλακωδώς) έχουν καρφωθεί στο μυαλό σου από την προ-εφηβική εποχή (τότε που περνούσες υπερβολικά πολύ χρόνο βλέποντας Candy-Candy και Nils Holgersson). Στην εξίσου καλή περίπτωση, θεώρησε τον εαυτό σου ιδιαιτέρως τυχερό εάν ο ίδιος άνθρωπος έχει την όρεξη, τη θέληση και το κουράγιο να δουλέψει μαζί σου πτυχές του χαρακτήρα του ώστε να αναδείξει ένα (!) ακόμα χαρακτηριστικό του, με γνώμονα την κοινή σας επιδίωξη να έρθετε πιο κοντά.

Συμπέρασμα: Σταμάτα να ταλαιπωρείσαι (και να ταλαιπωρείς) επειδή δεν είστε σιαμαίοι, ή δε μοιράζεστε τις ίδιες ανησυχίες στο μέγιστο βαθμό και διέγραψε από το μυαλό σου όλους τους «Δεκαλόγους» και τις «λίστες» περί ιδανικού συντρόφου.
  • Και τι έγινε που ο σύντροφός σου δεν επιθυμεί να κάνει συζητήσεις για τις σύγχρονες τάσεις της μόδας ή δε σε συνοδεύει στα ψώνια; Έχεις τις φίλες σου οι οποίες κατέχουν το θέμα περισσότερο κι από την εκδότρια της Vogue.
  • Δεν είναι προς θάνατον η συμβίωση με κάποιον ο οποίος δεν έχει διαβάσει ποτέ του Ντοστογιέφσκι ή δε γνωρίζει περί της «Αβάσταχτης ελαφρότητος του Είναι»: υπάρχουν κοινότητες αποτελούμενες από ανθρώπους οι οποίοι δεν ασχολούνται παρά με αυτά (και άλλα παρόμοια φιλοσοφικά ζητήματα) στις οποίες μπορείς να ξετυλίξεις όλο το εύρος της ανάγκης σου για (αμπελο-)φιλοσοφία χωρίς φόβο και πάθος.
  • Δεν πειράζει που ο καλός σου δε σηκώνει 200kg στη μπάρα: αρκεί που είναι αρκετά πρόθυμος να σε βοηθήσει με τις σακούλες του super market, ανταλλάσοντας λίγο από το sex appeal του Brad Pitt με μια τρυφερή αγκαλιά το βράδυ όταν όλες οι φασαρίες και το βουητό της πόλης δείχνουν να ησυχάζουν, επιτρέποντάς σου να κοιμηθείς...
Πριν βιαστείς να με κατηγορήσεις ότι η άποψή μου απλώς σε παροτρύνει να «ρίξεις τα στάνταρ» σου και να συμβιβαστείς με καταστάσεις και συμπεριφορές τις οποίες θεωρείς (εν γένει) αδιανόητες και υποτιμητικές, θα ήθελα να σου ενδυναμώσω τον προβληματισμό τον οποίο (μακάρι να) σου έχω δημιουργήσει ως εξής: ποια είναι η πιο μακροχρόνια σχέση την οποία έχεις (και θα έχεις σε) όλη σου τη ζωή; Την έχεις αναγνωρίσει; Την έχεις εκτιμήσει; Την έχεις αξιολογήσει όπως πρέπει; Την έχεις δουλέψει πραγματικά; Την έχεις πιέσει όσο αντέχεις και, μάλιστα, σε καθημερινή βάση;

Μη γελιέσαι, στη σχέση την οποία έχεις με τον εαυτό σου αναφέρομαι: πόσο αγαπάς ή μισείς, επικρίνεις και κατακρίνεις, διορθώνεις ή αγνοείς τα στοιχεία τα οποία αποτελούν την προσωπικότητά σου; Πόσο αντέχεις να παλέψεις τους προσωπικούς σου δαίμονες, τις φοβίες και τις απόκρυφες σκέψεις σου με στόχο να δημιουργήσεις ένα χαρακτήρα ο οποίος θα είναι γνήσια δικός σου κι όχι κακέκτυπο των προβαλλόμενων ερεθισμάτων από τα οποία βάλλεσαι εκούσια και ακούσιά σου; Αγαπημένη, πρόσεξε: πριν βιαστείς να απελευθερώσεις τον τυφώνα τον απαιτήσεών σου απέναντι στο σύντροφό σου, κάνε την αυτοκριτική σου: εσύ είσαι όλα αυτά τα οποία ζητάς από τον άλλο; Πριν παλέψεις στην αρένα του άλλου, σκέψου πρώτα την απόδοσή σου στην προσωπική σου αρένα...

Ένα βήμα παραπέρα στη σκέψη (γένους θηλυκού η σκέψη, δε μοιάζει τυχαίος συνειρμός), θα συναντήσεις τον πλέον επικίνδυνο σταθμό του μυαλού, ο οποίος αποτελεί και εν δυνάμει πυροσβεστικό κρουνό «δια πάσαν νόσον»: ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο έχεις συγκεκριμένες επιδιώξεις και απαιτήσεις από τους ανθρώπους τους οποίους γνωρίζεις; Πόσο πραγματικά μεγάλη ανάγκη έχεις ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό από κάποιον άλλον άνθρωπο και γιατί να επιδιώκεις κάτι συγκεκριμένο; Μήπως για να αντισταθμίσεις τη δική σου αστοχία και το δικό σου κενό;

Και για να είμαι (όπως υποσχέθηκα εξ’ αρχής) σύντομη και περιεκτική, θα σου δώσω μια συμβουλή υπό μορφή ευχής:

Ο λόγος για τον οποίο θα επενδύσεις το χρόνο και τα συναισθήματά σου στην επόμενη γνωριμία σου, ας είναι η πραγματική ανάγκη σου για αυτοβελτίωση, μέσα από τη βαθειά επικοινωνία και την αλληλοσυμπλήρωση δύο ψυχών, δύο μυαλών και δύο κορμιών. Ας πάψει «η σχέση» να είναι απλώς ένα γιατροσόφι για την πρόσκαιρη μοναξιά σου, επειδή αποφεύγεις να κοιτάξεις μέσα σου, να συζητήσεις με τον εαυτό σου και να λύσεις τα διαπροσωπικά σου προβλήματα.

Όσο για εσένα, αγαπητέ εν δυνάμει σύντροφε, που βιάστηκες να πάρεις το μέρος της γράφουσας κουνώντας υποστηρικτικά το κεφάλι στο «μάλωμά μου» προς το γυναικείο πληθυσμό, διάβασε με προσοχή και ανοιχτό πνεύμα αυτές τις γραμμές, για τον απλούστατο λόγο ότι… «it takes two to tango»: θα πρέπει να είσαι ικανός να κάνεις το βήμα προς τα εμπρός απέναντι σε μία ψυχή η οποία είναι διατεθειμένη να κάνει το βήμα προς τα πίσω, ώστε να χορέψετε μαζί το πιο έντονο πνευματικό, συναισθηματικό και σωματικό τάνγκο της ζωής σας. Εάν δεν επιθυμείς να συμμετάσχεις σε αυτό, υπάρχει και το γήπεδο. Σου υπόσχομαι, δε, πώς όσο μένεις εκεί, κανείς δε θα σε ενοχλήσει…