Όχι άλλο νερό στο Μύλο της Εσωστρέφειας. Αρκετά! Κι ούτε να αναλωθείς
πια στην απόδοση ευθυνών. Αν, πάλι, επιμένεις, αρνούμενος να ησυχάσεις εάν δεν τιμωρηθούν
οι ιθύνοντες νόες, τότε να σε διευκολύνω εγώ: σταμάτα ότι κάνεις και στερέωσε το
βλέμμα στον καθρέφτη. Σου χρειάζεται επειγόντως αναστοχασμός. Διότι απεδείχθησαν άκαρπες οι χλιαρές προσπάθειες του κυρίου Warnke μήπως και κάπως αποθαρρυνθείς.
Κι ήσουν εσύ και μόνον εσύ που, κόντρα στις στατιστικές και το ανάδρομο σύμπαν, πήρες την απόφαση να δοκιμάσεις την τύχη και τις δυνάμεις σου, βγαίνοντας με
ένα «κορίτσι που διαβάζει»…
Δε λέω: ήταν ο νόστος ζηλευτός και το ταξίδι τόσο ταλαίπωρα πληρωτικό, όσο στο είχαν περιγράψει. Διότι – κακά τα ψέματα – δυσκολεύτηκες, αδερφέ. Πιέστηκες. Ίδρωσες. Ζοχαδιάστηκες. Όχι μόνο επειδή το τόλμημα προσομοίαζε στις ειρωνικές περιγραφές του συγγραφέως. Αλλά και γιατί ήταν, πράγματι, αυτό που ο απλός λαός (από τον οποίο – μέσα στη μεγαλοσύνη σου – νιώθεις ξεκομμένος) αποκαλεί «εμπειρία ζωής».
Η πρώτη αλληλεπίδρασή σου με το «κορίτσι που διαβάζει» ήταν γεμάτη συγκινήσεις. Ένα κράμα από ψυχικές φορτίσεις, πνευματικές αναζητήσεις και συναισθηματικές ενδοσκοπήσεις. Ένα συνονθύλευμα στιγμών τόσο διακριτών μεταξύ τους ώστε, σήμερα που μιλάμε, έχεις φτάσει σε σημείο να νιώθεις πως βίωσες την πλήρωση και ότι, παρά την αστοχία σου, – διότι όλοι αποτυγχάνουν την πρώτη τους φορά – βγήκες από αυτή τη διαδικασία πιο ώριμος, πιο ρωμαλέος και πιο έτοιμος για το δια ταύτα από ποτέ.
Το «κορίτσι που διαβάζει» ήταν, όντως, μια αποκάλυψη. Προέβαλλες επάνω της τις επιθυμίες σου, κι εκείνη ανταπέδωσε με την αντίληψη, την κατανόηση και την αποδοχή της. Έχτισες στα πόδια της τις προσδοκίες σου, κι εκείνη – αντί να τις ποδοπατήσει – τις διακόσμησε με μαγεμένα λιογέρματα και μοσχοβολιστές κληματίδες. Απελευθέρωσες τις καταπιεσμένες ορμές σου, κι εκείνη τις έθρεψε πανώριες, με τη φροντίδα και τη μπόλικη ζεστασιά της. Μαζί της δεν ήσουν, πια, αντικείμενο των καινοφανών ορέξεων των σύγχρονων παλλακίδων, ούτε εξαρτιόσουν από τις γήινες απαιτήσεις τους. Δίπλα στο «κορίτσι που διαβάζει» έγινες Μαχητής και Κουρσάρος. Κι αυτή αποδείχθηκε για το μυαλό σου Μπουρλοτιέρισσα και Λαίδη μαζί.
