Εν ακινησία

Μεταφερόμενες υπάρξεις

ανάμεσα στα κτίρια 

τοποθετούν συνείδηση 

σε ορθογώνιες ροές...

Με άδεια τα πρόσωπα, 

κοιτούν αέναα 

στίχους του δρόμου

με το μυαλό φραγμένο...

Όλα κινούνται, 

νωχελικά, συμφορημένα, 

μέσα στην κλούβα, 

έξω απ’ το σύρμα...
 

Κι ένας αέρας, 

δεν ξεσηκώνει, 

μόνο προστάζει: 

λήθαργο, λήθη!
 

Μια μέρα, έκαμα

να κινηθώ γοργά. 

Σκόνταψα απότομα, 

ακόμα σκοντάφτω...
 

Βήμα το βήμα, 

λέξη τη λέξη,

απομακρύνομαι 

στο φως...