Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012 2 comments

«Save me from myself»

Save me from myself   click to listen

Christina Aguilera Cover
© RCA, 2006
Τρίτη 21 Αυγούστου 2012 0 comments

Λες και…

Λες και…
 …ξημέρωσε ο Θεός τη Βυρηττό,
και φώτισε ολόχρυση τη Δαμασκό,
κι αγκάλιασε ζεστά το Ραμπάτ,
κι αναστάτωσε την Τρίπολη…

Λες και…
…φύσηξε η Πνοή στο Λίβανο,
ξεσηκώνοντας ολάκερη τη Συρία,
δροσίζοντας γλυκά το Μαρόκο,
ξετρελαίνοντας την έρημο της Λιβύης…

Λες και…
…έλαβα Γράμμα απ’ τον Χαλίλ,
με νανούρισαν οι Νότες του Ρεζά,
έκανα το Ταξίδι του Ματίς,
με Απεικόνισε ο Αμπού Ρας…

Μια ακόμα Ανατολή, ή τα πρωινά εφεξής;
Αυτό, τη Ντέστε να ρωτήσεις, δεν το ξέρει…

"Wind" by George Harrison
Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012 0 comments

'Κείνο το όνειρο…

Ένα απροσδόκητο πρωινό,
ένα απροσάρμοστο κορίτσι,
στο κατώφλι του Στράκα:
καφές για το δρόμο, κρύος και μόνος.

Στο νου να καθρεφτίζει το Φεγγάρι της Πλατείας:
κι εκείνο, Θεέ, το δάσος από Κυπαρίσσια.
Η γουλιά απ’ το ποτήρι, σαν ελιξίριο από κράνο·
την πήγε στη σοφίτα με το αόρατο γραφείο…

Η κατάρα Του για απομόνωση, επιλογή της.
Κι έτσι μετράει τον καιρό· κρυφοσκεπτόμενη:
«Είχε κι άλλο; Έχει κι άλλο;
Αν όχι Εκεί, τότε… πού;»

Ξεχασμένη; Ναι. Ξέχασε; Όχι.
Είναι, άλλωστε, τόσο άσκοπα άστοργη η λήθη·
σαν τα αποσιωπητικά στις προτάσεις:
ζουν για να βλέπουν τις επιθυμίες να πεθαίνουν...
Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012 0 comments

Θέλημα

Κατέβασα τη μουσική ομπρέλα μου στο δρόμο:
Γη και ύδωρ· μια γόνιμα βρόχινη μελωδία
ανέγγιχτη απ' τα χορδόφωνα.

Σα Χορμακέτ σε έκσταση, σα Θηλυκό της σάρκας, αποποιούμαι της ευθύνης.
Κρόνος ολίγιστος, τα μέγιστα Ερμής, η Αφροδίτη στο μετάξι:
λάγνα η Γκίζα αποσιωπά το Θέλημα του Αρενδότη.

Κι έτσι, με χίλια ερωτηματικά και δίχως ερωτήσεις,
είμαι το Σύμπαν που ζει τον εαυτό του, Κάρολε:
ένας Ανώνυμος Σαμάνος που δε θα φέρει τη βροχή…



0 comments

Φαρσί

Τέσσερις χορδές:
μία για κάθε δάχτυλο·
Σαν κόκκινο το Τόμπακ.

Τέσσερις ζωές:
μία για κάθε άδικο·
Τόσες ας χάσω Κάστες.

Τέσσερα πλοία:
τα δυο τους αδειανά·
Απ' το Αχβάζ στο Ισφαχάν.

Τρανό Σέχταρ εσύ, εγώ Σαρόντ
και με σκαλίζεις με το δείκτη·
Δείξε μου, Βαβυλώνιε: ακούω…

Four strings:
a finger each;
Tonbak looks red.

Four lives:
equal inequities;
My downgraded Castes.

Four vessels:
Two of them empty;
fled from Ahwaz to Isfahan.

Me but a Sarod, you the almighty Sehtar,
delving into me with your index;
Show me, Babylonian: I’m listening.
Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012 0 comments

Ως εκεί

Να σκέπτομαι…
Τη φεγγαράδα στη σκοτεινή μεριά της αμμουδιάς.
Το αεράκι που φέρνει το κύμα, το κύμα που παίρνει το αεράκι.
Την κιθάρα που δεν κατέβηκε ποτέ στην παραλία.