Ω, ναι! Το «κορίτσι που διαβάζει» έχει το μαγικό ραβδί της πραγμάτωσης των ονείρων: τη στωικότητα και την πυγμή να μετατρέψει τα τετριμμένα σε εμπειρίες. Διότι είναι λαμπερός πανδέκτης εκφράσεων και ψημένος αλεστής εμπειριών. Με αυτά της τα ταλέντα τάισε με περισσό ενδιαφέρον την αστείρευτη περιέργειά σου, γι’ αυτό και θα την κουβαλάς μέσα σου εφεξής, προσδίδοντάς της (νοερά) θεϊκές διαστάσεις. Μεταμορφώθηκες. Γι’ αυτό τη λάτρεψες. Και γι’ αυτό την έχασες.
Ξέρω: δεν έχω δικαίωμα να προκαταβάλλω, ούτε να γενικεύω. Και για όσο θα εκφράζω τις απόλυτες υποθέσεις και τις σοφιστίες μου έτσι απροκάλυπτα, η άποψή μου θα χάνει πόντους αντικειμενικότητας και αξιοπιστίας. Άλλωστε, ποια είμαι εγώ που προεξοφλώ την έκβαση της προσπάθειάς σου; Γιατί, δηλαδή, να μην ανήκεις εσύ στην κατηγορία των ανδρών (εάν υπάρχει τέτοια) οι οποίοι «επιτυγχάνουν με την πρώτη»; Και γιατί να μη σου αρκεί η πρώτη υποψήφια αναγνώστρια-πριγκίπισσα ώστε να «Βασιλέψεις εν ειρήνη»;
Και επειδή είναι άδικο ο νους σου θα κατακλύζεται με τις ανωτέρω υποθέσεις (ή μια πιθανή συνοδευτική ανασφάλεια), σπεύδω να σε συντονίσω με την προσωπική μου οπτική. Διότι άνδρας μεν δεν είμαι, ούτε θεωρώ εαυτόν ειδικευμένο στα ενδότερα του εν λόγω μικροκόσμου. Ως γυναίκα, όμως, από αυτές που – μεταξύ άλλων – διαβάζουν κιόλας, θεωρώ καθήκον μου να σε ενημερώσω για το εξής: το «κορίτσι που διαβάζει» δεν το έχασες επειδή δε σου αρκούσε. Το έχασες επειδή εσύ ήσουν ανεπαρκής. Και αποδείχθηκες τέτοιος διότι υπήρξες για χρόνια συναπτά – προτού την επιλέξεις – ψυχικά και συναισθηματικά αδούλευτος.
Ακόμα κι όταν έφτασες στο κατώφλι της – τυχαία ή μη – σφυρίζοντας αδιάφορα και προβάλλοντας τις εμμονές σου, ακόμα κι αν εκείνη σε περιμάζεψε βοηθώντας σε να προσδώσεις βάθος και λόγο ύπαρξης στις επιφανειακές εκφάνσεις σου, τούτα και μόνο δεν αρκούσαν για να την κρατήσεις. Το «κορίτσι που διαβάζει» ήταν, μεν, για σένα ένα εντατικό μάθημα εκμάθησης ψυχικής ισορροπίας. Ως τούτο, όμως, ενέχει τον εξής περιορισμό: παρ’ ότι έντονο, ταχύρυθμο και συχνά αρκετό ώστε να επιτύχεις άπαξ στην τριμηνιαία εξέταση, δίχως σταθερή προσωπική ενασχόληση για να αγγίξεις τη μετέπειτα εμβάθυνση δε θα πας μακριά.
Το πρώτο σου «κορίτσι που διαβάζει» σου άνοιξε το δρόμο (και τα μάτια) ώστε να προσεγγίσεις το μονοπάτι της ζωής σου διαφορετικά. Εκεί που νόμιζες ότι όλα βαίνουν καλώς και επί της ευθείας, σου παρουσίασε – προτού σε αφήσει, πάντα – μία εναλλακτική προσέγγιση. Κι όταν ολοκλήρωσε την ομιλία της, αποκαμωμένη ως ήταν απ’ την υπομονή και την υπερπροσπάθεια, κατέβασε τα μυρωδάτα βιβλία της στο δρόμο και ξαναρίχτηκε στον κοινωνικό στίβο, για να δοκιμάσει τη δική της τύχη με κάποιον (λίγο έως πολύ) πιο διαβασμένο από εσένα, με μόνη ελπίδα να καταφέρει να φτάσει σε σημείο να εισπράττει πολύχρωμα και ελπιδοφόρα μηνύματα, και όχι πια το μονότονο αίτημά σου για αέναη προσπάθεια – αυτό το υποβόσκον βασανιστήριο στο οποίο την υπέβαλες καθημερινά – μέχρις ότου αποφασίσεις (όπως - όπως) να συμμαζευτείς.
