Εξάρτηση

Μαρμαρωμένος Βασιλιάς στο Μέγα Θρόνο
κι εγώ αλαβάστρινη σαν κτέρισμα του χρόνου,
να περιμένουμε με τη ζωή μας μόνο
να παραλάβουμε το μέρισμα του πόνου.

Εγώ ονειρεύτηκα χρυσό το παραμύθι σου,
δίχως τον Κέρβερο: μόνο με νεραϊδούλες.
Κι εσύ μας έθαψες αιώνια στη λήθη σου
χωρίς γλυκό νερό να τρέχει απ’ τις βρυσούλες.

Σταματημένοι οι λεπτοδείχτες στην εξάρτηση
να περιμένουν την Ανάσταση της μέρας.
Κι εγώ γυμνή και σαλεμένη απ’ την εξάντληση,
νιώθω το σώμα μου να δέρνει ο αγέρας.

Το πρωινό, σαν θα με βρουν τα παραγγέλματα,
κι αφού με γδάρει ο Δαίμων της Αδιαφορίας,
ίσως γεμίσω το μυαλό μου αναθέματα
προτού ενταχθώ στο Σώμα της Υποκρισίας.

Να σ' έβλεπα...

Να σ’ έβλεπα να τραγουδάς, η άρπα σου στο χέρι
Να σ’ έβλεπα να πολεμάς με κοφτερό μαχαίρι
Να σ’ ένιωθα να φλέγεσαι από επιθυμία
Να σ’ ένιωθα να ορέγεσαι να μπεις στην τρικυμία.

Κι όμως, εγώ που κάθομαι στητός και σε κοιτάζω,
ποτέ μου δεν ετόλμησα να ‘ρθω να σ’ αγκαλιάσω.
Μόνο λογάκια έμαθα να λέω και να γράφω
κι απ’ το παραθυράκι μου το μέλλον σου να βάφω.

Να σ’ έβλεπα να καβαλάς το άρμα του πολέμου
Να σ’ έβλεπα να στέκεσαι στον ίλιγγο του ανέμου
Να σ’ ένιωθα να πνίγεσαι από την αδικία
Να σ’ ένιωθα να γίνεσαι του κόσμου τιμωρία.

Εγώ εδώ θα κάθομαι, στητός, να σε κοιτάζω,
να μη μου πρέπει πια ποτέ να ‘ρθω να σ’ αγκαλιάσω.
Μόνο στιχάκια πρόχειρα θα λέω και θα γράφω
κι απ’ το παραθυράκι μου το μέλλον μας θα βάφω.

Στολίδι

Λουλούδι μου μη χάνεσαι
στ’ αρώματα του Κήπου:
Την πεταλούδα ορμήνεψα
με τη σιωπή του Τύπου.

Στολίδι μου μην ψάχνεσαι
ριγμένο στα κλαριά τους,
γιατί γιορτές δε θα ’ρθουνε
για να βρεθείς μπροστά τους.

Στιχάκι μου μην τραγουδάς
γι αγάπες περασμένες:
Είχε ο καιρός γυρίσματα
και τύχες φυλαγμένες.

Αστέρι μου μην κρύβεσαι
στα σύγνεφα του δρόμου,
σου στέλνω απ’ τα ματάκια μου
το φως του υπονόμου…

Ψυχολογία της Νομικής

Μαθαίνοντας απ’ τις ταμπέλες, στο δρόμο για τη Βύβλο,
κέρασα το μυαλό εικόνες, σα διψασμένη ύδατος.
Έτσι κι αναρωτήθηκα, μοιραία, αναμενόμενα,
όσο τα μίση πνίγονταν στα έλη της Βουτούς:

«Πολυτεχνίτισσα και Πολυπράγμων,
ποια Επιστήμη, τάχα, να ‘χω για δικιά μου;
Να ’ναι η Νομική επίσημη αγαπημένη,
ή μήπως να ‘χω για παιδί το Ψυχολόγημα;»

Τι κι αν το δεύτερο σου δείχνει πώς να αισθάνεσαι,
μόνο το πρώτο σου μαθαίνει να ενέχεσαι.
Κι είναι κι εκείνη η Ενοχή, ώθησις σπουδαία:
κινεί τα νήματα, σπάζει τους δεσμούς, λύνει τα μυστήρια… σήμερα!

Μα είναι κι η Ψυχή όσων την εμπιστεύονται, βάση πελώρια:
Στήνει υποστυλώματα, κι ας πατούν κοράκια αποζητώντας αναγέννηση.
Ρίχνει αγκυροβόλι στα λιμάνια, αυτά που τρέμουν αδέσποτοι οι μούτσοι.
Δίνει αξία στις στιγμές, την ώρα που άλλοι αφήνονται στη χρονομέτρηση.

Ελεύθερη, λοιπόν, να αποφασίσω,
βαστάζω την επιλογή μου από το χέρι:
Χωρίς τις Ενοχές σου, μπορώ να προχωρήσω
Χωρίς την Ψυχή μου, όχι.

Σημεία των Καιρών

Σκαλίζοντας την Πέτρα, μοχλεύτηκε ένα Παρελθόν:
Αρχαία πνεύματα ανάσαναν ελεύθερα,
μύστες μιας αιωνιότητας, υμνήσανε προγόνους.

Τσακίζοντας το Κύμα, γρατζουνίστηκε ένα Σκαρί:
Οι Πειρατές γρυλλίσανε, σκληρά θορυβημένοι,
λες και το πάπορό τους έμοιασε με καρυδότσουφλο τ’ ανέμου.

Δουλεύοντας το Ατσάλι, πύρωσε ένα Σπαθί.
Οι Μάγισσες των στεναγμών ετοίμασαν τα ξόρκια τους,
για όταν πια, ματωμένο, θα'χει ριχτεί θανατικό στη μάχη.

Στον κόσμο των Παραμυθιών, στεγάστηκε η Ουσία.
Μην το νομίσεις, άμυαλε, πως δε σε αφορούν:
Καράβι του συμβολισμού κάθε μικρή λεξούλα,
υπογραμμίζει αδιάκοπα Σημεία των Καιρών…

Αλεξιθυμία

«Μα, με τραυματίζει!»
Καλά το πας. 
«Με δυσκολεύει κάθε μέρα και περισσότερο!»
Ορθώς βαδίζεις. 
«Τρομάζω και μόνο με τη σκέψη ότι μπορεί και να μην το αντέξω!»
Συνέχισε. Ακάθεκτος. 
«Μου λεν’ πως αυτά που επιθυμώ δε γίνονται!»
Κλείσε τ’ αυτιά σου και προχώρα. 

«Νιώθω φόβο…»
Άναψε, επιτέλους, τα Φώτα Πορείας.
«Νιώθω ανασφάλεια…»
Κράτα πρώτος Εσύ το Χέρι σου. 
«Νιώθω ντροπή…»
Στην εποχή της Αμέμπτου Ηθικής; 
«Νιώθω σα να αδειάζω από συναισθήματα…»
Τώρα Ναι! Μόλις πήρες το Δρόμο σου λάθος!

«Κι ας πονάω;»
Κι ας πονάς, καμιά φορά. 
«Κι ας γεμίζω με σημάδια;»
Παράσημο στο στήθος κάθε γρατζουνιά στην ασπίδα. 
«Κι αν αποτύχω;»
Όσο θα συνεχίζεις να προσπαθείς, τόσο θα προσεγγίζεις την επιτυχία. 
«Κι αν αργήσει να έρθει η χαρά;»
Κάθε που δε θα έρχεται η μικρή χαρά, θα παίρνεις ένα μεγάλο μάθημα.