Ενέχυρο

Κραίνουμε στον ίδιο ουρανό:
εγώ να φτιάχνω σήματα καπνού,
κι εσύ να στέλνεις σήματα του Μορς.

Πλέουμε στα ίδια κανάλια:
εγώ τραβώ αδιάκοπα κουπί,
κι εσύ ακίνητος, στη βάση του κοντρόλ.

Μυρίζουμε τον ίδιο αγέρα:
εγώ τα γιασεμιά και τα κυκλάμινα,
κι εσύ τη ζαλισμένη αιθαλομίχλη.

Βιώνουμε διακαώς τους ίδιους πόθους:
εγώ αρματωμένη στο αντάρτικο,
κι εσύ στα χαρακώματα του νου σου.

Χαζεύουμε τους ίδιους τοίχους:
εγώ τα πλουμιστά κεντήματα της φαντασίας,
κι εσύ την πόλωση των όσων δε νουνίζουν.

Μα είμαστε κι οι δυο αστοί και μας νομίζουν ίδιους.
Σε ποια γωνιά ν’ αφήσω ενέχυρο την χλαίνη μου,
να μη χρεώνομαι ολημερίς ανθρώπους σαν εσένα;