Να θυμάμαι…
Το μίθριλ είναι ελαφρύτερο από το αδαμάντιο.
Στο μπαρέ, αρκεί η πίεση στις άκρες.
Άλλο ένθεν, άλλο κακείθεν.

Να ξεχνώ…
Συχνότερα απ’ όσο συνήθιζα.
Στίχους που δε με εκφράζουν.
Βουβές εικόνες.

Να σημειώνω…
Κάθε μέρα, τρία πράγματα.
Αυτός κι Αυτή, είχαν τα Μυστήρια.
Εγώ κι Εσύ, τα Όχι.
Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012 0 comments

Είς Θέσιν

Είς θέσιν! Δεν είμαι...
Ούτε να δώσω συμβουλές.
Ούτε να πάρω συμβουλές.
Ούτε να αφουγκραστώ τη γνώμη σου.
Ούτε να την απορρίψω.

Εις θέσιν! Δεν είμαι...
Ούτε να διατυπώσω προσευχές.
Ούτε να στηριχθώ σε ευχολόγια.
Ούτε να αυτοπροσδιοριστώ διαμέσω τρίτων.
Ούτε να γίνω κατανοητή σε τρίτους.

Εις θέσιν! Δεν είμαι...
Διότι δεν επιθυμώ να είμαι.
Ούτε να γίνω. Προς το παρόν.
Ως εκ τούτου, θα ενημερώσω αρμοδίως.
Όταν και εφόσον χρειαστεί.


0 comments

«Κορίτσι μου…»

Οι λέξεις, Κορίτσι μου, είναι επικίνδυνες.

Δεν είναι χρωματιστά κουβαδάκια στην επικοινωνιακή σου παραλία:
Έχουν προσωπικότητα. Έχουν δυναμική! Απεικονίζουν... Ξεκινούν... Επαναλαμβάνονται... Λήγουν. Καταλήγουν. Τονίζουν! Τονίζονται!
Όχι...Δεν είναι αθώες. Ποτέ δεν ήταν...

Κάποιες λέξεις, Στολίδι μου, είναι στη φύση τους να τονίζονται στην Αρχή
Ο Έρωτας. 
Ο καταλύτης. Το έναυσμα για την τριβή. Τη μεγάλη. Τη μικρότερη. Την κάθε. Την όποια.
Η Άρνηση. 
Ο επιλεκτικός αποχαιρετισμός. Στη συστολή. Στα συναισθήματα. Στα όπλα. Στα «Ναι».
Το Έλεος
Έλεος… έλεος… Όχι άλλο έλεος στο τέλος! Σε ξορκίζω: το έλεος είναι για να δείχνεται από πριν! Τι να το κάνεις έπειτα, όταν θα σέρνεσαι εξαθλιωμένος στα πεζοδρόμια της συνείδησής σου;

Και κάποιες λέξεις, Καρδιά μου (το νιώθεις): λήγουν μόνο με Ήττα…
Σαν την Αγάπη.
Την ήττα του εγωισμού: το βαθύ ξεγύμνωμά σου μέσα στο αίσθημα.
Σαν την Προβολή.
Την ήττα του μυαλού: τη διαρκή εστίαση στη φαντασίωση.
Σαν την Εμμονή.
Την ήττα της λογικής: την αέναη (σχεδόν βλακώδη) επιμονή.
Σαν την Απόφαση.
Την ήττα του ενδοιασμού: του δυνάστη των φόβων.

Μη φοβού, Μάτια μου: υπάρχουν και λέξεις δίχως Ήττα
Υπάρχει η Ελπίδα.
Ότι όλα έχουν μια πορεία κι ένα σκοπό. Κι ο σκοπός αυτός είναι για το καλό σου. Ανασήκωσε το βλέμμα σου. Αφουγκράσου εαυτόν.
Υπάρχει το Τέλος.
Που όταν έρχεται, δε συμβολίζει παρά τη μετάβαση από μια κατάσταση σε μίαν άλλη. Και η μετάβαση είναι ο εχθρός της στασιμότητας. Κι η στασιμότητα γράφεται με ήττα.
Υπάρχει το Δάκρυ.
Που σου δείχνει ότι δεν πέτρωσες. Σου θυμίζει πως είσαι ζωντανός. Ξέρεις ότι ακόμα και τώρα, που έχεις λυγίσει, νιώθεις. Κι όσο θα μπορείς να νιώθεις, κερδισμένος θα'σαι.