Τι επιλογές, τώρα, έχεις εσύ από δω και πέρα; Πολλές και διαφορετικές. Μπορείς να κρατήσεις την εμπειρία που σου προσέφερε το πρώτο σου «κορίτσι που διαβάζει», γεμίζοντας με αναμνήσεις το λεύκωμα των επιτευγμάτων σου και να επιστρέψεις «ανανεωμένος» στην πρότερη κατάσταση: άλλωστε το πείραμα επέτυχε, παρ’ ότι ο ασθενής απεβίωσε. Εναλλακτικά, μπορείς να οπλιστείς με θάρρος για την επόμενη πρόκληση, και να αναζητήσεις ένα δεύτερο «κορίτσι που διαβάζει». Με δεκανίκι τα σκονάκια από την πρώτη σου Χιροσίμα (κι αφού χειρότερα δε γίνεται), θα χρειαστεί να διασχίσεις με αυταπάρνηση την κοιλάδα του προσωπικού σου Βατερλό, για θα πέσεις ηρωικά αντιμαχόμενος την πιθανότητα να έχεις μάθει αρκετά την πρώτη φορά ώστε να αποδόσεις καλύτερα τη δεύτερη. Υπάρχει, βέβαια, και η τρίτη επιλογή. Έχοντας, όμως, πει τα παραπάνω – με δεδομένη την έως τώρα πορεία σου – και πλημμυρισμένη από απόλυτο αίσθημα υπευθυνότητας μπροστά στο πόνημά μου, διατηρώ σοβαρότατες επιφυλάξεις, και διστάζω να στην αναφέρω καν…
Διότι το «κορίτσι που διαβάζει» είναι, βέβαια, μια εξαιρετική περίπτωση ανθρώπου, με σπουδαία χαρίσματα. Δικαίως, λοιπόν, (κατ’ εμέ) την επέλεξες εξ’ αρχής. Αφουγκράζεται. Αναλύει. Αντιλαμβάνεται. Συλλέγει. Και ακριβώς αυτά της τα στοιχεία ήταν που της επέτρεψαν (για όσο καιρό άντεξε) να συντονιστεί με την ψυχοσύνθεσή σου. Διότι το «κορίτσι που διαβάζει» είναι δέκτης. Και ως δέκτης αναλαμβάνει εξ' ολοκλήρου τον κρίσιμο (πλην μονοδιάστατο) ρόλο να σε εισπράττει διαρκώς, ενόσω εσύ αυτοαναιρείσαι ακατάπαυστα μέσα στο πολυφορεμένο προσωπικό σου φολκλόρ, μέχρις ότου καταλήξεις στο πρώτο (και πολυπόθητο) σημείο της πνευματικής σου τήξης, δίχως να συνειδητοποιείς ότι με τον τρόπο σου ανοίγεις τους ασκούς του Αιόλου.
Προκαλώντας, λοιπόν, το κάρμα σου ώστε να δοκιμαστείς (για πρώτη φορά σοβαρά) στο στίβο της προσωπικής σου πνευματικότητας, ήρθες μεν αντιμέτωπος με ένα πλάσμα το οποίο έχει επί της αρχής την επιθυμία να σε συναισθανθεί. Λίγα πράγματα, όμως, θα μπορέσει να κάνει πέραν τούτου.
