Βράχος

Όμορφη είπες πως είμαι
κι άπλωσες πάνω στη θλίψη μου ένα χρυσό πέπλο ενοχές
για την ευτυχία που καρπώθηκα εγώ,
για την ευτυχία που στερήθηκε εκείνη.

Μπροστά στα λόγια σου κι εγώ
άλογο περήφανο άφησα το σημάδι μου στην άμμο
του κορμιού σου που ίδρωνε ατέρμονα,
του κορμιού της που μάτωνε αδιάκοπα.

Δεν ήξερα πού να κοιτάξω
για να μάθω σε πόσες στιγμές του ορίζοντα ρίχνεις την αύρα
της αναίσχυντης πλάνης σου,
της επίπονης απόρριψής της.

Κι έκλεισα τα μάτια με φρίκη
απέναντι στην όψη του χαρακωμένου προσώπου σου
θύμα μιας παράλογης οργής,
θύμα μιας καλοστημένης δικαιοσύνης.

Έτσι τιμωρήθηκες
και θα βασανίζεται το πνεύμα σου στους αιώνες των ακτών
σα βράχος που πάντα θα τον γλύφει το κύμα,
σα βράχος που ποτέ το νερό δε θα δροσίζει αρκετά.