Κρακ

Τη στιγμή που ακούγεται το «κρακ», το μυαλό σου πλημμυρίζει με ανάμεικτα συναισθήματα: Το έξω και το μέσα συνθλίβονται, σε μια (σα) στιγμιαία συναισθηματική έκρηξη υπερκαινοφανών. Η ψυχική ισορροπία εξαϋλώνεται, η πνευματική ηρεμία δραπετεύει από το παράθυρο των σκέψεων: ο πόνος über alles, το σοκ über allen.

Κάθε φορά που χάνεις την ισορροπία σου, κάθε φορά που εκφράζεσαι πιο έντονα από ότι άλλες φορές, κάθε φορά που κλαις, που φωνάζεις, που μαλώνεις, το εξής μαγικό σου συμβαίνει (τις περισσότερες φορές ασυναίσθητα): έρχεσαι πιο κοντά στον εαυτό σου από ποτέ (ή απ’ όσο νομίζεις). Συνθλίβοντας την παντοδυναμία του «εγώ» σου, ζυμώνεσαι: ανοίγεσαι στο «εσύ»… στο «εμείς»…

Η αδυναμία σου ξεδιπλώνεται αχόρταγα, νομίζοντας ότι θα επικρατήσει, κι όμως: πώς θα αντιδρούσες αν σου έλεγα ότι τότε είναι που η αδυναμία σου γίνεται πιο έτοιμη από ποτέ για να καταπατηθεί και να υπερνικηθεί;

Μην κοροϊδεύεσαι μέσα στο φολκλόρ του μυαλού σου: θα πέσεις χαμηλά. Τόσο χαμηλά που θ’ αγγίξουν γυμνές οι πατούσες σου το βρεγμένο χώμα. Θα λερωθείς. Θα σε χλευάσουν. Θα σε αμφισβητήσουν. Θα ντραπείς. Το συναίσθημα θα σε καταρρακώσει. Θα σε βαρύνει τόσο, ώστε θα πέσεις στα γόνατα. Θα σκύψεις, με τα χέρια βουτηγμένα στη λάσπη.

Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι να αντιμετωπίσεις τη νέα (κατά)στάση στην οποία βρίσκεσαι.

Ο πρώτος ορίζει να χαμηλώσεις το κεφάλι και να εστιάσεις στο τίποτα, στο κενό, στο πάτωμα.
Ο δεύτερος (πιο αποφασιστικός αυτός) είναι να συνειδητοποιήσεις ότι μόνο αν ξεκινήσεις από αυτή τη στάση θα μπορέσεις να πάρεις ορμή για να ξαναπηδήξεις προς τα πάνω.

Υπάρχει, βέβαια, κι ο τρίτος (ο ενδιάμεσος) δρόμος: αυτός τον οποίο προτιμώ εγώ...

Χαμήλωσε το κεφάλι σου, αλλά μην εστιάσεις σε τίποτα: ούτε στη Γη, ούτε στον Ουρανό. Ακούμπησε το (ήδη τόσο μα τόσο βαρύ...) μυαλό σου στο χέρι σου και σκέψου για πρώτη φορά στη ζωή σου σοβαρά την επόμενη κίνησή σου. Αξιολόγησέ τα. Όλα. Σε μηδενική βάση. Κέρδισε ή χάσε τη συγκεκριμένη αψιμαχία: δεν έχει, εν τέλει, τόση σημασία (όση νομίζεις) αν θα κοπεί ένα δένδρο για να σωθεί το δάσος. Σημασία έχει να έχεις αποφασίσει εσύ για τη στρατηγική με την οποία θέλεις να μπεις στη μάχη της αυτοπλήρωσης κι όχι κάποια σκοτεινή ασυνειδησία.

«Με τσιγάρα βαριά και φτερό την καρδιά, πάντα φεύγεις…»

Σταμάτα να ξεφεύγεις από τις αδυναμίες σου: στην πράξη (αν δεν το έχεις συνειδητοποιήσει ήδη, ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσεις ότι) η φυγή δε σε οφέλησε σε τίποτα έως τώρα. Άλλωστε, η ασφάλεια δεν είναι παρά μια παραίσθηση για να μένουμε στάσιμοι και μια δικαιολογία για να αφήνουμε το μηχανισμό αυτοβελτίωσής μας βορά στις αράχνες: αγκάλιασέ τις αδυναμίες σου, κατάλαβέ τες, δώσ’ τους την ευκαιρία που επιδιώκουν ώστε να ανασάνουν μέσα σου.

Νιώσε και ζήσε μέσα από αυτή τη βιωματική κατάσταση. Και μη σε νοιάζουν τα αδιάκριτα μάτια: παραδείγματα προς μίμηση ή προς αποφυγή ψάχνουν κι εκείνα, αξιολογώντας με τη σειρά τους τις δικές τους επιλογές. Mήπως, άραγε, δεν είναι κι αυτά Χαμένες Ψυχές μέσα στην Πόλη;

Δεν ξέρω αν η επιλογή μου αποτελεί την καλύτερη αντίδραση στο «κρακ». Είναι, όμως…

Η πιο αγνή... 
Γιατί χύνω την ψυχή μου με τρόπο που αυτή να αγγίζει την επιθυμία η οποία με ωθεί στην πλήρωση.

Η πιο άξια…
Γιατί δε φοβήθηκα την Κορυφή (ούτε τον Καιάδα). Δε ζαλίστηκα από το ύψος Της. Δεν τρόμαξα μπροστά στην πρόκληση Του. Έριξα τη ζαριά. Και κέρδισα. Εμένα.