Βράχος

Όμορφη είπες πως είμαι
κι άπλωσες πάνω στη θλίψη μου ένα χρυσό πέπλο ενοχές
για την ευτυχία που καρπώθηκα εγώ,
για την ευτυχία που στερήθηκε εκείνη.

Μπροστά στα λόγια σου κι εγώ
άλογο περήφανο άφησα το σημάδι μου στην άμμο
του κορμιού σου που ίδρωνε ατέρμονα,
του κορμιού της που μάτωνε αδιάκοπα.

Δεν ήξερα πού να κοιτάξω
για να μάθω σε πόσες στιγμές του ορίζοντα ρίχνεις την αύρα
της αναίσχυντης πλάνης σου,
της επίπονης απόρριψής της.

Κι έκλεισα τα μάτια με φρίκη
απέναντι στην όψη του χαρακωμένου προσώπου σου
θύμα μιας παράλογης οργής,
θύμα μιας καλοστημένης δικαιοσύνης.

Έτσι τιμωρήθηκες
και θα βασανίζεται το πνεύμα σου στους αιώνες των ακτών
σα βράχος που πάντα θα τον γλύφει το κύμα,
σα βράχος που ποτέ το νερό δε θα δροσίζει αρκετά.

Βότσαλο

Γλυκιά ψηλάφηση στα εφηβικά μου όνειρα,
είπες εχθές πως πολύ σύντομα θα έρθεις
να αποκαλύψεις στο στεγνό και κρύο βλέμμα μου
τοπία πράσινα, πουλιά, νερά γαλάζια...

Σε θημωνιές κομματιασμένες συνειδήσεις
όσο επέμενες πως δε θα με ξεχάσεις.
Απλά υποκύπτεις στο ρυθμό της προσμονής
όταν δεν έχεις οδηγό να τη νικήσεις...

Τραγούδι, γέλιο μου, ψυχή μου λατρεμένη,
κάποια βραδιά ο νους μου σκάλισε στην πέτρα
τον εαυτό μου ν'αγγαλιάζει ένα βότσαλο
που με μισούσε και με λύτρωνε συνάμα.

Σκόνη στο κύμα εγώ, αδέσποτη και λίγη
παραπονούμαι πως δε χώρεσα στο πιάνο σου
αφνήνοντάς σε να μοιράζεις υποσχέσεις,
κλείνοντας τη ζωή στο βότσαλο της λίμνης σου...