3ποντο

Τρέφω τεράστιο σεβασμό για τους ανθρώπους οι οποίοι μπορούν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά και να προσφέρουν καθοριστικά τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους στο πλαίσιο μιας ομάδας. Ίσως επειδή δεν εντρύφησα παιδιόθεν στο άκρως διεγερτικό συναίσθημα του να ανήκω σε μία ομάδα. Ίσως διότι από μικρή δε συμμετείχα σε ομαδικά αθλήματα. Ίσως γι’ αυτό να προτιμούσα πάντοτε το ποδήλατο (και τα συγγενή με αυτό αθλήματα): εγώ και οι ρόδες μου, στον αγώνα για την κατάκτηση των δρόμων της γειτονιάς…

Οι παραπάνω αιτίες θα μπορούσαν να αποτελούν επαρκείς λόγους για τους οποίους δεν έχω καταφέρει έως τώρα να μου απονεμηθεί η διάκριση της MVP: πιθανόν να αποδείχθηκα καθοριστική παίκτρια σε κάμποσες από τις ομάδες στις οποίες κατά καιρούς συμμετείχα, όμως σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω ως την πολυτιμότερη. Παρ’ ότι δεν έχω, εν γένει, περιορίσει τις ομαδικές δυνατότητές μου σε κάποιο συγκεκριμένο ρόλο, αποδίδοντας εξίσου καλά τόσο στο low όσο και στο high post, ελάχιστες είναι οι φορές κατά τις οποίες ένιωσα (ή απήλαυσα τις επευφημίες ενός) all star.

Το αίτιο γι αυτή τη διαρκή αστοχία μου στο πλαίσιο μιας ομάδος σίγουρα δεν έχει να κάνει με το επίπεδο της καταβληθείσας προσπάθειας: πάντα προσηλωνόμουν all the way στο παιχνίδι, όχι με διάθεση εγωιστικής αυτοπροβολής, αλλά βασιζόμενη στην εγγενή μου απέχθεια για οποιαδήποτε μορφή ήττας – προσωπικής ή ομαδικής. Ακόμα κι αν η ομάδα μου κάθε άλλο παρά dream ήταν, ακόμα κι όταν οι επιμέρους αδυναμίες των μελών αποτελούσαν ξεκάθαρους ανασταλτικούς παράγοντες για την επίτευξη του τελικού μας σκοπού, πάντα επένδυα χρόνο στο σχεδιασμό και την εφαρμογή μιας assist: ενός τρόπου ώστε να ενισχύσω το συμπαίκτη μου ώστε να κάνει αυτό το οποίο απαιτείται για τη νίκη της ομάδας μας. Άλλωστε, κάποιος πρέπει να φροντίζει να περνάει, τουλάχιστον, η σκυτάλη. Κι αυτός ο «κάποιος» φορούσε συνήθως το δικό μου νούμερο στη φανέλα...

Σίγουρα έζησα στιγμές κατά τις οποίες χρειάστηκε να κάνω περισσότερα για την ομάδα μου από μία καλή pass. Συχνά ήταν αναγκαίο να στήσω κάποιου είδους zone press ώστε να εξοικονομηθεί χρόνος για να συσταθεί η άμυνα στο post. Άλλες φορές η ομάδα μου είχε ανάγκη από έναν αποτελεσματικό guard, άλλες φορές έπρεπε να επιτευχθεί το drive. Κάποιος έπρεπε να διεκδικήσει το rebound μετά τα (τόσα!) air ball… (μα κανείς να μην πηγαίνει;) Πάντα έβγαινα μπροστά κι ας μην είχα ποτέ «δυνατό» shoot.

Αναμφισβήτητα υπήρξαν στιγμές κατά τις οποίες ένιωσα προδομένη από την ομάδα μου. Σε κρίσιμα σημεία απουσίαζε το double teaming. Συχνά, από αδράνεια, οι συμπαίκτες μου επέτρεπαν στους αντιπάλους να μας πάρουν τη base line. Σπανίως είδα μία από τις ομάδες στις οποίες συμμετείχα να επιδίδεται σε ένα σωστά στημένο man to man. Τις περισσότερες φορές, ένιωθα η άμυνα να μη βγαίνει λόγω mismatch κι ας υπήρχαν οι κατάλληλοι παίκτες ανά ρόλο στο roster. Σε εργασίες οι οποίες απαιτούσαν προσοχή και συντονισμό από όλα τα μέλη, οι περισσότεροι επιδίδονταν σε run and gun. Μια φορά να έβλεπα ένα σωστό screen… ίσως φταίω εγώ που είμαι εξαιρετικά λεπτολόγος και ιδιαιτέρως απαιτητική (πρωτίστως από τον εαυτό μου, βέβαια, και δευτερευόντως από τους άλλους)… ίσως να φταίνε οι συμπαίκτες μου επειδή δεν είναι αρκετά λεπτολόγοι ούτε αντιστοίχως απαιτητικοί από τον εαυτό τους…

Όλοι οι παραπάνω λόγοι, συνέβαλαν στην αδυναμία μου να ξεχωρίσω ως «το αγαπημένο παιδί» μιας ομάδας. Έμεινα «στην ιστορία» περισσότερο για το δυναμικό μου over play και για τις φωνές καθ’ όλη τη διάρκεια των time outs. Ως εκ τούτου, έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: πιθανότατα να μου ταίριαζε περισσότερο μια θέση στον πάγκο. Δίπλα στον κύριο Zelimir τον αντιπαθητικό ή ως alter ego του Stan του ενοχλητικού, με όψη σαν του κακομούτσουνου κυρίου Popovich.

Μπορεί στα (σχεδόν) τριάντα μου χρόνια στο παιχνίδι να απέτυχα παταγωδώς στο dribbling. Ίσως, όμως, (ίσως!) να τα κατάφερνα καλύτερα με μια οδοντογλυφίδα στο στόμα… κι ας μη με λένε Zvi...