Φρίκη

Τώρα που όλα χρωματίζουν γκρι τα βήματα της απογοήτευσής μου,
Τώρα που έπαψα να περιμένω θαύματα δικά σου,
Τώρα που πείστηκα στο σφάλμα της αγάπης μου,
Τώρα σ' αγαπώ όσο ποτέ άλλοτε.

Κι όσο δυνατά κι αν το φωνάξω,
μόνο εγώ θα με ακούσω!

Αυτή είναι μια προσομοίωση φρίκης.
Και είναι έντεχνα κακογραμμένη.

Ποτέ μια φρίκη δεν έχει όμορφο πρόσωπο:
γιατί είναι ένα σταχτί στοιχειό που βασανίζει το παρόν
κατατρώγοντας απαντήσεις που ίσως έλυναν τα χέρια μου.

Με λυτά τα χέρια,
ελεύθερη πια,
θα έσφιγγα τη θηλιά γύρω από λαιμό μου.
Θα έπνιγα συνειδήσεις:
Τις δικές μου!

Κόλαση ε;
Λοιπόν, για κόλαση, είναι μάλλον...κρύα!

Γυρνώ, έτσι, τη σελίδα πριν γίνω μια καρικατούρα
φτωχή και σάπια δίπλα στα ολοκληρωμένα σχήματά σας!
Καλή μου όρεξη και όνειρα γλυκά!

Κι όπως είπε κι η Ιφιγένεια[1]:

Θα ψάχνεις χρόνια να με βρεις
στις ξεχασμένες ιστορίες,
μες στα στενά της Αττικής
και σε παράνομες πορείες.
Θα ψάχνεις δρόμους για να βρεις
στο παρελθόν σου να γυρίσεις,
κι ό,τι αρνήθηκες να ζεις
τώρα θα θέλεις να το ζήσεις.

Συνθήκες, μέτρα και σταθμά
θα προσπαθείς ν' αποκηρύξεις
και θα ζητάς μες στα τυφλά
ό,τι φοβήθηκες ν' αγγίξεις.
Θα ψάχνεις χρόνια να με βρεις
στις σκοτεινές σου αναμνήσεις,
σε δρόμους της επιστροφής
που μόνη διάλεξες να κλείσεις.

Θ' αναζητάς
μα δεν θα βρίσκεις το σφυγμό σου,
στον πυρετό της προσδοκίας θ' αγρυπνάς.
Θ' αναζητάς
κι όταν θα καις μέσα στο παραμιλητό σου
σε όσα σβήσαν καταφύγιο θα ζητάς.

---

[1] Τραγούδι με τίτλο «Θ' αναζητάς» σε στίχους Ιφιγένειας Γιαννοπούλου και μουσική Αντώνη Βαρδή, που ερμηνεύει ο Μανώλης Μητσιάς στο δίσκο του με τίτλο «Συν δύο».
© CBS, 1989.