Πολλά βράδια, λίγα λεπτά προτού με πάρει ο ύπνος, σκέφτομαι τις δουλειές της επομένης μέρας. Βάζω σε σειρά (προτεραιότητας) όλα όσα πρέπει να γίνουν, θέτω ως στόχο (τουλάχιστον) ένα από όλα να ολοκληρωθεί και (με δεδομένο ότι ο στόχος είναι μάλλον εφικτός) καταφέρνω η ημέρα μου να καταμετρά (τουλάχιστον) μία επιτυχία.
Η παραπάνω συνήθεια σημαίνει, κατά βάση, δύο πράγματα για εμένα: ή υποφέρω από κάποιου είδους ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (πιθανότατα επηρεασμένη από τις ατελείωτες ώρες μελέτης των αρχών του Project Management), ή είμαι η μαμά μου. Ελπίζω το πρώτο.
Μόλις σήμερα ήταν, πάντως, που συνειδητοποίησα ότι, στις αναρίθμητες λίστες που έχω φτιάξει στο μυαλό μου, πάντα μία αποτυγχάνει όσες φορές κι αν τη σκεφτώ κι όσα βράδια κι σπαταλήσω φτιάχνοντάς την. Παρ’ ότι, δε, κάθε φορά ζητώ από τον εαυτό μου να τη βάλει σε εφαρμογή το συντομότερο δυνατόν, ξεκινώντας από το επόμενο κιόλας πρωινό, η σκέψη της διαρκώς ξεγλιστρά για να χαθεί, τελικώς, κάπου ανάμεσα στις υποχρεώσεις της ημέρας.
Μετά από τα ευχολόγια για τη νέα χρονιά και πριν ολοκληρωθεί η πρώτη εβδομάδα αυτού του έτους, τολμώ να μην αναβάλλω πλέον τίποτα, πολλώ δε μάλλον τη «λίστα με τα Μικροπράγματα».
Η λίστα με τα Μικροπράγματα δεν είναι παρά μικρές σκέψεις βαθιά φυλαγμένες στο νου μου για τους ανθρώπους της ζωής μου, αυτούς τους λίγους οι οποίοι (με θάρρος!) συμμετέχουν στην καθημερινότητά μου.
Για παράδειγμα, στον πιο σημαντικό άνθρωπο της «νέο-εφηβικής» μου ηλικίας (ως γνωστών πέρασα παρατεταμένη εφηβεία, ίσως ακόμα τη διανύω…), τη Δανάη, πάντα ξεχνάω (μεταξύ άλλων) να πω πως, με κάθε συζήτησή μας, με κάθε μικρή ή μεγάλη πρόταση που ανταλλάσσουμε, κολυμπώ σε έναν ωκεανό πολύτιμων σκέψεων. Η ειλικρίνειά της και το γεγονός ότι απαντά στις καίριες ερωτήσεις μου με ερώτηση, με κάνει να έρχομαι κάθε φορά μισό βήμα πιο κοντά σε όσα αποτελούν εμένα (και μόνο εμένα, χωρίς φόβο, με άφθονο πάθος). Δε θα ήμουν ίδια χωρίς εκείνη κι εύχομαι ποτέ να μη χρειαστεί να μάθω πώς μπορούσε να γίνει η ζωή χωρίς εκείνη.
Μετά σκέφτομαι πως στα (αισίως) δεκατρία χρόνια που έχουμε ζήσει ο ένας στη γνώση του άλλου, άλλες φορές από πιο κοντά κι άλλες από πιο μακριά, μια από τις πλέον διακριτικές και σταθερές παρουσίες στη ζωή μου είναι ο Αλέξης (εγώ Αλέξη θα σε λέω, Γιάννη λένε τη μισή Ελλάδα!). Και η σταθερότητα είναι κάτι τόσο σπάνιο με δεδομένη τη ζωή και την εποχή στην οποία ζούμε, που δε μπορώ παρά να του αναγνωρίσω την εκπληκτική ικανότητα να επανέρχεται στο προσκήνιο της καθημερινότητας χωρίς ο χρόνος στον οποίο δε μιλήσαμε να μειώσει την ποιότητα της επικοινωνίας μας (παμ!).
