Τα λόγια του Αρεταίου, μέρος πρώτο

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
Μικρές πλατείες με παγκάκια γεμάτα αναμνήσεις
Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά

Κάμε να σε ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του πόθου μου
Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας
Ακόμα μια δάδα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς
Να γνωρίζω κανένα κι ούτε
Κανένας με γνώριζε...