Τη συνάντησα απόψε ξανά. Τόσο παρόμοια κι όμως τόσο διαφορετική από όλες τις άλλες. Μύριζα βότκα και μύριζε ελπίδα. Η απόγνωση συναντούσε τον εφιάλτη της και η σωτηρία μετά από κάμποσες μέρες έμοιαζε ξανά εφικτή. Γι αυτό και δεν προσπάθησα να το αποφύγω. Κοντοστάθηκα για μια στιγμή, η αλήθεια είναι, όμως γρήγορα το ξεπέρασα σκεπτόμενος πως δεν έχει πιο κάτω από εδώ...
~~~
Σε ένα πολυσύχναστο οικοδομικό τετράγωνο στο κέντρο του Παρισιού, ο αστυνόμος Ζερμέν κοιτούσε νευρικά ανά τακτά χρονικά διαστήματα το ρολόι του τοίχου. Με το κεφάλι σκυμμένο πάνω σε τόνους φακέλων, φωτογραφικού υλικού και σημειώσεων, οι ώρες κυλούσαν βασανιστικά αργά για έναν αστυνομικό πεδίου-με το στόμφο του ανερχόμενου διοικητή της μονάδας-που ήταν υποχρεωμένος να διεκπεραιώσει το ανιαρό κομμάτι της δουλειάς γραφείου που συνοδεύει την ολοκλήρωση της εκάστοτε υπόθεσης.
Δύο χρόνια ερευνών έφταναν στο τέλος τους. Ο εφιάλτης των γαλλικών αρχών βρισκόταν στα χέρια του δημιουργού του και η υπόθεση του δράκου της οδού Ριβολί μετατρεπόταν από αιτία αναξιοπιστίας του συστήματος αστυνόμευσης σε σκονισμένο φάκελο στο Αρχείο της διοίκησης.
Ήταν μία από τις πιο περίπλοκες υποθέσεις που είχαν περάσει από τα χέρια του Ζερμέν. Το ψυχολογικό προφίλ που σχημάτιζαν οι ειδικοί αναλυτές του κέντρου δίωξης ανανεωνόταν με κάθε νέα επίθεση. Ο θύτης δε φαινόταν να δείχνει καμία προτίμηση όσον αφορά στην ηλικία ή την εμφάνιση του θύματος, ούτε ακολουθούσε παρόμοιες τακτικές ή μέσα. Ο χώρος στον οποίο ασκούσε τη διεστραμμένη δραστηριότητά του, μόνο, δεν άλλαζε: όλα τα θύματά του βρέθηκαν νεκρά, σε διαφορετικά σημεία το καθένα, στο πεζοδρόμιο κατά μήκος της οδού Ριβολί.
Δύο χρόνια εικοσιτετράωρης αστυνόμευσης του δρόμου σε συνδυασμό με δύο χρόνια άκαρπων ερευνών για το παραμικρό ίχνος του βιαστή και δολοφόνου ήταν αρκετά για να πείσουν τις αρχές πως ο δράστης μετέφερε ήδη νεκρά εκεί τα θύματά του, από κάποιο-μυστικό ακόμα και σήμερα-καταφύγιο στο οποίο τις οδηγούσε. Δύο χρόνια τώρα ο Ζερμέν ένιωθε την αμφισβήτηση των ανωτέρων του για την υπόθεση της οδού Ριβολί, μια και οι καρεκλοκέντραυροι της μονάδας φρόντιζαν με το πρόσχημα της αναξιοπιστίας να καθυστερούν την προαγωγή του. Αυτά τα δύο χρόνια έληγαν απόψε. Ο φάκελος επιτέλους έκλεινε.
