Απόνειρο

Περπάτησα τη σκέψη μου στα χνάρια σου,

αέναα σκοτεινή και Σιδηρά μου Μεραρχία,

κι ήταν πρωί Σαββατιανό, γένηκε λιόγερμα,

κι εγώ ακόμα σε θωρούσα μαγεμένη.

 

Αντήχησαν στο νου στενές οι αρβύλες σου:

σαν υπνοβάτη αρχοντικού, σαν αποστάτη, 

κι έμεινα εκεί ν’ απολαμβάνω ένα απόνειρο,

τόσο στεγνό που το αγνόησε κι η Λάχεσις.

 

Κι είναι κι η θλιβερή φιγούρα του Αιγέα σου,

θαρρείς γι’ απώλεια την κάθε σπιθαμή του:

του δώσαν στέμα κι ένα γόνο για παράσημο,

κι άφησε πίσω του πελάγη δυστυχίας.

 

Έτσι κι εγώ, για να τιμήσω την εξάρτηση,

καμιά φορά περιδιαβαίνω υπονόμων.

Μ’ ένα τραγούδι ερωτικό για ψυχανάλυση 

θα ενσαρκώνω την Πυθία των αιώνων...