Αστικός Μύθος

Λένε τον «Έρωτα» δυσνόητο

και τις γυναίκες αλλοπρόσαλλες.

Πως ψάχνουν λέξεις ανυπόγραφες

που να τις θρέφουν με ασφάλεια.

Ξέρεις τι λέω εγώ στον «Έρωτα»

κάθε που τον προβάλλουν,

χυμώδη στις εκφάνσεις του

και κάτωχρο από δήθεν αϋπνίες;

Τίποτε. Στα χέρια τον κοιτάζω μόνον

λες κι είμαι Δέκα κι είναι Γιορτή.

Εμπράκτως διερωτώμαι και διερευνώ,

επερωτώντας δίχως λόγια:

Ευθύτητα;

Ρομαντισμός;

Ωριμότητα;

Τρυφερότητα;

Αξιοπιστία;

Σταθερότητα;

Δίχως τούτα, δε μένει στον «Έρωτά» σου

παρά μια γωνίτσα πλάι στις γραμμές:

ορμητήριο για να σε προσπεράσει ιλιγγιώδης,

άπιαστος στην υπερβολική του ομορφιά.

Αυτός ας φύγει. Να βρει το δρόμο του.

Να τραφεί απορρίψεων για να δυναμώσει.

Μήπως το δει: Θεός δεν είναι παρά Παιδί,

Ανάπηρο Συναισθημάτων και πώς να του κακιώσεις...