Όμορφες Λέξεις

Υπάρχει το Λιμάνι που προκρίνει τους καλούς απ’ τους κακούς.
Που σφύζει από δυσάνεκτους πριν τη μακροθυμία,
να μπαίνουνε μνησίκακοι, να γίνονται αμνησιακοί.

Υπάρχει κι η Πλατεία του Έλληνα, και έχει δύο όψεις:
Από τη μία διδάσκονται Νόμοι του τέως Κράτους.
Από την άλλη καταστρατηγούνται όλοι οι Κανόνες της Ζωής.

Κι εσύ να αποφαίνεσαι θυμοσοφικά για «Έρωτες Δύσκολους»,
και να βαραίνεις, μ’ ένα ουίσκι σου, το άκαμπτο εξώφυλλο
σε μια ζωή σαν αποτέλεσμα μιας πράξεως∙ συμβολαιογραφικής.

Δίχως ευχή να διαπλεύσει ένα καράβι σου τις πύλες κάποιας πρόκρισης.
Κι ούτε μ’ οργή μπρος στις απονενοημένες σύριγγες μιας στείρας ανασφάλειας.
Βουβός στ' ακουστικά, άχρωμος στα προκείμενα: άοσμος όσο αειθαλής.

Είμαι συχνά ρομαντική με τους ανθρώπους: τόσο συχνά είμαι λάθος!
Κι όσο το αίσθημα θα διαπομπεύεται για άκρατη συναίσθηση,
τόσο θα ξεμακραίνω απ’ τη βούλησή σου να μη δημιουργείς παρά όμορφες λέξεις.