Αίας

Το σκότος που μας μύησε ευλαβικά να σκύβουμε.

Το τραύμα που ειρωνεύτηκε, σαν είδε τα φτερά.

Το σθένος που μας γέλασε πως θα'ρθει, μα δε φάνηκε.

Τη βάρκα που ναυλώσαμε, κι έμεινε στις ακτές.

Αυτά θυμούμαι σήμερα,

στη στάλα του Δεκέμβρη σου

που σε κρατώ αντάμα μου

ζεστά και τραγουδώ.

Τα καταγράφω στο χαρτί,

τα περπατώ στο βλέμμα

τα καίω με τη φλόγα μου

σα να'ταν μυστικά.

Όλα ετούτα, σήμερα,

πόσο κουτά μου φαίνονται:

που μένουμε αλάργα τους
να ζήσουμε ξανά.

"245" by Justyna Kopania