Το κακό σενάριο

Έτσι συνέβη εκείνο το απόγευμα και ήρθε να με βρει.
Ήταν εκείνο το σενάριο που προσπαθούσαμε να αγνοήσουμε
όσο καιρό βουβοί σκάβαμε λάκκους κάτω από όποιο θόλο χτίζαμε...

Σκέπασε με την όψη του όλες μου τις σκέψεις και μ’ έφερε σε απόγνωση,
κοιτώντας με κατάματα, σταθερά, επίμονα:
έκδηλη παρουσία στην άβουλη απουσία θεμελίων...Το βλέμμα του, στεγνό και ζοφερό, στάθηκε απέναντί μου αυστηρό,
να με μαλώσει, ωσάν του πρέπει, ανοιγοκλείνοντας τα χείλη
χωρίς ν’ αρθρώνει νόημα στ’ αυτιά μου...

Σήκωσα τα χέρια μήπως το σπρώξω απ’ τη βάση του,
ζητώντας του επίμονα μια δεύτερη ευκαιρία:
ελεύθερη κι αγνή να ζήσω μια μέρα ακόμα ώσπου να ’ρθει...

Μειδίασε ζεστά με την ανοησία μου, αποφασισμένο, πια, για την επιλογή του
να παγώσει με την παρουσία του κάθε μορφή ζωής κρατώντας μου ψυχρά το χέρι:
μια επιβράβευση κι ένα ευχαριστώ για τα λάθη που του ’δωσαν πνοή...