Κι είναι κι αυτές οι λέξεις, Κορίτσι μου, οι άλλες, οι δύσκολες.
Οι λέξεις που (με Ήττα ή χωρίς) τονίζονται πάντα (μα πάντα) στο τέλος...
Η Επιλογή.
Που σε ξεχωρίζει απ’ τα σπαρτά. Σε κάνει πλάσμα. Που αποφασίζει εκείνο, πια, πότε θα απιτρέψει να το σπείρουν ή πότε (και εάν) θ' αφήσει να το θερίσουν.
Η Αποδοχή.
Που μπορεί να σε καταστρέψει. Ή να σε ανυψώσει. Αναλόγως της σχετικής συνοδευτικής συμβάσεως. (Μην υπογράφεις συμβάσεις! Ούτε νοερά!)
Η Σιωπή.
Η δική σου. Η δική μου. Του Κόσμου όλου.
Τρίτη 7 Αυγούστου 2012 0 comments

Απλώς... Δεν...

Είναι, που λες, κάτι μέρες που τα κομμάτια του πάζλ (οι «ψηφίδες» όπως μ’ αρέσει να τα βλέπω μέσα από τη δική μου αυθαίρετη λογική) συνδυάζονται μεταξύ τους με τρόπο εξαιρετικό. Λες και όλη η κοσμική ακτινοβολία τα στηρίζει: στόχος όλου του σύμπαντος είναι να διακρατηθεί η μεταξύ τους ισορροπία. Σα να περνάς το χέρι σου πάνω από την οδοντόκρεμα κι αυτή να μαγνητίζεται από την παλάμη σου.

Λοιπόν, είναι κάτι μέρες που τολμάς να ρισκάρεις με θράσος τέτοιο, λες και αποκλείεται να μη σου βγει η ζαριά. Κι αυτή (η ρουφιάνα…) έρχεται! Σαν εκείνα τα ανέλπιστα μεσημέρια μεταξύ δύο ασφυκτικά κοντινών (χρονικά) υποχρεώσεων, όπου όλα τα φανάρια των διασταυρώσεων προκύπτουν για εσένα... πράσινα! Κι είναι και κάτι άλλες μέρες, δεν ξέρω αν συμφωνείς, που… απλώς… δεν…

Απλώς δεν καταφέρνεις να κρατήσεις στην παλάμη σου τη φωτογραφία της Γιαγιάς σου. Ως εκ τούτου γλιστρά στο πάτωμα. Κι εσύ βρίσκεσαι στο ασανσέρ. Και η φωτογραφία επιλέγει να σταθεί στρατηγικά στη σχισμή μεταξύ του ασανσέρ και του τοίχου. Ασανσέρ το οποίο, εν τω μεταξύ, σταματά αιφνιδίως μεταξύ δύο ορόφων, λόγω διακοπής ρεύματος. Η, δε, φωτογραφία βορά στον τριγμό, πέφτει -ευθύς αμέσως- στο κενό. Κι εσύ, εβρισκόμενος κάπου μεταξύ του δεύτερου και του τρίτου ορόφου, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν μπορείς να φωνάξεις την πυροσβεστική διότι το κινητό σου τηλέφωνο δεν έχει σήμα. Και στην πολυκατοικία είσαι απολύτως μόνος, άρα τσάμπα καταπιέζεις το δύσμοιρο κομβίο του συναγερμού. Και όταν, τελικώς έρχεται το ρεύμα (μετά από δύο σειρές επαναλήψεων όλων των προσευχών τις οποίες σου είχαν μάθει ως παιδί του Δημοτικού), το ασανσέρ σε κατεβάζει στο ισόγειο: οποιοδήποτε ψηλότερο σημείο, άλλωστε, θα ήταν συμβιβασμός. Κι όταν, με τα πολλά και την (όχι εθελοντική) συμβολή του τεχνικού (άτομο για το οποίο έννοιες όπως το «Ακαδημαϊκό τέταρτο» είναι απλώς… αστείες!) κατεβαίνεις στη βάση του αναβατορίου, διαπιστώνεις με έκπληξη ότι... κατοικείται! Από το Μίκυ και τη Μίνι. Το ζευγάρι της ημέρας (για να μη πω «Της Χρονιάς»), το οποίο στάθηκε με απόλυτη ευγνωμοσύνη μπροστά στο δώρο που τους έκανε η μητέρα φύση, εξαφανίζοντας κάθε ίχνος της εν λόγω φωτογραφίας. Γιατί… σήμερα… απλώς… δεν!

