Εισαγωγή: Danny D. Duck

Η ιδέα ξεκίνησε κοιτώντας τα κατάμαυρα μάτια του Danny.

Μερικοί απορούν και γελούν μαζί μου επειδή αναφέρω το Danny τόσο συχνά που γίνεται πιθανότατα κουραστικό. Όσοι δεν έχουν ιδέα περί του παιδικού μου φίλου και ακούν το όνομά του για πρώτη φορά, πιστεύουν πως είναι κάποιος έμβιος εκπρόσωπος της οικογένειας των Νησσίδων (Anatidae). Όσοι ενοχληθούν από την επαναληψιμότητα τον αποκαλούν απλά ένα "λούτρινο". Η αλήθεια, όμως, είναι πως ο Danny είναι περισσότερο από ένα κατοικίδιο ή ένα λούτρινο παπάκι.

Ο πάπιος μου είναι ένα τρισδιάστατο υπόμνημα που επαναφέρει στο μυαλό μου το λόγο ύπαρξης του ταξιδιού μου. Η πίστη στην αθωότητα και την απλότητα. Η ειλικρινής και ήρεμη ένδειξη της άρνησης συμβιβασμού με οποιοδήποτε κατεστημένο και η διαρκής αναζήτηση της διεξόδου από τη γκρίζα πραγματικότητα στην οποία ένιωσα να υποβάλλομαι ασυναίσθητα.

Γιατί, αν συνειδητοποιήσεις πως μεγάλωσες ξαφνικά και δεν έχεις καταφέρει να αφήσεις κάτι πίσω που να θυμίζει πως κάποτε ονειρεύτηκες αυτό το μεγάλο ταξίδι (στα Κύθηρα;), τότε σε τι μπορείς να ελπίζεις;

Αν το παρελθόν δε μπορεί να σου δώσει τη δύναμη που χρειάζεσαι για να αλλάξεις το παρόν και να ονειρευτείς το μέλλον, τότε πώς να βρεις που στοχεύεις και να προσπαθήσεις να το φτάσεις;

Ο Danny είναι πολύ παραπάνω από ένα απλό λούτρινο. Είναι η θύμιση της μεγάλης υπόσχεσης στον εαυτό μου. Να μην αφήσω το ταξίδι και να βρω τον προορισμό μου με οποιοδήποτε τρόπο και κόστος...

Ιδού λοιπόν ο παιδικός μου φίλος, ο αγαπημένος μου πάπιος, κατά κόσμον Danny D. Duck...

Εδώ αρχίζουν όλες οι περιπλανήσεις, έτσι ξεκινάει ένα μεγάλο παραμύθι χωρίς συγκεκριμένο προορισμό...