'Κείνο το όνειρο…

Ένα απροσδόκητο πρωινό,

ένα απροσάρμοστο κορίτσι,

στο κατώφλι του Στράκα:

καφές για το δρόμο, κρύος και μόνος.

Στο νου να καθρεφτίζει το Φεγγάρι της Πλατείας:

κι εκείνο, Θεέ, το δάσος από Κυπαρίσσια.

Η γουλιά απ’ το ποτήρι, σαν ελιξίριο από κράνο·

την πήγε στη σοφίτα με το αόρατο γραφείο…

Η κατάρα Του για απομόνωση, επιλογή της.

Κι έτσι μετράει τον καιρό· κρυφοσκεπτόμενη:

«Είχε κι άλλο; Έχει κι άλλο;

Αν όχι Εκεί, τότε… πού;»

Ξεχασμένη; Ναι. Ξέχασε; Όχι.

Είναι, άλλωστε, τόσο άσκοπα άστοργη η λήθη·

σαν τα αποσιωπητικά στις προτάσεις:

ζουν για να βλέπουν τις επιθυμίες να πεθαίνουν...