Διότι ο δέκτης λαμβάνει μεν, αλλά δεν αποστέλλει. Έχει τη δύναμη να σε αφουγκραστεί ώστε να απελευθερωθείς, αλλά καμία δυνατότητα να εκπέμψει κύματα. Το «κορίτσι που διαβάζει» δεν είναι (και δύσκολα, κατ’ εμέ, θα γίνει) ευλαβικά εντεταλμένο να σε κρατά σε εγρήγορση, πότε ξεκουφαίνοντάς σε με πολεμικά συνθήματα και πότε εξυψώνοντας το εγώ σου με αναγκαίες επιβραβεύσεις. Το «κορίτσι που διαβάζει» θα σε χαϊδέψει τρυφερά, αλλά δεν έχει το σθένος να σε αγγίξει παθιασμένα, σφιχτά και απόλυτα ώστε να διαπλάσει ερωτικές καμπύλες μέσα απ’ τις άξεστες γωνίες σου. Ούτε έχει την πυγμή να πραγματώσει τις βαθύτερες επιθυμίες σου, ή τα κότσια να διασπάσει στα εξ’ ων συνετέθησαν τις μικρότητες, τις απρέπειες και τις κακομαθημένες συμπεριφορές σου. Ο Άγγελος που μόλις γνώρισες (και έχασες) είχε πάλλευκα φτερά για να χαίρεσαι μαζί του τα καταγάλανα ουράνια. Ποτέ του, όμως, δε θα είχε τα κότσια να σε αφήσει να καείς στη συμφορά σου, πέφτοντας μαζί στις στάχτες σου, αποζητώντας να σε θεοποιήσει ώστε να σε λατρέψει και πάλι απ’ την αρχή καθώς θα ανασταίνεσαι…
Τα παραπάνω – αυτά, τα τελευταία, τα πιο περίεργα – θα τα έκανε ένας άλλος εκπρόσωπος του είδους: Το «κορίτσι που γράφει». Ο πομπός. Αλλά αυτό το κορίτσι (που αποτελεί την τρίτη και ύστατη επιλογή σου) – εσένα ειδικά που τώρα ξεκίνησες το διάβασμα – δε στο συνιστώ…
Δε λέω: ήταν ο νόστος ζηλευτός και το ταξίδι τόσο ταλαίπωρα πληρωτικό, όσο στο είχαν περιγράψει. Διότι – κακά τα ψέματα – δυσκολεύτηκες, αδερφέ. Πιέστηκες. Ίδρωσες. Ζοχαδιάστηκες. Όχι μόνο επειδή το τόλμημα προσομοίαζε στις ειρωνικές περιγραφές του συγγραφέως. Αλλά και γιατί ήταν, πράγματι, αυτό που ο απλός λαός (από τον οποίο – μέσα στη μεγαλοσύνη σου – νιώθεις ξεκομμένος) αποκαλεί «εμπειρία ζωής».
Η πρώτη αλληλεπίδρασή σου με το «κορίτσι που διαβάζει» ήταν γεμάτη συγκινήσεις. Ένα κράμα από ψυχικές φορτίσεις, πνευματικές αναζητήσεις και συναισθηματικές ενδοσκοπήσεις. Ένα συνονθύλευμα στιγμών τόσο διακριτών μεταξύ τους ώστε, σήμερα που μιλάμε, έχεις φτάσει σε σημείο να νιώθεις πως βίωσες την πλήρωση και ότι, παρά την αστοχία σου, – διότι όλοι αποτυγχάνουν την πρώτη τους φορά – βγήκες από αυτή τη διαδικασία πιο ώριμος, πιο ρωμαλέος και πιο έτοιμος για το δια ταύτα από ποτέ.
