Εξάρτηση

Μαρμαρωμένος Βασιλιάς στο Μέγα Θρόνο
κι εγώ αλαβάστρινη σαν κτέρισμα του χρόνου,
να περιμένουμε με τη ζωή μας μόνο
να παραλάβουμε το μέρισμα του πόνου.

Εγώ ονειρεύτηκα χρυσό το παραμύθι σου,
δίχως τον Κέρβερο: μόνο με νεραϊδούλες.
Κι εσύ μας έθαψες αιώνια στη λήθη σου
χωρίς γλυκό νερό να τρέχει απ’ τις βρυσούλες.

Σταματημένοι οι λεπτοδείχτες στην εξάρτηση
να περιμένουν την Ανάσταση της μέρας.
Κι εγώ γυμνή και σαλεμένη απ’ την εξάντληση,
νιώθω το σώμα μου να δέρνει ο αγέρας.

Το πρωινό, σαν θα με βρουν τα παραγγέλματα,
κι αφού με γδάρει ο Δαίμων της Αδιαφορίας,
ίσως γεμίσω το μυαλό μου αναθέματα
προτού ενταχθώ στο Σώμα της Υποκρισίας.