Ψυχολογία της Νομικής

Μαθαίνοντας απ’ τις ταμπέλες, στο δρόμο για τη Βύβλο,
κέρασα το μυαλό εικόνες, σα διψασμένη ύδατος.
Έτσι κι αναρωτήθηκα, μοιραία, αναμενόμενα,
όσο τα μίση πνίγονταν στα έλη της Βουτούς:

«Πολυτεχνίτισσα και Πολυπράγμων,
ποια Επιστήμη, τάχα, να ‘χω για δικιά μου;
Να ’ναι η Νομική επίσημη αγαπημένη,
ή μήπως να ‘χω για παιδί το Ψυχολόγημα;»

Τι κι αν το δεύτερο σου δείχνει πώς να αισθάνεσαι,
μόνο το πρώτο σου μαθαίνει να ενέχεσαι.
Κι είναι κι εκείνη η Ενοχή, ώθησις σπουδαία:
κινεί τα νήματα, σπάζει τους δεσμούς, λύνει τα μυστήρια… σήμερα!

Μα είναι κι η Ψυχή όσων την εμπιστεύονται, βάση πελώρια:
Στήνει υποστυλώματα, κι ας πατούν κοράκια αποζητώντας αναγέννηση.
Ρίχνει αγκυροβόλι στα λιμάνια, αυτά που τρέμουν αδέσποτοι οι μούτσοι.
Δίνει αξία στις στιγμές, την ώρα που άλλοι αφήνονται στη χρονομέτρηση.

Ελεύθερη, λοιπόν, να αποφασίσω,
βαστάζω την επιλογή μου από το χέρι:
Χωρίς τις Ενοχές σου, μπορώ να προχωρήσω
Χωρίς την Ψυχή μου, όχι.