Το «κορίτσι που διαβάζει» ήταν, όντως, μια αποκάλυψη. Προέβαλλες επάνω της τις επιθυμίες σου, κι εκείνη ανταπέδωσε με την αντίληψη, την κατανόηση και την αποδοχή της. Έχτισες στα πόδια της τις προσδοκίες σου, κι εκείνη – αντί να τις ποδοπατήσει – τις διακόσμησε με μαγεμένα λιογέρματα και μοσχοβολιστές κληματίδες. Απελευθέρωσες τις καταπιεσμένες ορμές σου, κι εκείνη τις έθρεψε πανώριες, με τη φροντίδα και τη μπόλικη ζεστασιά της. Μαζί της δεν ήσουν, πια, αντικείμενο των καινοφανών ορέξεων των σύγχρονων παλλακίδων, ούτε εξαρτιόσουν από τις γήινες απαιτήσεις τους. Δίπλα στο «κορίτσι που διαβάζει» έγινες Μαχητής και Κουρσάρος. Κι αυτή αποδείχθηκε για το μυαλό σου Μπουρλοτιέρισσα και Λαίδη μαζί.
Ω, ναι! Το «κορίτσι που διαβάζει» έχει το μαγικό ραβδί της πραγμάτωσης των ονείρων: τη στωικότητα και την πυγμή να μετατρέψει τα τετριμμένα σε εμπειρίες. Διότι είναι λαμπερός πανδέκτης εκφράσεων και ψημένος αλεστής εμπειριών. Με αυτά της τα ταλέντα τάισε με περισσό ενδιαφέρον την αστείρευτη περιέργειά σου, γι’ αυτό και θα την κουβαλάς μέσα σου εφεξής, προσδίδοντάς της (νοερά) θεϊκές διαστάσεις. Μεταμορφώθηκες. Γι’ αυτό τη λάτρεψες. Και γι’ αυτό την έχασες.
Ξέρω: δεν έχω δικαίωμα να προκαταβάλλω, ούτε να γενικεύω. Και για όσο θα εκφράζω τις απόλυτες υποθέσεις και τις σοφιστίες μου έτσι απροκάλυπτα, η άποψή μου θα χάνει πόντους αντικειμενικότητας και αξιοπιστίας. Άλλωστε, ποια είμαι εγώ που προεξοφλώ την έκβαση της προσπάθειάς σου; Γιατί, δηλαδή, να μην ανήκεις εσύ στην κατηγορία των ανδρών (εάν υπάρχει τέτοια) οι οποίοι «επιτυγχάνουν με την πρώτη»; Και γιατί να μη σου αρκεί η πρώτη υποψήφια αναγνώστρια-πριγκίπισσα ώστε να «Βασιλέψεις εν ειρήνη»;
Και επειδή είναι άδικο ο νους σου θα κατακλύζεται με τις ανωτέρω υποθέσεις (ή μια πιθανή συνοδευτική ανασφάλεια), σπεύδω να σε συντονίσω με την προσωπική μου οπτική. Διότι άνδρας μεν δεν είμαι, ούτε θεωρώ εαυτόν ειδικευμένο στα ενδότερα του εν λόγω μικροκόσμου. Ως γυναίκα, όμως, από αυτές που – μεταξύ άλλων – διαβάζουν κιόλας, θεωρώ καθήκον μου να σε ενημερώσω για το εξής: το «κορίτσι που διαβάζει» δεν το έχασες επειδή δε σου αρκούσε. Το έχασες επειδή εσύ ήσουν ανεπαρκής. Και αποδείχθηκες τέτοιος διότι υπήρξες για χρόνια συναπτά – προτού την επιλέξεις – ψυχικά και συναισθηματικά αδούλευτος.
Ακόμα κι όταν έφτασες στο κατώφλι της – τυχαία ή μη – σφυρίζοντας αδιάφορα και προβάλλοντας τις εμμονές σου, ακόμα κι αν εκείνη σε περιμάζεψε βοηθώντας σε να προσδώσεις βάθος και λόγο ύπαρξης στις επιφανειακές εκφάνσεις σου, τούτα και μόνο δεν αρκούσαν για να την κρατήσεις. Το «κορίτσι που διαβάζει» ήταν, μεν, για σένα ένα εντατικό μάθημα εκμάθησης ψυχικής ισορροπίας. Ως τούτο, όμως, ενέχει τον εξής περιορισμό: παρ’ ότι έντονο, ταχύρυθμο και συχνά αρκετό ώστε να επιτύχεις άπαξ στην τριμηνιαία εξέταση, δίχως σταθερή προσωπική ενασχόληση για να αγγίξεις τη μετέπειτα εμβάθυνση δε θα πας μακριά.
