Συζήτηση με τον εχθρό μου - Κεφάλαιο 1

Ένα ξημέρωμα από εκείνα που δεν περιμένεις ποτέ ότι θα έρθουν, ξύπνησε τρομαγμένος! Είχε δει έναν απαίσιο εφιάλτη, τόσο τρομακτικό που όταν άνοιξε τα μάτια του το στόμα του είχε στεγνώσει και τα άκρα του έτρεμαν από την αναστάτωση!

Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό όμως ένιωσε ανακούφιση που δεν ήταν μόνος του. Έστρεψε το κεφάλι του προς τα αριστερά και τότε ήταν που κοιτάχτηκαν κατάματα για πρώτη φορά, μετά από είκοσι-τρία ολόκληρα χρόνια!

-Φοβήθηκες;

-Πολύ!

-Τι σε τρόμαξε τόσο;

-Το όνειρο...

-Δεν ήταν τόσο το όνειρο όσο αυτό που σήμαινε για σένα...

-Το ξέρω...

-Όλα τα ξέρεις...

-Δεν τα ξέρω όλα! Για την ακρίβεια είναι εξαιρετικά περιορισμένες οι γνώσεις μου! Κι εσύ σπανίως με βοηθάς να διαλευκάνω τις καταστάσεις!

-Τι μπορώ να κάνω για να σε βοηθήσω σε αυτό;

-Να απαντήσεις σε κάποιες από τις ερωτήσεις μου!

-Αν μπορώ...

-Γιατί υπάρχεις;

-Για τον ίδιο λόγο που υπάρχεις κι εσύ, φυσικά!

-Μερικές φορές σκέφτομαι πως αν δεν υπήρχες η ζωή μου θα ήταν πιο απλή και πιο ήσυχη...

-Γιατί δεν προσπαθείς να με διώξεις τότε;

-Γιατί φοβάμαι την αλλαγή...τόσα χρόνια μαζί, εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ, μια γροθιά ενωμένη πορευόμαστε και επιβιώνουμε...ίσως πάλι να ελπίζω πως θα αποφασίσεις να φύγεις από μόνος σου κι έτσι δε θα χρειαστεί να αναλάβω την ευθύνη για τη φυγή σου...

-Μήπως το πραγματικό πρόβλημά σου είναι ότι φοβάσαι την απόδοση ευθυνών και ειδικότερα προς τον εαυτό σου;

-Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο: να γνωρίζω εγώ πως ευθύνομαι για κάτι ή να το γνωρίζουν οι άλλοι;

-Για ποιον ζεις; Για σένα ή για τους άλλους;

-Ζω για τη στιγμή που θα ελευθερωθώ από τα δεσμά της ύπαρξής σου!

-Τόσο πολύ, λοιπόν, με μισείς; Τόσο που δεν αντέχεις ούτε μια στιγμή την ύπαρξή μου δίπλα σου;

-Δε σε μισώ...δε μπορώ να σε μισήσω! Μετά από τόσα χρόνια ξέρω τα πάντα για σένα! Ξέρω όλες τις σημαντικά ασήμαντες λεπτομέρειες του κορμιού σου, ξέρω πως σκέφτεσαι, μαντεύω ακόμα και τις αντιδράσεις σου! Χρειάζεται ένα βλέμμα για να μπω στη λογική σου...

-Εγώ σ' αγαπώ...και σ' αγαπώ πραγματικά, όχι όπως το λένε οι ξένοι! Αγαπώ κάθε σημαντικά ασήμαντη λεπτομέρεια της ύπαρξής σου! Μου αρέσει που καταλαβαίνω τη λογική σου, μου αρέσει που μπορώ να μπω στη θέση σου και να δω μέσα από τα μάτια σου! Αν δε μπορούσα θα ένιωθα τόσο μα τόσο μόνος και μπερδεμένος...

-Μερικές φορές καλύτερα να είσαι μόνος παρά να έχεις το βάρος της καταπίεσης του άλλου πάνω από τις επιλογές σου.

-Δε σε καταπιέζω, προσπαθώ να σε βοηθήσω να βγεις από την ευθυνόφοβη πραγματικότητά σου και να αντιμετωπίσεις μια πιο ρεαλιστική και ελεύθερη πλευρά της ζωής...

-Είμαι ρεαλιστής, δεν πετάω στα σύννεφα! Εσύ είσαι αυτός που αεροβατεί! Εγώ θέλω να ζήσω στον κόσμο, δε θέλω να τον αλλάξω! Θέλω να ορίσω ένα πλαίσιο και να κινηθώ μέσα σε αυτό. Θέλω να χαράξω μια πορεία και να μείνω πιστός σε αυτή! Εσύ σήμερα είσαι εδώ κι αύριο ποιος ξέρει που...

-Τόσα χρόνια είμαι εδώ...γιατί να φύγω τώρα;

-Γιατί κάποια στιγμή πρέπει να έρθει εκείνο το «τώρα» που θα ορίσει και θα κατευθύνει τα πράγματα! Δε γίνεται όλα να είναι ελεύθερα και αφηρημένα, πρέπει να μπει μια τάξη...

-Δε μπορείς να προβλέψεις το μέλλον. Δε μπορείς να περιορίσεις τα όνειρά σου! Δε μπορείς να πας ενάντια στη φύση σου: γεννήθηκες για να ζεις ελεύθερος και όχι για να υποδουλώνεσαι!

-Εσύ είσαι αυτός που προσπαθεί να με σκλαβώσει! Τόσα χρόνια με πιέζεις, τόσα χρόνια με καθοδηγείς χωρίς να στο ζητάω! Τόσα χρόνια και στιγμή δεν κατάλαβες πως δεν είμαι δούλος κανενός! Και κυρίως, δεν είμαι δούλος δικός σου!

-Είσαι σκλάβος της μοναδικής σου επιθυμίας: να μη γίνεις σκλάβος κανενός...αυτό είναι που σε στοιχειώνει κι αυτό είναι που σε ελευθερώνει...όμως ελεύθερος δε θα είσαι ποτέ!

[...]