Απείχα

Περπάτησα δειλά, στην άκρη εδώ του Κήπου,
ντυμένος όνειρα γλυκά και παραμύθια.
Η Μάνα μου, βοή απ’ τα έγκατα του μύθου,
ερχόταν πρώτη όταν ζήταγα βοήθεια...

Έτρεχα στα στενά, με γνώμονα το γρίφο,
σκουντούφλης και τυφλός, με οδηγό τα λάθη,
δίχως να ψάχνω ευκαιρία να ξεφύγω
ούτε απ’ το απάνθισμα ούτε από το αγκάθι.

Σήμερα σκέπτομαι συχνά πως, όσα είχα,
δεν ήταν καν επιλογές: ήταν θυσίες!
Μια λογική που δείχνει απλώς ότι απείχα
από χιλιάδες ζοφερές επιθυμίες…

Κι έτσι, αναμένοντας, στη μέση αυτού του δρόμου,
παρατηρώ όσους με έχουν προσπεράσει,
και σα μικρός φυγάς του γράμματος του νόμου
το χρόνο δέρνω που κανείς δε θα δικάσει…