Το πρώτο σου «κορίτσι που διαβάζει» σου άνοιξε το δρόμο (και τα μάτια) ώστε να προσεγγίσεις το μονοπάτι της ζωής σου διαφορετικά. Εκεί που νόμιζες ότι όλα βαίνουν καλώς και επί της ευθείας, σου παρουσίασε – προτού σε αφήσει, πάντα – μία εναλλακτική προσέγγιση. Κι όταν ολοκλήρωσε την ομιλία της, αποκαμωμένη ως ήταν απ’ την υπομονή και την υπερπροσπάθεια, κατέβασε τα μυρωδάτα βιβλία της στο δρόμο και ξαναρίχτηκε στον κοινωνικό στίβο, για να δοκιμάσει τη δική της τύχη με κάποιον (λίγο έως πολύ) πιο διαβασμένο από εσένα, με μόνη ελπίδα να καταφέρει να φτάσει σε σημείο να εισπράττει πολύχρωμα και ελπιδοφόρα μηνύματα, και όχι πια το μονότονο αίτημά σου για αέναη προσπάθεια – αυτό το υποβόσκον βασανιστήριο στο οποίο την υπέβαλες καθημερινά – μέχρις ότου αποφασίσεις (όπως - όπως) να συμμαζευτείς.
Τι επιλογές, τώρα, έχεις εσύ από δω και πέρα; Πολλές και διαφορετικές. Μπορείς να κρατήσεις την εμπειρία που σου προσέφερε το πρώτο σου «κορίτσι που διαβάζει», γεμίζοντας με αναμνήσεις το λεύκωμα των επιτευγμάτων σου και να επιστρέψεις «ανανεωμένος» στην πρότερη κατάσταση: άλλωστε το πείραμα επέτυχε, παρ’ ότι ο ασθενής απεβίωσε. Εναλλακτικά, μπορείς να οπλιστείς με θάρρος για την επόμενη πρόκληση, και να αναζητήσεις ένα δεύτερο «κορίτσι που διαβάζει». Με δεκανίκι τα σκονάκια από την πρώτη σου Χιροσίμα (κι αφού χειρότερα δε γίνεται), θα χρειαστεί να διασχίσεις με αυταπάρνηση την κοιλάδα του προσωπικού σου Βατερλό, για θα πέσεις ηρωικά αντιμαχόμενος την πιθανότητα να έχεις μάθει αρκετά την πρώτη φορά ώστε να αποδόσεις καλύτερα τη δεύτερη. Υπάρχει, βέβαια, και η τρίτη επιλογή. Έχοντας, όμως, πει τα παραπάνω – με δεδομένη την έως τώρα πορεία σου – και πλημμυρισμένη από απόλυτο αίσθημα υπευθυνότητας μπροστά στο πόνημά μου, διατηρώ σοβαρότατες επιφυλάξεις, και διστάζω να στην αναφέρω καν…
Διότι το «κορίτσι που διαβάζει» είναι, βέβαια, μια εξαιρετική περίπτωση ανθρώπου, με σπουδαία χαρίσματα. Δικαίως, λοιπόν, (κατ’ εμέ) την επέλεξες εξ’ αρχής. Αφουγκράζεται. Αναλύει. Αντιλαμβάνεται. Συλλέγει. Και ακριβώς αυτά της τα στοιχεία ήταν που της επέτρεψαν (για όσο καιρό άντεξε) να συντονιστεί με την ψυχοσύνθεσή σου. Διότι το «κορίτσι που διαβάζει» είναι δέκτης. Και ως δέκτης αναλαμβάνει εξ' ολοκλήρου τον κρίσιμο (πλην μονοδιάστατο) ρόλο να σε εισπράττει διαρκώς, ενόσω εσύ αυτοαναιρείσαι ακατάπαυστα μέσα στο πολυφορεμένο προσωπικό σου φολκλόρ, μέχρις ότου καταλήξεις στο πρώτο (και πολυπόθητο) σημείο της πνευματικής σου τήξης, δίχως να συνειδητοποιείς ότι με τον τρόπο σου ανοίγεις τους ασκούς του Αιόλου.
Προκαλώντας, λοιπόν, το κάρμα σου ώστε να δοκιμαστείς (για πρώτη φορά σοβαρά) στο στίβο της προσωπικής σου πνευματικότητας, ήρθες μεν αντιμέτωπος με ένα πλάσμα το οποίο έχει επί της αρχής την επιθυμία να σε συναισθανθεί. Λίγα πράγματα, όμως, θα μπορέσει να κάνει πέραν τούτου.
Διότι ο δέκτης λαμβάνει μεν, αλλά δεν αποστέλλει. Έχει τη δύναμη να σε αφουγκραστεί ώστε να απελευθερωθείς, αλλά καμία δυνατότητα να εκπέμψει κύματα. Το «κορίτσι που διαβάζει» δεν είναι (και δύσκολα, κατ’ εμέ, θα γίνει) ευλαβικά εντεταλμένο να σε κρατά σε εγρήγορση, πότε ξεκουφαίνοντάς σε με πολεμικά συνθήματα και πότε εξυψώνοντας το εγώ σου με αναγκαίες επιβραβεύσεις. Το «κορίτσι που διαβάζει» θα σε χαϊδέψει τρυφερά, αλλά δεν έχει το σθένος να σε αγγίξει παθιασμένα, σφιχτά και απόλυτα ώστε να διαπλάσει ερωτικές καμπύλες μέσα απ’ τις άξεστες γωνίες σου. Ούτε έχει την πυγμή να πραγματώσει τις βαθύτερες επιθυμίες σου, ή τα κότσια να διασπάσει στα εξ’ ων συνετέθησαν τις μικρότητες, τις απρέπειες και τις κακομαθημένες συμπεριφορές σου. Ο Άγγελος που μόλις γνώρισες (και έχασες) είχε πάλλευκα φτερά για να χαίρεσαι μαζί του τα καταγάλανα ουράνια. Ποτέ του, όμως, δε θα είχε τα κότσια να σε αφήσει να καείς στη συμφορά σου, πέφτοντας μαζί στις στάχτες σου, αποζητώντας να σε θεοποιήσει ώστε να σε λατρέψει και πάλι απ’ την αρχή καθώς θα ανασταίνεσαι…
Τα παραπάνω – αυτά, τα τελευταία, τα πιο περίεργα – θα τα έκανε ένας άλλος εκπρόσωπος του είδους: Το «κορίτσι που γράφει». Ο πομπός. Αλλά αυτό το κορίτσι (που αποτελεί την τρίτη και ύστατη επιλογή σου) – εσένα ειδικά που τώρα ξεκίνησες το διάβασμα – δε στο συνιστώ…
1 comments:
Δε αναφέρεται τίποτα για το "κορίτσι που διαβάζει" και για την επιλογή του..
Γιατί ένα "κορίτσι που διαβάζει" -τίτλος αποδοτέος μάλλον- επέλεξε όπως επέλεξε?
Ελκυστική η ιδέα του "διδάσκειν"? Γοητευτική η αίσθηση του θαυμασμού ή μιας διψασμένης μαθητιώσας παρουσίας?
Και εν τέλει... αν ο καθένας αναλαμβάνει την ευθύνη του, πού είναι η ευθύνη του "κοριτσιού που διαβάζει" και λειτουργεί ως δέκτης... να ψάξει... να αναζητήσει... να βρει τον πομπό??
Ξέρω... το τίμημα..είναι μεγάλο...
Δημοσίευση σχολίου