~~~
Την πλησίασα και της πρόσφερα τσιγάρο. Το δέχτηκε και μου χαμογέλασε με οίκτο. Της είπα πως το τραύμα στην ψυχή ήταν μεγαλύτερο από το υποφαινόμενο κάνοντας ένα άστοχο σχόλιο για την εσωτερική ομορφιά μου που ταιριάζει απόλυτα με τη δική της εξωτερική τελειότητα. Μίσησα τον εαυτό μου προς στιγμήν για τις αηδίες που είμαι αναγκασμένος να αραδιάζω κατά καιρούς για λίγα λεπτά σωτηρίας, όμως εκείνη χαμογέλασε, τα μάτια της πέταξαν φλόγες και η βλακεία μου πήρε άφεση. Το παιχνίδι παιζόταν για μία ακόμη φορά μπροστά στα μάτια μου...
~~~
Ένας φάκελος που αφορά σε μια υπόθεση της αστυνομίας χαρακτηρίζεται από αυστηρότητα στη δομή και μεγάλη προσοχή στην πιστότητα και πληρότητα των στοιχείων και δεδομένων που περιέχονται. Οποιαδήποτε παράληψη μπορούσε να δημιουργήσει πρόβλημα στη μονάδα και να πλήξει την αξιοπιστία του συντάκτη του φακέλου.
Ο Ζερμέν τοποθετούσε σε αποστειρωμένα διαφανή φακελάκια τα διάφορα αποδεικτικά στοιχεία, όπως μερικά από τα όπλα του εκάστοτε εγκλήματος-που πάντοτε αφήνονταν πάνω στο πτώμα καρφωμένα ή ακουμπισμένα-μικροσκοπικά τμήματα από τα κατεστραμμένα ρούχα που απομονώθηκαν από το μη αναγνωρίσιμο πτώμα του δράστη, φωτογραφίες από τους είκοσι τρεις διαφορετικούς τόπους στους οποίους βρέθηκαν τα πτώματα των θυμάτων, η φωτογραφία της Ελίζ από τα γενέθλιά της τον περασμένο Φεβρουάριο...
Σα θαμπωμένος και ταυτόχρονα πανικόβλητος, ο Ζερμέν έκρυψε το πρόσωπό του ανάμεσα στα χέρια του στη θέα του προσώπου της Ελίζ. Η φωτογραφία κύλησε από τη στοίβα χαρτιών κι έπεσε στο πάτωμα. Το πρόσωπό της σα να τον κοιτούσε ακόμα, χαμογελαστό και φωτισμένο όπως τη μέρα που της ζήτησε να γίνει γυναίκα του. Η γλυκιά Ελίζ: το τελευταίο θύμα του παρανοϊκού της Ριβολί. Αυτός ο φάκελος που τόση ώρα κρατούσε στα χέρια του με μιας άρχισε να τον πονά λες και μόλις είχαν φυτρώσει αγκάθια.
~~~
Ήταν ειδική περίπτωση αυτή η μικρή γαζέλα. Έδωσα άφθονο χρόνο στον εαυτό μου να συλλάβει την εικόνα και να οργανώσει το πλάνο. Εν τω μεταξύ αναλώθηκα σε άλλες λιγότερο σημαντικές περιπτώσεις. Πέρασε από το μυαλό μου ακόμη και η ιδέα της ματαίωσης: σαν την έβλεπα να χαμογελάει, κοιτούσα τον ουρανό κι ένιωθα να χαμογελούν μαζί της όλα τα αστέρια. Μετά κοιταζόμουν στον καθρέφτη, ξυπνούσα από το όνειρο και αναδιοργάνωνα τα σχέδιά μου. Προσπάθησα να εφαρμόσω τη μέθοδο της ατόπου για να δω αν θα συνεχίσω να καταλήγω σε εκείνη. Κι εκείνη απλά χαμογελούσε, καμιά φορά με άγγιζε κιόλας...
~~~
Ήδη περασμένες έντεκα. Ο φρουρός στην πύλη του αστυνομικού μεγάρου είχε από ώρα αλλάξει, το ρολόι του τοίχου είχε ενοχλήσει την ησυχία του μεγάρου έντεκα ολόκληρες φορές κι ο Ζερμέν αναζήτησε νευρικά το μπουκάλι βότκα που έκρυβε στο τελευταίο συρτάρι του γραφείου του.
Ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη γουλιά οινόπνευμα κατ’ ευθείαν από το μπουκάλι, ο αστυνόμος βρήκε το θάρρος να σηκώσει τη φωτογραφία της Ελίζ από το πάτωμα. Τώρα το γλυκό της χαμόγελο βρισκόταν απέναντί του. Την κοιτούσε σαν υπνωτισμένος και του αποκρινόταν με παγερή σταθερότητα, γεγονός που συνηθίζεται στις φωτογραφικές απεικονίσεις.
Άλλη μια φωτογραφία της Ελίζ είχε και στο σαλόνι του, από την ημέρα που της έκανε πρόταση γάμου. Μια ζεστή μέρα του Απρίλη στο εξοχικό του στο Μπορντώ. Κάπου ανάμεσα στις κερασιές και τα αμπέλια, τον καταγάλανο ουρανό και το γκρίζο των ματιών της, με χίλια δυο κομπιάσματα και υπεκφυγές, είχε βρει τη θέληση, το θάρρος, και τις λέξεις να της ζητήσει να τον συνοδεύει μια ζωή σα στήριγμα και σαν αγάπη του. Κι εκείνη του είχε χαμογελάσει πρόσχαρα-σχεδόν παιδικά-πριν του πει με αφοπλιστική απλότητα «Μα φυσικά!». Τότε ήταν που, για πρώτη φορά στην ιστορία του Μπορντώ, εθεάθησαν λευκά πρόβατα να μασουλάνε το αμπέλι και κουνελάκια να ροκανίζουν τις κερασιές...
~~~
Παραδέχομαι πως βαριέμαι εύκολα και πως μισώ την επανάληψη. Όμως μια ιεραρχία και ένα τελετουργικό πρέπει να ακολουθούνται, έτσι, επειδή μπορώ. Παραείναι ενοχλητικό να είσαι αναγκασμένος κάθε φορά να τετραγωνίζεις τον κύκλο και να ανακαλύπτεις τον τροχό. Έτσι αποχαιρετούσα όλες της μούσες μου στον ίδιο δρόμο. Τις έβαζα, αν θες, στον ίσιο δρόμο αφήνοντάς τες κατά μήκος της Ριβολί. Τυχαία επιλογή, θα μπορούσα κάλλιστα να τις αφήνω αλλού. Γι αυτό κανείς από το τμήμα δεν μπήκε στη λογική της σκέψης μου. Γιατί η σκέψη μου δεν έχει λογική, παρά μόνο τυχαιότητα στις επιλογές. Μόνο η γαζέλα μου δεν ήταν τυχαία. Κι όπως υποσχέθηκα, μετά από απόψε κι αν όλα πάνε καλά, θα αλλάξω ενδιαφέροντα...
~~~
Κλείνοντας τη φωτογραφία της Ελίζ στον κίτρινο φάκελο, ο Ζερμέν-αφήνοντας το μπουκάλι στη γωνία του γραφείου-τον σφράγισε με το ειδικό διακριτικό του τμήματος. Η υπόθεση Ριβολί μόλις είχε λήξει οριστικά και επισήμως. Το ρολόι είχε αισίως δείξει την πρώτη πρωινή.
Με μια άτσαλη κίνηση του χεριού του, ο αστυνόμος έκλεισε το φωτιστικό του γραφείου του, άρπαξε εκ νέου το μπουκάλι, σηκώθηκε και πλησίασε το παράθυρο. Φωτισμένα τα σοκάκια της πόλης του φωτός, φλογισμένη κι η φτηνή φαντασία του αστυνόμου που έβλεπε την αντανάκλαση του προσώπου του στο τζάμι.
