Πώς σκίστηκε η Κουρτίνα

Εχθές το βράδυ, δύο Αναρχικοί σουλατσάρησαν τα σοκάκια της Πλατείας Καρύτση. Κρατώντας αόρατα πλακάτ, σαν σε απροσδιόριστου ύφους χορόδραμα, διαδήλωσαν στη μέση του δρόμου υπέρ του αναφαίρετου δικαιώματος στην Ελεύθερη Έκφραση.

Ποδοπάτησαν το οδόστρωμα με ταχείς και βίαιους ρυθμούς, σχεδόν απάνθρωπα, δίχως καν στάση: τα τσιγάρα ανάμεναν σβηστά, τα βλέμματα υπόμεναν βουβά, οι μουσικές παρέμεναν υπόκωφες, η ανεξάρτητη εξάρτηση επέμεινε.

Τους παρατηρούσα αχόρταγα, ασφαλώς τοποθετημένη πίσω από την καλυμμένη γύμνια της Κουρτίνας μου, μέχρι που οι σκιές τους απορροφήθηκαν από τη σκοτεινή γωνία του δρόμου.

Μέτρησα, για δευτερόλεπτες ώρες, τις σκέψεις μου. Τις ξαναμέτρησα.

Κι όμως, κατά βάθος...κάπου υπάρχει λάθος...

Δε συμφωνούσαν ούτε οι μέσοι όροι, ούτα τα επιμέρους αθροίσματα!

Αναγνωρίζοντας το παράδοξον του θέματος, τελικώς, τους ευλόγησα.

Ταυτοχρόνως, συνειδητοποιούσα με τρόμο ότι: όσο κάποιοι άνθρωποι σκέπτονται τους φόβους τους, κάποιοι άλλοι απλώς φοβούνται τις σκέψεις τους.

Έτσι έγινε, που λες, και σκίστηκε η Κουρτίνα…