Το Γραμματοκιβώτιο

Τα δειλινά, μετά την ψυχοφθόρα ημέρα μου,
κι αφού καταλαγιάσουνε οι ήχοι της ρουτίνας,
αποζητώ την αστική γαλήνη μου στο Γραμματοκιβώτιο.

Ανοίγω ευλαβικά το σκοτεινό πορτάκι
να ξεχυθεί το φως στα γρηγορόσημα:
να γίνουν οι μουτζούρες μας προορισμοί κι ονόματα.

Κι είναι μεγάλη η περηφάνια που μετρώ
αν τύχει και το βρω να σφύζει από φακέλους,
μια και ευθύς φροντίζω να διανεμηθούν στους παραλήπτες.

Γιατί ο αποστολέας δεν επιθυμεί παρά το χρονισμό:
Εγκαίρως να εντυπωθεί η επιθυμία, άρδην να γίνει πράξη,
ελπίζοντας να γεννηθεί ως σκέψη στο νου του αναγνώστη.

Μα είναι πιο μεγάλη η ανακούφιση που ζω
σα βρω το γραμματοκιβώτιό μας άδειο:
δίχως καμία εκκρεμότητα, χαρτιά ή διαφημίσεις.

Γιατί το γράμμα πρέπει να πηγαίνει στον άνθρωπο,
ώστε ο άνθρωπος να μη μένει στα γράμματα,
και το χαρτί να δει τη μέρα που η βροχή δε θα το πιάνει παρά στα δέντρα.

Έτσι, κουτά, εύχομαι να ‘ναι πάντα άδειο το κουτί μας.
Δίχως τις έγνοιες για φακέλους και μ’ άχρηστους τους χαρτοκόπτες,
ίσως βαλθείς να σκίσεις με τη σκέψη την ψυχή σου.