Φρικτό κατάλοιπο της υπόθεσης των εμπρηστών του κέντρου του Παρισιού τον προ-περασμένο Ιούνιο, το πρόσωπό του ήταν σχεδόν πλήρως αλλοιωμένο από την αριστερή του μεριά από τα εγκαύματα δευτέρου βαθμού που είχε υποστεί. Ευτυχώς δεν ήταν κάτι που η επιστήμη και η πλαστική χειρουργική δε μπορούσαν να επουλώσουν. Σε λίγους μήνες αυτή η φρικτή όψη θα ήταν πλέον παρελθόν και η αυτοπεποίθησή του θα επουλωνόταν.
Το περιεχόμενο του μπουκαλιού παρέδωσε το οινόπνευμά του στην αδηφάγα βούληση του Ζερμέν, ο οποίος βιαστικά άρπαξε το δερμάτινο μπουφάν του, κλείδωσε το γραφείο και κατέβηκε στο δρόμο μπροστά από το αστυνομικό τμήμα. Χαιρέτησε το φρουρό και περπάτησε τη γνώριμη διαδρομή για το μπαρ που βρισκόταν ανάμεσα στο αστυνομικό τμήμα και το σπίτι του.
~~~
Δυστυχώς οι γαζέλες είναι πλάσματα της φύσης. Αυτό είναι το βασικό τους μειονέκτημα, πέραν του ότι, για να σε κρατήσουν δίπλα τους, οφείλεις να υιοθετήσεις συγκεκριμένα διακριτικά του είδους τους. Διακριτικά που συνήθως ακολουθούν τον κανόνα της δυάδας και μετατρέπουν εύκολα και όχι αναίμακτα τον εκάστοτε φλογισμένο Λατίνο εραστή σε ένα πληγωμένο κερασφόρο του Μπορντώ. Τότε κατάλαβα πως άδικα έχανα το χρόνο μου και πως η αναζήτησή μου είχε τελματώσει εξαιτίας της...
~~~
Το μπαρ ήταν υπερβολικά σκοτεινό. Ο Ζερμέν καλησπέρισε το μπάρμαν και παρήγγειλε το συνηθισμένο. Τα μάτια του κουρασμένα από τα γράμματα και τις εικόνες που σχετίζονταν με το φάκελο του βιαστή της Ριβολί έψαχναν απεγνωσμένα τριγύρω για λίγη ζεστασιά.
Μια κοπέλα που έμεινε γνωστή στα χρονικά των αστυνομικών ερευνών ως Ζακλίν καθόταν δύο σκαμπό παραπέρα. Την παρατήρησε για λίγη ώρα: το κοντό της φόρεμα έκρυβε ένα σώμα που ασφυκτιούσε αποζητώντας απελευθέρωση από το στενό ύφασμα. Την πλησίασε, της προσέφερε τσιγάρο κι ένα ανούσιο σχόλιο για την εμφάνισή της πυροδότησε το χαμόγελο στο πρόσωπο του Ζερμέν. Ένιωθε μόνος. Της πρότεινε να τον ακολουθήσει σπίτι. Βγήκαν από το μπαρ πριν να προλάβει ο Ζερμέν να πιει το ποτό του. Έστριψαν αριστερά στη Ριβολί...
~~~
Η μόνη πραγματική εξαίρεση που πραγματικά χρειάστηκε να κάνω στην περίπτωσή της ήταν να χρησιμοποιήσω πέρα από τη φαντασία και τη δημιουργικότητά μου και τον εραστή που τόσο καιρό τόσο εγωιστικά εκμεταλλευόταν κατ’ αποκλειστικότητα. Για μια φορά χρησίμευσε σε μια πιο σημαντική εργασία με σκοπό την προσωπική μου -πλέον- ικανοποίηση μέσα από τον αποπροσανατολισμό των αστυνομικών ερευνών. Ένα καμένο πτώμα, άλλωστε, στον τόπο του εγκλήματος, από μια φωτιά που φάνηκε να έχει προκληθεί από τυχαία -και μάλλον ατυχή- αιτία καθώς και η επίσημη εξέταση DNA ενός σώματος που είχε αφεθεί στην κάψα του έρωτα και της φωτιάς, ήταν αρκετά στοιχεία για να οδηγήσουν τα στελέχη της ομάδας ερευνών στην αποδοχή του λογικού και αναμενόμενου συνειρμού: το σκηνικό της οδού Ριβολί στήνεται πάντα όπως εγώ επιθυμώ...