Απλώς δεν μπορείς να πηδήξεις ψηλότερα, λέμε! Γιατί γλιστράει το ρημάδι το κοντάρι. Κι όση πούδρα κι αν χρησιμοποιείς, απλώς, δεν έχει νόημα. Γιατί βρίσκεσαι στο πλέον μίζερο μέρος του κόσμου, το οποίο αποτελεί αδιαμφισβήτητα και το μεγαλύτερο βούρκο της Ευρώπης (οι Ιστορικοί και οι Μετεωρολόγοι το λένε, όχι εγώ…) Βρέχει, το λοιπόν, ασταμάτητα! Τι κι αν έχουμε αρχές Αυγούστου: το καλοκαίρι ξέχασε να περάσει από το Λονδίνο. Το, δε, στάδιο, φυσικά, είναι ανοιχτό και σου βρέχει τη μόνη στεγνή πετσέτα με την οποία επιθυμείς να καλύπτεις το πρόσωπό σου ώστε να αυτοσυγκεντρώνεσαι πριν από κάθε τιτάνια προσπάθειά σου. Και σε λένε Yelena και δεν είσαι μια τυχαία: έχεις το βάρος του τίτλου της Τσαρίνας των Αιθέρων στις πλάτες σου. Και να που η Αμερικανίδα, απλώς, πηδάει ψηλότερα! Ξανά! Και ξανά! Κι παρ' ότι είσαι η μόνη γυναίκα στον πλανήτη που έχει περάσει τα 5 μέτρα στο επί κοντώ, έχεις κολλήσει στα 4,70. Και είσαι σίγουρη ότι η Κουβανή σου κάνει Αϊτινό Βουντού. Και οι φωνές του προπονητή σου ακούγονται από την άλλη άκρη του σταδίου. Κι εσύ διαρκώς απολογείσαι. Και το Αδελφάτο (των Χορηγών! πού πάει ο νους σου;) μετρά και ξαναμετρά τα κέρματα στις τσέπες του. Κι εσύ, μετά και την τελευταία προσπάθεια, απλώς... αφήνεις το κοντάρι... χαμηλώνεις το κεφάλι... ξαπλώνεις στο στρώμα με ανακούφιση που τελείωσε αυτή η ημέρα. Γιατί… σήμερα… απλώς… δεν!

Και μπαίνεις στο αυτοκίνητο του γυρισμού απ’ τη δουλειά, μετά από μια ακόμα φρενήρη ημέρα, και ξαφνικά όλα τα αυτοκίνητα είναι Volkswagen. Σκούρα. Και όλοι οι σταθμοί του ραδιοφώνου παίζουν (ευλαβικά, όμως) Βασίλη Κεσογλίδη. Και σκέφτεσαι, μοιραία, ότι έχεις περάσει ολόκληρη την ημέρα σου συνομιλώντας με δικηγόρους. Μόνο. Και σου ζητείται να ανασύρεις από το αρχείο σου αλληλογραφίες μιας πολύ συγκεκριμένης ημερομηνίας: της 6ης Ιουλίου. Κι εσύ, καλώς ή κακώς, άλλα θυμάσαι να συνέβησαν στις 6 Ιουλίου. Πράγματα τα οποία κάθε άλλο παρά θα ενδιέφεραν τη Νομική Υπηρεσία. Οι, δε, αλληλογραφίες περί των συμβάσεων ενδιαφέροντος… άφαντες! Κι όσο προσπαθείς ν’ αλλάξεις θέμα στη σκέψη σου, μια γυναίκα την οποία συναντάς τυχαία στο φαρμακείο κρατάει στο χέρι της το «Δρόμο της Συνάντησης». Και, βγαίνοντας από το φαρμακείο, όλοι οι (πέντε!) έφηβοι της Μαγκουφάνας κυκλοφορούν με μια μπάλα του μπάσκετ στο χέρι. Και, διάολε, κάποιος να πατήσει το fast forward στη σημερινή ημέρα. Διότι… σήμερα… απλώς… δεν!

