Κραυγή

Είσαι ακόμα νέος κι όμορφος, καλέ μου:
τα χέρια σου θα βάσταγαν το πιο βαρύ ατσάλι,
τα πόδια σου θ' αντέχανε στην πιο γερή πορεία
τα μάτια σου θα έβλεπαν πιο πίσω απ’ το φαίνεσθαι

Μα έχεις όνειρα βουβά και αιωνόβια,
και μια παλάμη άεργη που αβέβαιη θρηνεί
τα δυο σου γόνατα, που σέρνεις πέρα δώθε
χωρίς να βλέπεις πως το φως έχει πεισμώσει.

Έχεις μαθήματα ακόμα να περάσεις
που δε θα γίνουν κάδρα στο γραφείο.
Ούτε σε βρήκε η ζωή στον κορεσμό της
κι ας νιώθεις να σιχάθηκες τους ξένους.

Η Ανατολή δεν είναι μάθημα οκνηρό
για να σαλεύεις μυστικά και πίσω από βιβλία.
Κι αν είχα μια κραυγή για κάτι να σου φώναζα
θα βούρκωνε στο «Νιώσε, διάολε, Πράξε!».

Δυνατός δεν είναι αυτός που προσπερνά
το έντονο συναίσθημα, τον πόνο και την έκθεση.
Δυνατός είναι αυτός που ακόμα προσπαθεί.
Δίχως μιλιά. Με κόντρα γραίγο. Με μόνο φως τη σκέψη.