Ayurveda

Το πρωινό μετά από μια βραδινή μελαγχολία νιώθω σα μουδιασμένη. Τι κι αν κοιμήθηκα επαρκώς: τα κατάλοιπα της εγκεφαλικής υπερδιέγερσης πανταχού παρόντα και τα πάντα πληρόντα. Νιώθω την ανάγκη να περιτριγυριστώ από θετική ενέργεια...

Καθώς τα ακροδάχτυλα εναγκαλίζουν το γυάλινο περιτύλιγμα μιας νέας αχνιστής αίσθησης, μακαρίζω τα μαύρα φύλλα Ασσάμ που εγκατέλειψαν τις όχθες του Βραχμαπούτρα για να λυτρωθούν στη διψασμένη κούπα μου. Αφήνω τον εαυτό μου να διαλογιστεί κατά τη σύγχρονη βράση του πράσινου μάτε. Χαμηλώνω τα βλέφαρα. Το εκχύλισμα του κράνου με παρασύρει. Αγγίζω τις προεκτάσεις της αυτογνωσίας μου: είμαι ζωντανή.

Χαζεύοντας το σκοτεινιασμένο ουρανό, επιλέγω να δοθώ στιγμιαία στη φευγαλέα σκέψη ότι το στερέωμα συμπάσχει μαζί μου. Στο κατόπι της σκέψης μου, ξεκινούν να με πλημμυρίζουν ανάμεικτα (κι ανόρεχτα) συναισθήματα. Ελάχιστες ώρες προτού το έτος αναπαυθεί για πάντα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, κι έχω μείνει πρώτη μου φορά με τα πορτόφυλλα ορθάνοιχτα. Κι όμως: ίσα που καταφέρνει η ανατολή να στείλει μερικές απ’ τις ηλιαχτίδες της προς το μέρος μου. Μειδιάζω γλυκερά.

Η επόμενη γουλιά αναμενόμενη∙ σχεδόν επετειακή: σαν άξαφνα κάλαντα φυσούν κατά πρόσωπον ιδέες που συνθέτουν ένα σύντομο απολογισμό. Στήνεται πρόχειρα μια ανεπιτήδευτη πομπή που περιδιαβαίνει ήρεμα τις μέρες και τους μήνες. Σεμνά και σταθερά πλησιάζει ως τα σήμερα: δίχως ζώα με χρυσοποίκιλτα ριχτάρια ή περιττές φιοριτούρες. Δίχως ψίχουλα πισωγυρίσματος ή άστοχα ροδοπέταλα. Ήρεμα και στρωτά, σα χορός έξω από τραγωδία, κορυφώνει ένα συναίσθημα ανακούφισης. Για την απευκταία στασιμότητα που δεν υπάρχει. Για τοξικότητες που δε λιμνάζουν πια. Για όσα ήθελα κι έχασα. Για όσα μπόρεσα και κέρδισα. Για το κάθε φέτος και καλύτερα.

Όσο καθάρια και να ’ναι η πρόθεση, όλο και κάποια κατακάθια μένουν. Έτσι, ο πάλαι ποτέ πάλλευκος πάτος του φλιτζανιού, στέκει τώρα βαμμένος από χορτάτους ιριδισμούς. Αμέσως μόλις απεμπλακώ από τη συνομιλία μου με τούτο το σύγνεφο που σέρνει ο αγέρας, θα τον ιάνω τρυφερά μες τα ζεστά της βρύσης. Όσα κι αν έρχονται, όσα κι αν φεύγουν, κρατώ σφιχτά για μένα τούτο: είμαι ο ουρανός – όχι ο καιρός που ξετυλίγεται μέσα του.