Δύο

Η τύχη που σου στάθηκε στο δύσκολο δρόμο προς την πλήρωση, δεν ήταν μόνο τύχη: ήταν και επιμονή.

Κι η επιμονή με την οποία βάδισες τα δύσβατα σοκάκια της ανέχειας -τόσο του μέρους όσο και του όλου- δεν ήταν μόνο επιμονή: ήταν και προσπάθεια.

Η, δε, προσπάθεια που κατέβαλλες για να προσπεράσεις τα εμπόδια των άλλων (και του εαυτού σου, μην ξεχνάς), δεν ήταν μόνο προσπάθεια: ήταν και συνέπεια.

Όμως κι αυτή η συνέπεια που χαρακτήρισε κάθε μικρή ή μεγάλη απόφαση που πήρες, κι αυτή ακόμα (η άτιμη!) δεν ήρθε μόνη: ήρθε με τιμιότητα.

Τίμια, λοιπόν, κι εγώ, καθήμενη εδώ, κατάχαμα σε μια ακατέργαστη χαραμάδα του χρόνου, έξω πια απ’ το χορό των αδυνάτων και μπροστά στην προδοσία των ιδεών, διαπιστώνω πως η πλάση δρα, η πλάση ζει, η πλάση δημιουργεί… δυαδικά.

Κι όσο η σκέψη μου ισορροπεί -κάθε άλλο παρά επιτυχώς- ανάμεσα στις λέξεις και τις φοβίες μου, θα μοιραστώ απλόχερα μαζί σου τούτο:

Όση τύχη, επιμονή, προσπάθεια, συνέπεια ή τιμιότητα κι αν σε διακατέχει, δίχως την αγάπη -αυτή που δεν έδωσες από φόβο, κι αυτή που δεν έλαβες από συνήθεια- πάντα μισός θα νιώθεις…