~~~
Σε ένα πολυσύχναστο οικοδομικό τετράγωνο στο κέντρο του Παρισιού, ο αστυνόμος Ζερμέν κοιτούσε νευρικά ανά τακτά χρονικά διαστήματα το ρολόι του τοίχου. Με το κεφάλι σκυμμένο πάνω σε τόνους φακέλων, φωτογραφικού υλικού και σημειώσεων, οι ώρες κυλούσαν βασανιστικά αργά για έναν αστυνομικό πεδίου-με το στόμφο του ανερχόμενου διοικητή της μονάδας-που ήταν υποχρεωμένος να διεκπεραιώσει το ανιαρό κομμάτι της δουλειάς γραφείου που συνοδεύει την ολοκλήρωση της εκάστοτε υπόθεσης.
Δύο χρόνια ερευνών έφταναν στο τέλος τους. Ο εφιάλτης των γαλλικών αρχών βρισκόταν στα χέρια του δημιουργού του και η υπόθεση του δράκου της οδού Ριβολί μετατρεπόταν από αιτία αναξιοπιστίας του συστήματος αστυνόμευσης σε σκονισμένο φάκελο στο Αρχείο της διοίκησης.
Ήταν μία από τις πιο περίπλοκες υποθέσεις που είχαν περάσει από τα χέρια του Ζερμέν. Το ψυχολογικό προφίλ που σχημάτιζαν οι ειδικοί αναλυτές του κέντρου δίωξης ανανεωνόταν με κάθε νέα επίθεση. Ο θύτης δε φαινόταν να δείχνει καμία προτίμηση όσον αφορά στην ηλικία ή την εμφάνιση του θύματος, ούτε ακολουθούσε παρόμοιες τακτικές ή μέσα. Ο χώρος στον οποίο ασκούσε τη διεστραμμένη δραστηριότητά του, μόνο, δεν άλλαζε: όλα τα θύματά του βρέθηκαν νεκρά, σε διαφορετικά σημεία το καθένα, στο πεζοδρόμιο κατά μήκος της οδού Ριβολί.
Δύο χρόνια εικοσιτετράωρης αστυνόμευσης του δρόμου σε συνδυασμό με δύο χρόνια άκαρπων ερευνών για το παραμικρό ίχνος του βιαστή και δολοφόνου ήταν αρκετά για να πείσουν τις αρχές πως ο δράστης μετέφερε ήδη νεκρά εκεί τα θύματά του, από κάποιο-μυστικό ακόμα και σήμερα-καταφύγιο στο οποίο τις οδηγούσε. Δύο χρόνια τώρα ο Ζερμέν ένιωθε την αμφισβήτηση των ανωτέρων του για την υπόθεση της οδού Ριβολί, μια και οι καρεκλοκέντραυροι της μονάδας φρόντιζαν με το πρόσχημα της αναξιοπιστίας να καθυστερούν την προαγωγή του. Αυτά τα δύο χρόνια έληγαν απόψε. Ο φάκελος επιτέλους έκλεινε.
~~~
Την πλησίασα και της πρόσφερα τσιγάρο. Το δέχτηκε και μου χαμογέλασε με οίκτο. Της είπα πως το τραύμα στην ψυχή ήταν μεγαλύτερο από το υποφαινόμενο κάνοντας ένα άστοχο σχόλιο για την εσωτερική ομορφιά μου που ταιριάζει απόλυτα με τη δική της εξωτερική τελειότητα. Μίσησα τον εαυτό μου προς στιγμήν για τις αηδίες που είμαι αναγκασμένος να αραδιάζω κατά καιρούς για λίγα λεπτά σωτηρίας, όμως εκείνη χαμογέλασε, τα μάτια της πέταξαν φλόγες και η βλακεία μου πήρε άφεση. Το παιχνίδι παιζόταν για μία ακόμη φορά μπροστά στα μάτια μου...