Κι έχοντας πει τα παραπάνω, πάντα σκέφτομαι τον Κώστα, το μόνο ανθρωπόμορφο «Καγκουρώ» το οποίο, όταν κάνει κάτι, το κάνει κατά βάση στον υπερθετικό βαθμό: καπνίζει πολύ, οδηγεί πολύ, αγαπάει πολύ, παχαίνει πολύ, αδυνατίζει πολύ, χάνεται πολύ. Από τον Κώστα έμαθα κάτι πολύτιμο: την αξία του να διατηρείς το μυαλό σου σε τάξη, όταν όλοι οι άλλοι δείχνουν σιγά-σιγά να το χάνουν.
Σκεπτόμενη «χαμένα μυαλά» (και, δη, το δικό μου!), κλείνω τα μάτια κι ευχαριστώ τη συναστρία που μου έφερε τη Χριστίνα, τον άνθρωπο που κράτησε το χέρι μου σφιχτά και σταθερά σε μια από τις πλέον σκοτεινές περιόδους της ζωής μου, ανοίγοντας διάπλατα τα αυτιά και τα μάτια της σ’ εμένα κάθε φορά που χανόταν η ελπίδα. Κι αν αυτό δεν είναι σπουδαίο, τότε δεν ξέρω τι είναι.
Μιλώντας για σπουδαίους ανθρώπους, υπάρχει ένας προγραμματιστής που με αποκωδικοποιεί σωστά, με καταλαβαίνει βαθιά χωρίς να μιλώ πολύ, με αγαπάει χωρίς εγωισμό και με στηρίζει απλώς επειδή… μπορεί! Το μόνο κακό είναι ότι δεν καταλαβαίνει αυτές εδώ τις γραμμές γιατί δε χρησιμοποιούμε την ίδια γλώσσα: ευτυχώς αυτός είναι ένας από τους σκοπέλους που εύκολα ξεπερνιούνται Pedro (όχι γιατί τα Πορτογαλικά ή τα Ελληνικά είναι εύκολα, αλλά γιατί θέλουμε, άρα μπορούμε).
Πριν το κλείσιμο της λίστας με τα «Μικροπράγματα», δύο ξεχωριστές αναφορές.
Η πρώτη ανήκει σε ανθρώπους οι οποίοι υπήρξαν πρόσφατοι κοινωνοί της ζωής μου, βοηθώντας με να καταλάβω, να δημιουργήσω ή να πετύχω (ή όλα μαζί!). Γι’ αυτό ξεχωρίζω τη Μυρτώ, από την οποία διδάσκομαι τη δύναμη της υπομονής, την ευθύνη της απόφασης, τη σημασία της σωστής κατανόησης των πραγμάτων. Μνημονεύω την Αγγελική, η οποία μου δίδαξε (όχι το Roboly!) την επιμονή και το θράσος (εκείνη το λέει «θάρρος») όταν βρέθηκα αντιμέτωπη με έναν ακόμα (let’s face it: κουφό!) στόχο. Εμπνέομαι από την Αλεξάνδρα, από την οποία μαθαίνω με ποιο τρόπο μπορούν να συνδυαστούν η καλοσύνη, η δοτικότητα και το προσωπικό στυλ. Συναντώ την Ειρήνη, η οποία σκέφτεται και ερευνά με τρόπο που με κάνει να ερευνώ κι εγώ μαζί της (τα ίδια ή άλλα πράγματα). Σκέφτομαι το Στράτο, τον καταλύτη, την ανυπέρβλητη αξία της μαιευτικής του Σωκράτη και την ασυγκράτητη ορμή της επικοινωνίας.