Και… Ναι… Pooh! Το ξέρω ότι σήμερα είναι η αγαπημένη σου ημέρα.
Εγώ, όμως, μπορώ, έστω κατ' εξαίρεση, να αγνοήσω τελείως το σήμερα και να εστιάσω κάπου αλλού; Η σιγή σου δε με ξαφνιάζει.
Μου επιβεβαιώνει, δυστυχώς, πως… μάλλον… κι αυτό… το τόσο απλό… σήμερα... δεν…
Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012 0 comments

Ακοινωνησία της Πληροφορίας

Το βλέπεις παντού γύρω σου. Το ακούς. Το έχεις διαβάσει. Στο έχουν αναφέρει τυχαία. Πάντως, ένα είναι σίγουρο: δε θα σε εκπλήξει εάν σου αναφέρω πως ζούμε στον Αιώνα της Πληροφορίας. Και, μάλιστα, όχι στην εποχή της δημιουργίας της πληροφορίας: αυτή, πια, παράγεται κατά τόνους και, ως επί το πλείστον, σχεδόν αυτοματοποιημένα. Βιώνουμε την μετα-εποχή της Πληροφορίας, τα Χρόνια της Ανάγκης για Διαχείριση του τεραστίου όγκου της παραγόμενης πληροφορίας…τον Καιρό των Μεταδεδομένων...

Σε επαγγελματικό, φιλικό, οικογενειακό αλλά και διαπροσωπικό επίπεδο, βάλλομαι καθημερινώς από πληροφορίες. Χρήσιμες και άχρηστες. Σημαντικές και δευτερεύουσες. Αξιομνημόνευτες ή ανάξιες λόγου. Οι πληροφορίες αυτές, καμιά φορά αφορούν σε εμένα την ίδια (αμέσως ή εμμέσως). Άλλες, πάλι, φορές, κάθε άλλο παρά με αγγίζουν: απλώς συμπληρώνουν μια συζήτηση ή μια εικόνα για ένα θέμα (γενικού ή ειδικού) ενδιαφέροντος. Μολαταύτα, καλούμαι να διαχειριστώ ξεχωριστά κάθε μία από τις προσληφθείσες πληροφορίες: να τις αποδεχτώ ή να τις απορρίψω, να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω μαζί τους, να επηρεαστώ συναισθηματικά από αυτές ή όχι, να εμπνευστώ ή να σοκαριστώ. Να… τις… Μοιραστώ…;

Μισό λεπτό… το διερευνητικό τρενάκι της σκέψης μου διπλο-κοιτάζει αυτή τη λέξη. Σίγουρα ζούμε σε μια (τύποις, νιώθω, αλλά αυτό αποτελεί δυνητικό προβληματισμό για μιαν άλλη ημέρα) Ελεύθερη Κοινότητα, τα μέλη της οποίας αποτελούν ανεξάρτητους κοινωνούς των διαχεόμενων πληροφοριών. Κι όμως, ολοένα και συχνότερα νιώθω την ανάγκη η έννοια της ελευθερίας στο πλαίσιο της διαχείρισης της πληροφορίας να συνδεθεί (και, δη, απερίσπαστα!) με δύο ακόμη (εξόχως) σημαντικές αρχές: την κοινή λογική και την ορθή κρίση. Ίσως διότι η «Αγία Τριάδα της Επικοινωνίας» φέγγει μπροστά στα μάτια μου ολοένα και σπανιότερα: σαν όραμα το οποίο ξεψυχά μέρα με την ημέρα στον ορίζοντα της ανθρώπινης συνείδησης…

Γιατί, κατά βάση, Άνθρωπε, αν το καλοσκεφτείς, η κοινή λογική, μόνο «κοινή» δεν είναι. Διότι, εάν ήτο τέτοια, θα την είχαν όλοι. Πανταχόθεν. Δε θα χρειαζόταν, λόγου χάριν, να εξηγήσεις σε κάποιον (επονομαζόμενες και ως) «αυτονόητες» έννοιες, όπως επί παραδείγματι ότι μια πληροφορία την οποία σου εμπιστεύεται κάποιος δεν είναι πρέπον (γιατί, δυνατόν «είναι και παρα-είναι») να τη μοιραστείς με την υπόλοιπη κοινότητα ή και να τη χρησιμοποιήσεις για ίδιον όφελος. Γιατί; Μα… για τον απλούστατο λόγο ότι (όπως ευκόλως κάποιος να υπέθετε με τη βοήθεια του προαναφερθέντος συνοδευτικού ρήματος) ήταν, κατά βάση και εν τοις πράγμασι, εμπιστευτική. Και ως αποκύημα πίστης, έτσι πρέπει να μείνει: άυλη επί της αρχής.