~~~
Ένας φάκελος που αφορά σε μια υπόθεση της αστυνομίας χαρακτηρίζεται από αυστηρότητα στη δομή και μεγάλη προσοχή στην πιστότητα και πληρότητα των στοιχείων και δεδομένων που περιέχονται. Οποιαδήποτε παράληψη μπορούσε να δημιουργήσει πρόβλημα στη μονάδα και να πλήξει την αξιοπιστία του συντάκτη του φακέλου.
Ο Ζερμέν τοποθετούσε σε αποστειρωμένα διαφανή φακελάκια τα διάφορα αποδεικτικά στοιχεία, όπως μερικά από τα όπλα του εκάστοτε εγκλήματος-που πάντοτε αφήνονταν πάνω στο πτώμα καρφωμένα ή ακουμπισμένα-μικροσκοπικά τμήματα από τα κατεστραμμένα ρούχα που απομονώθηκαν από το μη αναγνωρίσιμο πτώμα του δράστη, φωτογραφίες από τους είκοσι τρεις διαφορετικούς τόπους στους οποίους βρέθηκαν τα πτώματα των θυμάτων, η φωτογραφία της Ελίζ από τα γενέθλιά της τον περασμένο Φεβρουάριο...
Σα θαμπωμένος και ταυτόχρονα πανικόβλητος, ο Ζερμέν έκρυψε το πρόσωπό του ανάμεσα στα χέρια του στη θέα του προσώπου της Ελίζ. Η φωτογραφία κύλησε από τη στοίβα χαρτιών κι έπεσε στο πάτωμα. Το πρόσωπό της σα να τον κοιτούσε ακόμα, χαμογελαστό και φωτισμένο όπως τη μέρα που της ζήτησε να γίνει γυναίκα του. Η γλυκιά Ελίζ: το τελευταίο θύμα του παρανοϊκού της Ριβολί. Αυτός ο φάκελος που τόση ώρα κρατούσε στα χέρια του με μιας άρχισε να τον πονά λες και μόλις είχαν φυτρώσει αγκάθια.
~~~
Ήταν ειδική περίπτωση αυτή η μικρή γαζέλα. Έδωσα άφθονο χρόνο στον εαυτό μου να συλλάβει την εικόνα και να οργανώσει το πλάνο. Εν τω μεταξύ αναλώθηκα σε άλλες λιγότερο σημαντικές περιπτώσεις. Πέρασε από το μυαλό μου ακόμη και η ιδέα της ματαίωσης: σαν την έβλεπα να χαμογελάει, κοιτούσα τον ουρανό κι ένιωθα να χαμογελούν μαζί της όλα τα αστέρια. Μετά κοιταζόμουν στον καθρέφτη, ξυπνούσα από το όνειρο και αναδιοργάνωνα τα σχέδιά μου. Προσπάθησα να εφαρμόσω τη μέθοδο της ατόπου για να δω αν θα συνεχίσω να καταλήγω σε εκείνη. Κι εκείνη απλά χαμογελούσε, καμιά φορά με άγγιζε κιόλας...
~~~
Ήδη περασμένες έντεκα. Ο φρουρός στην πύλη του αστυνομικού μεγάρου είχε από ώρα αλλάξει, το ρολόι του τοίχου είχε ενοχλήσει την ησυχία του μεγάρου έντεκα ολόκληρες φορές κι ο Ζερμέν αναζήτησε νευρικά το μπουκάλι βότκα που έκρυβε στο τελευταίο συρτάρι του γραφείου του.
Ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη γουλιά οινόπνευμα κατ’ ευθείαν από το μπουκάλι, ο αστυνόμος βρήκε το θάρρος να σηκώσει τη φωτογραφία της Ελίζ από το πάτωμα. Τώρα το γλυκό της χαμόγελο βρισκόταν απέναντί του. Την κοιτούσε σαν υπνωτισμένος και του αποκρινόταν με παγερή σταθερότητα, γεγονός που συνηθίζεται στις φωτογραφικές απεικονίσεις.
Άλλη μια φωτογραφία της Ελίζ είχε και στο σαλόνι του, από την ημέρα που της έκανε πρόταση γάμου. Μια ζεστή μέρα του Απρίλη στο εξοχικό του στο Μπορντώ. Κάπου ανάμεσα στις κερασιές και τα αμπέλια, τον καταγάλανο ουρανό και το γκρίζο των ματιών της, με χίλια δυο κομπιάσματα και υπεκφυγές, είχε βρει τη θέληση, το θάρρος, και τις λέξεις να της ζητήσει να τον συνοδεύει μια ζωή σα στήριγμα και σαν αγάπη του. Κι εκείνη του είχε χαμογελάσει πρόσχαρα-σχεδόν παιδικά-πριν του πει με αφοπλιστική απλότητα «Μα φυσικά!». Τότε ήταν που, για πρώτη φορά στην ιστορία του Μπορντώ, εθεάθησαν λευκά πρόβατα να μασουλάνε το αμπέλι και κουνελάκια να ροκανίζουν τις κερασιές...
~~~
Παραδέχομαι πως βαριέμαι εύκολα και πως μισώ την επανάληψη. Όμως μια ιεραρχία και ένα τελετουργικό πρέπει να ακολουθούνται, έτσι, επειδή μπορώ. Παραείναι ενοχλητικό να είσαι αναγκασμένος κάθε φορά να τετραγωνίζεις τον κύκλο και να ανακαλύπτεις τον τροχό. Έτσι αποχαιρετούσα όλες της μούσες μου στον ίδιο δρόμο. Τις έβαζα, αν θες, στον ίσιο δρόμο αφήνοντάς τες κατά μήκος της Ριβολί. Τυχαία επιλογή, θα μπορούσα κάλλιστα να τις αφήνω αλλού. Γι αυτό κανείς από το τμήμα δεν μπήκε στη λογική της σκέψης μου. Γιατί η σκέψη μου δεν έχει λογική, παρά μόνο τυχαιότητα στις επιλογές. Μόνο η γαζέλα μου δεν ήταν τυχαία. Κι όπως υποσχέθηκα, μετά από απόψε κι αν όλα πάνε καλά, θα αλλάξω ενδιαφέροντα...
~~~
Κλείνοντας τη φωτογραφία της Ελίζ στον κίτρινο φάκελο, ο Ζερμέν-αφήνοντας το μπουκάλι στη γωνία του γραφείου-τον σφράγισε με το ειδικό διακριτικό του τμήματος. Η υπόθεση Ριβολί μόλις είχε λήξει οριστικά και επισήμως. Το ρολόι είχε αισίως δείξει την πρώτη πρωινή.
Με μια άτσαλη κίνηση του χεριού του, ο αστυνόμος έκλεισε το φωτιστικό του γραφείου του, άρπαξε εκ νέου το μπουκάλι, σηκώθηκε και πλησίασε το παράθυρο. Φωτισμένα τα σοκάκια της πόλης του φωτός, φλογισμένη κι η φτηνή φαντασία του αστυνόμου που έβλεπε την αντανάκλαση του προσώπου του στο τζάμι.
Φρικτό κατάλοιπο της υπόθεσης των εμπρηστών του κέντρου του Παρισιού τον προ-περασμένο Ιούνιο, το πρόσωπό του ήταν σχεδόν πλήρως αλλοιωμένο από την αριστερή του μεριά από τα εγκαύματα δευτέρου βαθμού που είχε υποστεί. Ευτυχώς δεν ήταν κάτι που η επιστήμη και η πλαστική χειρουργική δε μπορούσαν να επουλώσουν. Σε λίγους μήνες αυτή η φρικτή όψη θα ήταν πλέον παρελθόν και η αυτοπεποίθησή του θα επουλωνόταν.