Η τελευταία και πιο σημαντική αναφορά, ανήκει στο κεφαλαίο Ι. το οποίο συνοδεύει το ονοματεπώνυμό μου. Κι είναι πιο σημαντική από τις άλλες αναφορές, όχι επειδή τα στοιχεία του τα αναγράφει και η αστυνομική μου ταυτότητα ή επειδή συμβιώνει με ένα σπουδαίο άνθρωπο, τη μητέρα μου (η οποία, παρεμπιπτόντως αποτελεί μεγάλο «επικοινωνιακό σχολείο» για κάθε έμβιο ον!). Ο λόγος για τον οποίο του ανήκει αυτή η τελευταία παράγραφος είναι γιατί καταφέρνει να ξεπερνά τον εαυτό του κάθε φορά που έρχεται αντιμέτωπος με το γεγονός ότι δεν είμαι η συμβατική κόρη. Σ’ αγαπώ. Χωρίς όρους ή συνθήκες. Επειδή τολμάς να προσπαθείς να κερδίσεις κάτι από την αρχή, ακόμα κι όταν το κρατάς στα χέρια σου. Εάν κάποιο από τα παραπάνω δεν το γνώριζες ως τώρα, ενημερώνω ότι αυτό θα έγινε πιθανότατα από λάθος και μπορείς να επικαλεστείς ανά πάσα στιγμή το γεγονός ότι έχεις την εν λόγω δήλωση και γραπτώς.
{Όροι χρήσης της παραπάνω δήλωσης: Δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα ή αναφορά ώστε η γράφουσα να μην προβεί σε αγορά μοτοσυκλέτας. Αιτήματα περιεχομένου όμοιου με «Αν μ’ αγαπάς, μην καβαλήσεις» απορρίπτονται επί της αρχής}
Κλείνοντας τη λίστα, λοιπόν, με τα (κάθε άλλο παρά) «Μικροπράγματα» εύλογα (και εύστοχα!) θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς: Γιατί όλα αυτά;
Επειδή κάποιος άνθρωπος, κάποια στιγμή, έσπειρε στο μυαλό μου τη σκέψη ότι είναι στο χέρι μου να γίνω ότι θελήσω και (κυρίως) ότι υπάρχει πάντα χώρος για να γίνω (έστω και ελάχιστα) καλύτερη ως:
Επιστήμονας, Επαγγελματίας, Φίλη, Κόρη, Γυναίκα, Άνθρωπος, ότι αποφασίσω.
Σ.Ι.Ι.
Η παραπάνω συνήθεια σημαίνει, κατά βάση, δύο πράγματα για εμένα: ή υποφέρω από κάποιου είδους ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (πιθανότατα επηρεασμένη από τις ατελείωτες ώρες μελέτης των αρχών του Project Management), ή είμαι η μαμά μου. Ελπίζω το πρώτο.
Μόλις σήμερα ήταν, πάντως, που συνειδητοποίησα ότι, στις αναρίθμητες λίστες που έχω φτιάξει στο μυαλό μου, πάντα μία αποτυγχάνει όσες φορές κι αν τη σκεφτώ κι όσα βράδια κι σπαταλήσω φτιάχνοντάς την. Παρ’ ότι, δε, κάθε φορά ζητώ από τον εαυτό μου να τη βάλει σε εφαρμογή το συντομότερο δυνατόν, ξεκινώντας από το επόμενο κιόλας πρωινό, η σκέψη της διαρκώς ξεγλιστρά για να χαθεί, τελικώς, κάπου ανάμεσα στις υποχρεώσεις της ημέρας.
Μετά από τα ευχολόγια για τη νέα χρονιά και πριν ολοκληρωθεί η πρώτη εβδομάδα αυτού του έτους, τολμώ να μην αναβάλλω πλέον τίποτα, πολλώ δε μάλλον τη «λίστα με τα Μικροπράγματα».
Η λίστα με τα Μικροπράγματα δεν είναι παρά μικρές σκέψεις βαθιά φυλαγμένες στο νου μου για τους ανθρώπους της ζωής μου, αυτούς τους λίγους οι οποίοι (με θάρρος!) συμμετέχουν στην καθημερινότητά μου.
Για παράδειγμα, στον πιο σημαντικό άνθρωπο της «νέο-εφηβικής» μου ηλικίας (ως γνωστών πέρασα παρατεταμένη εφηβεία, ίσως ακόμα τη διανύω…), τη Δανάη, πάντα ξεχνάω (μεταξύ άλλων) να πω πως, με κάθε συζήτησή μας, με κάθε μικρή ή μεγάλη πρόταση που ανταλλάσσουμε, κολυμπώ σε έναν ωκεανό πολύτιμων σκέψεων. Η ειλικρίνειά της και το γεγονός ότι απαντά στις καίριες ερωτήσεις μου με ερώτηση, με κάνει να έρχομαι κάθε φορά μισό βήμα πιο κοντά σε όσα αποτελούν εμένα (και μόνο εμένα, χωρίς φόβο, με άφθονο πάθος). Δε θα ήμουν ίδια χωρίς εκείνη κι εύχομαι ποτέ να μη χρειαστεί να μάθω πώς μπορούσε να γίνει η ζωή χωρίς εκείνη.
Μετά σκέφτομαι πως στα (αισίως) δεκατρία χρόνια που έχουμε ζήσει ο ένας στη γνώση του άλλου, άλλες φορές από πιο κοντά κι άλλες από πιο μακριά, μια από τις πλέον διακριτικές και σταθερές παρουσίες στη ζωή μου είναι ο Αλέξης (εγώ Αλέξη θα σε λέω, Γιάννη λένε τη μισή Ελλάδα!). Και η σταθερότητα είναι κάτι τόσο σπάνιο με δεδομένη τη ζωή και την εποχή στην οποία ζούμε, που δε μπορώ παρά να του αναγνωρίσω την εκπληκτική ικανότητα να επανέρχεται στο προσκήνιο της καθημερινότητας χωρίς ο χρόνος στον οποίο δε μιλήσαμε να μειώσει την ποιότητα της επικοινωνίας μας (παμ!).
Κι έχοντας πει τα παραπάνω, πάντα σκέφτομαι τον Κώστα, το μόνο ανθρωπόμορφο «Καγκουρώ» το οποίο, όταν κάνει κάτι, το κάνει κατά βάση στον υπερθετικό βαθμό: καπνίζει πολύ, οδηγεί πολύ, αγαπάει πολύ, παχαίνει πολύ, αδυνατίζει πολύ, χάνεται πολύ. Από τον Κώστα έμαθα κάτι πολύτιμο: την αξία του να διατηρείς το μυαλό σου σε τάξη, όταν όλοι οι άλλοι δείχνουν σιγά-σιγά να το χάνουν.
Σκεπτόμενη «χαμένα μυαλά» (και, δη, το δικό μου!), κλείνω τα μάτια κι ευχαριστώ τη συναστρία που μου έφερε τη Χριστίνα, τον άνθρωπο που κράτησε το χέρι μου σφιχτά και σταθερά σε μια από τις πλέον σκοτεινές περιόδους της ζωής μου, ανοίγοντας διάπλατα τα αυτιά και τα μάτια της σ’ εμένα κάθε φορά που χανόταν η ελπίδα. Κι αν αυτό δεν είναι σπουδαίο, τότε δεν ξέρω τι είναι.
Μιλώντας για σπουδαίους ανθρώπους, υπάρχει ένας προγραμματιστής που με αποκωδικοποιεί σωστά, με καταλαβαίνει βαθιά χωρίς να μιλώ πολύ, με αγαπάει χωρίς εγωισμό και με στηρίζει απλώς επειδή… μπορεί! Το μόνο κακό είναι ότι δεν καταλαβαίνει αυτές εδώ τις γραμμές γιατί δε χρησιμοποιούμε την ίδια γλώσσα: ευτυχώς αυτός είναι ένας από τους σκοπέλους που εύκολα ξεπερνιούνται Pedro (όχι γιατί τα Πορτογαλικά ή τα Ελληνικά είναι εύκολα, αλλά γιατί θέλουμε, άρα μπορούμε).
Πριν το κλείσιμο της λίστας με τα «Μικροπράγματα», δύο ξεχωριστές αναφορές.
Η πρώτη ανήκει σε ανθρώπους οι οποίοι υπήρξαν πρόσφατοι κοινωνοί της ζωής μου, βοηθώντας με να καταλάβω, να δημιουργήσω ή να πετύχω (ή όλα μαζί!). Γι’ αυτό ξεχωρίζω τη Μυρτώ, από την οποία διδάσκομαι τη δύναμη της υπομονής, την ευθύνη της απόφασης, τη σημασία της σωστής κατανόησης των πραγμάτων. Μνημονεύω την Αγγελική, η οποία μου δίδαξε (όχι το Roboly!) την επιμονή και το θράσος (εκείνη το λέει «θάρρος») όταν βρέθηκα αντιμέτωπη με έναν ακόμα (let’s face it: κουφό!) στόχο. Εμπνέομαι από την Αλεξάνδρα, από την οποία μαθαίνω με ποιο τρόπο μπορούν να συνδυαστούν η καλοσύνη, η δοτικότητα και το προσωπικό στυλ. Συναντώ την Ειρήνη, η οποία σκέφτεται και ερευνά με τρόπο που με κάνει να ερευνώ κι εγώ μαζί της (τα ίδια ή άλλα πράγματα). Σκέφτομαι το Στράτο, τον καταλύτη, την ανυπέρβλητη αξία της μαιευτικής του Σωκράτη και την ασυγκράτητη ορμή της επικοινωνίας.
Η τελευταία και πιο σημαντική αναφορά, ανήκει στο κεφαλαίο Ι. το οποίο συνοδεύει το ονοματεπώνυμό μου. Κι είναι πιο σημαντική από τις άλλες αναφορές, όχι επειδή τα στοιχεία του τα αναγράφει και η αστυνομική μου ταυτότητα ή επειδή συμβιώνει με ένα σπουδαίο άνθρωπο, τη μητέρα μου (η οποία, παρεμπιπτόντως αποτελεί μεγάλο «επικοινωνιακό σχολείο» για κάθε έμβιο ον!). Ο λόγος για τον οποίο του ανήκει αυτή η τελευταία παράγραφος είναι γιατί καταφέρνει να ξεπερνά τον εαυτό του κάθε φορά που έρχεται αντιμέτωπος με το γεγονός ότι δεν είμαι η συμβατική κόρη. Σ’ αγαπώ. Χωρίς όρους ή συνθήκες. Επειδή τολμάς να προσπαθείς να κερδίσεις κάτι από την αρχή, ακόμα κι όταν το κρατάς στα χέρια σου. Εάν κάποιο από τα παραπάνω δεν το γνώριζες ως τώρα, ενημερώνω ότι αυτό θα έγινε πιθανότατα από λάθος και μπορείς να επικαλεστείς ανά πάσα στιγμή το γεγονός ότι έχεις την εν λόγω δήλωση και γραπτώς.
{Όροι χρήσης της παραπάνω δήλωσης: Δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα ή αναφορά ώστε η γράφουσα να μην προβεί σε αγορά μοτοσυκλέτας. Αιτήματα περιεχομένου όμοιου με «Αν μ’ αγαπάς, μην καβαλήσεις» απορρίπτονται επί της αρχής}
Κλείνοντας τη λίστα, λοιπόν, με τα (κάθε άλλο παρά) «Μικροπράγματα» εύλογα (και εύστοχα!) θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς: Γιατί όλα αυτά;
Επειδή κάποιος άνθρωπος, κάποια στιγμή, έσπειρε στο μυαλό μου τη σκέψη ότι είναι στο χέρι μου να γίνω ότι θελήσω και (κυρίως) ότι υπάρχει πάντα χώρος για να γίνω (έστω και ελάχιστα) καλύτερη ως:
Επιστήμονας, Επαγγελματίας, Φίλη, Κόρη, Γυναίκα, Άνθρωπος, ότι αποφασίσω.
Σ.Ι.Ι.
1 comments:
δεν έχω λόγια αλλά θέλω να γράψω πόσο χαίρομαι για αυτό που διάβασα και ερευνάς προσπαθείς και βιώνεις, γράφεις υπέροχα και σου εύχομαι καλή συνέχεια και πολλά πολλά μπράβο ιδιαίτερα για τις δύο τελευταίες παραγράφους, σκεφτόμουνα λολ και μάλλον από αυτό θα καταλάβεις ποιός σου γράφει ότι η ανάγκη μας να αγαπηθούμε δεν πρέπει να είναι ένα ταμπού αλλά ένας ανεστραμμένος θόλος του ουρανού που είναι τόσο ανοιχτός από πάνω μας, εμένα μου έχεις μάθει αυτό!
Δημοσίευση σχολίου