Εάν, μολαταύτα, επιλέξεις να (επαν-)εμπιστευτείς την πληροφορία «σου» σε κάποιον τρίτον (ή γενικώς σε τρίτους) ανεξαρτήτως της αρχικής προειδοποίησης (του “disclaimer” ή του “confidentiality agreement” που λένε και στο χωριό μου), φρόντισε, τουλάχιστον, να αντιμετωπίσεις το κανάλι και το ρυθμό διάχυσης με τρόπο ώστε η κρίση σου να μην τύχει αμφισβήτησης. Μυστικό που το ξέρουν δύο, βέβαια, παύει να είναι μυστικό. Πολλές φορές, όμως, ορισμένες αποκαλύψεις βοηθούν τους ανθρώπους να βελτιώσουν τον εαυτό ή τις διαπροσωπικές τους σχέσεις, και μάλιστα με ένα καταιγιστικά δημιουργικό τρόπο. Η ελπίδα, δε, ότι εσύ, ένας απλός κοινωνός μιας (συχνά ακόμα απλούστερης) πληροφορίας, θα καταφέρεις να προσφέρεις την πρωτόγνωρη εμπειρία της πλήρωσης σε ένα συνάνθρωπό σου, αποτελεί ταυτοχρόνως και το μαύρο ιστό αράχνης στον οποίο τυλίγεσαι νοερά προτού περάσεις το κατώφλι της αδιακρισίας. Κι εκεί υπεισέρχεται το ρίσκο: κινδυνεύεις να χάσεις την αξιοπιστία σου επειδή δεν μπόρεσες να αξιολογήσεις σωστά την επίδραση της πληροφορίας την οποία εξέπεμψες, επάνω στον ψυχισμό του αποδέκτη αυτής.

Και, τελικώς, πού ξεκινά και πού σταματά το δικαίωμά σου στην ελεύθερη διάχυση της πληροφορίας; Μα, φυσικά, στην πηγή της πληροφορίας. Δυστυχώς δεν έχουν όλοι κρίση ορθή ώστε να αξιολογήσουν από μόνοι τους το «πώς θα διαχειριστούν τις προσλαμβάνουσές τους». Αυτός είναι, για εμένα, και ο κύριος λόγος για τον οποίο τόσο ο πομπός όσο και ο δέκτης είναι συνυπεύθυνοι εάν πληγώσουν ή πληγωθούν, εάν εκθέσουν ή εκτεθούν, τόσο στους εαυτούς τους όσο και στην κοινότητα την οποία δραστηριοποιούνται. Και, στο κάτω-κάτω της γραφής, Άνθρωπε, κατάλαβέ το:
Δεν είναι δικό σου οτιδήποτε αγγίζει τις αισθήσεις σου, άρα δεν έχεις το δικαίωμα αδιακρίτως να το διαμοιράζεις ή να το αναπαράγεις.

Σκέψου δύο φορές τη στιγμή που κάποιος σου εμπιστεύεται την πληροφορία «του»: μήπως η πληροφορία αυτή δεν ήταν καν εξ’ αρχής δική του για να στην εμπιστευτεί; Μέτρησε, δε, τριπλά τις λέξεις σου όταν εκφράζεις την κριτική σου δημοσίως, ή όταν χρησιμοποιείς πληροφορίες τρίτων ως βάση για δικά σου (παραδέξου το: απολύτως αυθαίρετα!) συμπεράσματα. Για να μην αναφέρω την επικοινωνιακή Χιροσίμα την οποία έχεις τη δυνατότητα να προκαλέσεις προβάλλοντας στο συνομιλητή του τις 2ου, 3ου, 4ου επιπέδου πληροφορίες τις οποίες παράγεις αναμασώντας τις προσωπικές σου αυθαιρεσίες...

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, και παρά την αρχική μου αποστροφή για το εν λόγω θέμα, πάλι καλά που αποφάσισα να βάλω τις (άναρχες) σκέψεις μου στο χαρτί:

Πρωτίστως για να διαπιστώσω, ιδίοις όμμασιν, την ύπαρξη δομής πίσω από την Αναρχία η οποία επικρατεί στη Σύγχρονη Κοινωνία της Πληροφορίας και (ως εκ τούτου) να παραδειγματιστώ αναλόγως.

Δευτερευόντως για να έχω έναυσμα να ενθυμούμαι την άποψη του Hughes για τη ζωή, η οποία (παρ’ ότι κατανοώ τους λόγους για τους οποίους δε θα θες να το παραδεχτείς, ήταν και) παραμένει «ένα συνονθύλευμα από μισές αλήθειες και ψέματα: μια ευκαιριακή… βολική… υπεκφυγή».