Μυρόλι

Ο τόπος όπου διάλεξα να ζω, μυρόλι δενδρολίβανου

Τα πρωινά χαϊδολογούν γλυκά τη ζαχαρένια άνοιξη

Και ζοφεροί οι χειμώνες, βρόχινα δώρα παγετού στις ρούγες...

Σοφά σοκάκια, όνειρα ταξιδευτών, ελπίδες ελπίδων αχνοφαίνονται

Καθώς στιγμές αγάλης πλέκονται αχόρταγα στις φυλλωσιές των baobab

Γεμίζοντας τους πνεύμονες μ’ αγέρα, γεμίζοντας τους πνεύμονες μ’ αγάπη...

Ο απρόσιτός σου γείτονας που χαιρετάς χαμογελώντας

Τα δάση τ’ άγρια που καταπίνουν τους στεγνούς πολιτισμούς

Σε υποδέχονται στον τόπο μου, σε υποδέχονται με θέρμη...

Νοσταλγικές κραυγές παγώνοντας τις καλαμιές της λίμνης

Σειρήνες μυθικές πλάθουν στα μάτια των δεινών ιστορικών

Κι εσύ το βλέμμα γαληνεύεις στο γαλάζιο, ελεύθερο να ερωτευθεί το πράσινο...

Μη με ρωτάς, τον διάλεξα πριν χίλια χρόνια αυτό τον τόπο

Τρέμω στη σκέψη πως υπάρχει και τον αγαπώ συνάμα

Γιατί δεν πρόλαβα καλά να μάθω τ’ όνομά του

Κι ήδη οι δρόμοι του με οδηγούν στα Γιάννενα…