Το περιεχόμενο του μπουκαλιού παρέδωσε το οινόπνευμά του στην αδηφάγα βούληση του Ζερμέν, ο οποίος βιαστικά άρπαξε το δερμάτινο μπουφάν του, κλείδωσε το γραφείο και κατέβηκε στο δρόμο μπροστά από το αστυνομικό τμήμα. Χαιρέτησε το φρουρό και περπάτησε τη γνώριμη διαδρομή για το μπαρ που βρισκόταν ανάμεσα στο αστυνομικό τμήμα και το σπίτι του.
~~~
Δυστυχώς οι γαζέλες είναι πλάσματα της φύσης. Αυτό είναι το βασικό τους μειονέκτημα, πέραν του ότι, για να σε κρατήσουν δίπλα τους, οφείλεις να υιοθετήσεις συγκεκριμένα διακριτικά του είδους τους. Διακριτικά που συνήθως ακολουθούν τον κανόνα της δυάδας και μετατρέπουν εύκολα και όχι αναίμακτα τον εκάστοτε φλογισμένο Λατίνο εραστή σε ένα πληγωμένο κερασφόρο του Μπορντώ. Τότε κατάλαβα πως άδικα έχανα το χρόνο μου και πως η αναζήτησή μου είχε τελματώσει εξαιτίας της...
~~~
Το μπαρ ήταν υπερβολικά σκοτεινό. Ο Ζερμέν καλησπέρισε το μπάρμαν και παρήγγειλε το συνηθισμένο. Τα μάτια του κουρασμένα από τα γράμματα και τις εικόνες που σχετίζονταν με το φάκελο του βιαστή της Ριβολί έψαχναν απεγνωσμένα τριγύρω για λίγη ζεστασιά.
Μια κοπέλα που έμεινε γνωστή στα χρονικά των αστυνομικών ερευνών ως Ζακλίν καθόταν δύο σκαμπό παραπέρα. Την παρατήρησε για λίγη ώρα: το κοντό της φόρεμα έκρυβε ένα σώμα που ασφυκτιούσε αποζητώντας απελευθέρωση από το στενό ύφασμα. Την πλησίασε, της προσέφερε τσιγάρο κι ένα ανούσιο σχόλιο για την εμφάνισή της πυροδότησε το χαμόγελο στο πρόσωπο του Ζερμέν. Ένιωθε μόνος. Της πρότεινε να τον ακολουθήσει σπίτι. Βγήκαν από το μπαρ πριν να προλάβει ο Ζερμέν να πιει το ποτό του. Έστριψαν αριστερά στη Ριβολί...
~~~
Η μόνη πραγματική εξαίρεση που πραγματικά χρειάστηκε να κάνω στην περίπτωσή της ήταν να χρησιμοποιήσω πέρα από τη φαντασία και τη δημιουργικότητά μου και τον εραστή που τόσο καιρό τόσο εγωιστικά εκμεταλλευόταν κατ’ αποκλειστικότητα. Για μια φορά χρησίμευσε σε μια πιο σημαντική εργασία με σκοπό την προσωπική μου -πλέον- ικανοποίηση μέσα από τον αποπροσανατολισμό των αστυνομικών ερευνών. Ένα καμένο πτώμα, άλλωστε, στον τόπο του εγκλήματος, από μια φωτιά που φάνηκε να έχει προκληθεί από τυχαία -και μάλλον ατυχή- αιτία καθώς και η επίσημη εξέταση DNA ενός σώματος που είχε αφεθεί στην κάψα του έρωτα και της φωτιάς, ήταν αρκετά στοιχεία για να οδηγήσουν τα στελέχη της ομάδας ερευνών στην αποδοχή του λογικού και αναμενόμενου συνειρμού: το σκηνικό της οδού Ριβολί στήνεται πάντα όπως εγώ επιθυμώ...
Δρέσδη
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου