Σκιές

Σε συνάντησα στα όνειρά μου χωρίς να το έχω επιδιώξει
κι εσύ με κοίταξες με φρίκη και δέος χωρίς να αποκριθείς...
Σε προκάλεσα να μου μιλήσεις για τη ζωή και τις νίκες σου
μα εσύ έστρεψες το θολό σου βλέμμα με απέχθεια...

Σου μιλούσα χωρίς λόγο και χωρίς να παίρνω απαντήσεις.
Ήθελα μόνο να με αγγίξει η ματιά σου,
να νιώσει το σώμα μου τη θέρμη της καρδιάς σου...
Μα η σκιά σου προτίμησε να πάρει αποφάσεις!

Μου ζήτησες να κόψω τους δεσμούς της θύμησής σου
και το μυαλό μου φώναξε στην καρδιά πως σ' αγαπούσε,
ενώ σε έβλεπε να χάνεσαι
στο γκρίζο φόντο της μοναξιάς σου...

Μου έλεγες να μη λυπάμαι
για ότι χάνεται χωρίς αιτία,
όμως εγώ πέρασα όλη μου τη ζωή ακολουθώντας το λόγο
που ένωσε τη σκέψη μου με το μυαλό σου...

Θα έχεις άραγε κάτι να πεις
όταν θα πάψω να σε αισθάνομαι;
Όταν η αγωνία της επιστροφής σου γίνει σκόνη
και σα σκόνη σκορπίσει στον αέρα;

Εγώ κι εσύ ήμασταν ήρωες σε μια μικρή ιστορία της πόλης
και σαν τέτοιοι θα περιφερόμαστε χωριστά από δω και πέρα,
γιατί οι άνθρωποι της πόλης δεν είναι ζωντανοί,
είναι σκιές που περιφέρονται ανάμεσα στα συντρίμμια των ονείρων τους...

Γι αυτό κι εγώ έπαψα να σε αναζητώ
κι εσύ έπαψες να με αποφεύγεις.
Άλλωστε οι σκιές ποτέ δε βρίσκονται:
Απλά υπάρχουν για να ταράζουν και να ξαφνιάζουν τα όνειρά μας...