Με αργό και επώδυνο το θάνατο στα δάχτυλα,
χρόνια πολλά μετά την πρώτη ανατροπή μας,
ξημέρωμα ουρανού με προβολείς ομίχλης,
σ’ αναζητώ στον κόσμο και σε χάνω πάντα...
Δική μου η νύχτα, γύρω ο πληρωμένος θάνατος
κι ας κιτρινίζουν λίγο-λίγο τ’ ακροδάχτυλα.
Πέρσι όπως χθες, φέτος στα λάθη επανέρχομαι
να αποδεχτώ ξανά όσα ποτέ δεν είπα...
Δεν είναι δράμα αυτό που ζούμε, αλλά διαπίστωση,
πως δε μπορείς να απαιτείς από τον άλλο
να συγχωρεί την κάθε κίτρινη ανάγκη σου
να χρωματίζει κάθε ωχρή σου αδυναμία...
Στην Εθνική, σε κάθε δρόμο που διέσχιζα,
άφηνα πάντα την ψυχή μου στο οδόστρωμα.
Μονάχη Γκρέτελ σ’ άλλη γη μ’ άλλη ταυτότητα
κι ο Χάνσελ πάντα μακριά, σ' άλλη γωνία...
Χάνοντας πάντα ένα παιχνίδι εντυπώσεων,
φυσώ με δύναμη τη θλίψη στον καθρέφτη.
Κι αφού δεν έφερα διατάραξη στον ύπνο σου,
κρατώ τις βλαβερές συνέπειες του καπνού μου...
χρόνια πολλά μετά την πρώτη ανατροπή μας,
ξημέρωμα ουρανού με προβολείς ομίχλης,
σ’ αναζητώ στον κόσμο και σε χάνω πάντα...
Δική μου η νύχτα, γύρω ο πληρωμένος θάνατος
κι ας κιτρινίζουν λίγο-λίγο τ’ ακροδάχτυλα.
Πέρσι όπως χθες, φέτος στα λάθη επανέρχομαι
να αποδεχτώ ξανά όσα ποτέ δεν είπα...
Δεν είναι δράμα αυτό που ζούμε, αλλά διαπίστωση,
πως δε μπορείς να απαιτείς από τον άλλο
να συγχωρεί την κάθε κίτρινη ανάγκη σου
να χρωματίζει κάθε ωχρή σου αδυναμία...
Στην Εθνική, σε κάθε δρόμο που διέσχιζα,
άφηνα πάντα την ψυχή μου στο οδόστρωμα.
Μονάχη Γκρέτελ σ’ άλλη γη μ’ άλλη ταυτότητα
κι ο Χάνσελ πάντα μακριά, σ' άλλη γωνία...
Χάνοντας πάντα ένα παιχνίδι εντυπώσεων,
φυσώ με δύναμη τη θλίψη στον καθρέφτη.
Κι αφού δεν έφερα διατάραξη στον ύπνο σου,
κρατώ τις βλαβερές συνέπειες του καπνού μου...
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου