Belvedere

Συχνά, και με διάφορες αφορμές, νιώθω σαν ψηφιδωτό υπό αυτό-συντήρηση: με φέρνω στο νου ως μια οντότητα η οποία αποτελείται από μπόλικα κομμάτια κι αμέτρητα κενά. Ψηφίδες διάσπαρτες, όχι απαραιτήτως αρμονικά συνδυασμένες, στο πλαίσιο μιας δομής, η οποία υφίσταται (κυρίως) συμπληρωματικά, ώστε να καταγράφονται (περισσότερο) οι απώλειες και (λιγότερο) οι ανάγκες.

Απολογισμός, για εμένα, είναι η (μη περιοδική) απογραφή του αποθέματος αυτών των ψηφίδων. Φέτος, οπότε και με απασχόλησε εκ νέου το ζήτημα, διαπίστωσα ότι έχουν επέλθει σημαντικές διαφοροποιήσεις στο ψηφιδωτό μου συγκριτικά με προηγούμενες χρονιές: ορισμένες ψηφίδες χάθηκαν διά παντός στην κλεψύδρα του χρόνου, χωρίς να είναι δυνατή η ανάκτησή τους, ενώ άλλες αντικαταστάθηκαν από καινούριες, δανεικές ή δωρισμένες.

Πολλές φορές προσπάθησα (κι ακόμα τολμώ να προσπαθώ) να δημιουργήσω τις δικές μου ψηφίδες. Δεν τρέφω αυταπάτες: ελάχιστες (και ουχί αμελητέες) φορές, τα κατάφερα. Για όλες τις άλλες περιπτώσεις, οπότε και απέτυχα παταγωδώς, διακρίνω σήμερα στο ψηφιδωτό μου απέλπιδες προσπάθειες να γεμίσω ορισμένα από τα κενά αυτά με θραύσματα από τον καθρέφτη της συμπαντικής αλήθειας, κομματιών της οποίας λέγεται ότι όλοι είμαστε (κρυφοί ή φανεροί) κάτοχοι: λογοτεχνία, ψυχολογία, ποίηση, μουσική, ζωγραφική…

Ίσως κάποιες ψηφίδες να έπρεπε απλώς να χαθούν. Ίσως κάποια κενά να μη μπορέσω να τα αναπληρώσω μόνη. Ίσως κάποια κομμάτια να χρειάζεται να αλλάξουν θέση. Ίσως να μη υπάρχει κανένας λόγος να εξηγήσω χάρη σε ποια φόρμουλα μπορούν και συμβιώνουν μέσα μου απολύτως ασύμβατες ψηφίδες. Ίσως η αρμονία η οποία να επιθυμώ να επιτύχω να μην είναι χρωματική: γιατί να πρόκειται, άλλωστε, για κάτι το τόσο απλό; Ίσως να πρέπει να σταματήσει να με απασχολεί η παρούσα κατάσταση: ίσως το νέο «δια ταύτα» να αξίζει να είναι το «εφεξής».

Περπάτησα σχεδόν τη μισή πόλη με μερικές σελίδες χαρτί στην τσέπη: μία νέα συλλογή από ψηφίδες διεκδικεί μια θέση στον καμβά μου. Κρατώντας τες (όχι πολύ) σφιχτά στο χέρι, πέρασα τη ανακτορικό κατώφλι του Μπελβεντέρε.

Fulfillment (Embrace)

The Kiss

Αφιέρωσα κάμποση ώρα στην «Πλήρωση» του Gustav Klimt: δεκάδες λεπτοδουλεμένες ασύμβατες ψηφίδες συνθέτουν με τόλμη τον άνδρα που σκύβει για να αγκαλιάσει τη γυναίκα. Το έργο υπερ- τιτλοφορείται «Αγκαλιά». Το αδερφάκι αυτής της απεικόνισης, το διάσημο «Φιλί», προσεγγίζει αντιστοίχως τη γυναίκα.


Σκέπτομαι, μοιραία, πόσο σπουδαία πράξη είναι κατ' ουσίαν μια αγκαλιά, και πόση λίγη από τη σημασία την οποία αξίζει τελικώς της αποδίδουμε.

Μια αγκαλιά είναι πολλά παραπάνω από δύο σώματα σε στιγμιαία επαφή...

Στην πράξη, η ανάγκη για μία (και μόνη) αγκαλιά σηματοδοτεί ταυτοχρόνως (και για όση ώρα διαρκεί) μια σπουδαία απόφαση:
* Εγώ μ’ Εμένα
* Εγώ μ’ Εσένα
* Εσύ μ’ Εμένα
* Εσύ μ’ Εσένα
επιλέγουμε να ενωθούμε.

Αν το καλοσκεφτείς, αποτελεί ένα ακόμα μαθηματικό παράδοξο –σαν εκείνα του Ζήνωνος– σύμφωνα με το οποίο «ένα συν ένα ίσον τέσσερα». Κομμάτια του ενός, κομμάτια του άλλου, ελλείψεις και επικαλύψεις, σε αρμονία μπροστά στην κοινή (πλην πρόσκαιρη;) επιθυμία.

Περπατώ ανόρεχτα στον ψυχρό κήπο του θερινού ανακτόρου. Ξεκινώντας από τον τόπο των Τεσσάρων Στοιχείων, ανηφορίζω προς τον Όλυμπο. Δε σερβίρεται νέκταρ. Επιθυμώ (διακαώς) να μοιραστώ (ή έστω να καταγράψω) τη σκέψη μου, αλλά υπάρχει μοναχά μία έξοδος (κινδύνου;) και πουθενά στασίδι.

Βυθίζω ξανά το χέρι μου στην τσέπη, τα κομμάτια πάντα εκεί: περιμένουν στωικά να αξιοποιηθούν ως εικονοστοιχεία του ψηφιδωτού μου. Με την πρώτη ευκαιρία, θα τα πάρω μια αγκαλιά: θα έχουμε κάνει (και οι τέσσερις μας) το πρώτο μεγάλο βήμα προς την πλήρωση…