Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2005

Καμβάς

Τραγούδησέ μου πάλι
εκείνο τον σκοπό που τόσο καλά γνωρίζεις.
Μη σταματήσεις
το κορμί μου όταν θελήσει να αφεθεί στις μουσικές σου.
Άσε με να σε αγγίζω καθώς μου τραγουδάς
και μη λυπηθείς σα με δεις να δακρύζω...

Γιατί είναι η ώρα που τα τραγούδια
δεν πρέπει να χαμογελάνε
για να κρατήσουν δυο ανάσες
σφιχτά ενωμένες σε ρυθμό.

Και είναι η ώρα που τα μάτια μου
δεν ψάχνουν μόνο τα δικά σου,
μα αναζητούν μια ζεστασιά
όποια και να 'ναι, όπου και να 'ναι.

Τραγούδησέ μου πάλι
και γέμισέ με μελωδίες.
Απόψε σου χαρίζω έναν καμβά
και χρώματα να ζωγραφίσεις.

Μην παραπονεθείς αν δεις
τα σχήματα να ξεθωριάζουν.
Αύριο, πάλι, θα 'χω αλλάξει
και θα μου πεις άλλο τραγούδι...

2 comments:

nihilio είπε...

Αυτό είναι ένα ερωτικό ποιήμα. Το αμέσως επόμενο από την εισαγωγή, όπως έχει βγει ως τώρα. Όταν ακόμα τα πράγματα είναι ρόδινα, ευτυχισμένα. Ή μήπως είναι ένα happy ending; Ας σταματήσω να τα κάνω σήριαλ, ας τα σχολιάζω απλά ένα ένα. Η ολότητά τους θα φανεί στο τέλος.

Atalante είπε...

Μου θυμίζει εμένα τούτο δω. Αυτό σημαίνει πως το λατρεύω... Εδώ ερωτευόμαστε ανθρώπους γιατί μας μοιάζουν, δεν θα ερωτευόμασταν τέχνη...; Τον πρότελευταίο στίχο της πρώτης στροφής τον έχω γράψει κι εγώ! Νοιώθω τώρα αυτήν τη γλυκιά ταύτιση που νοιώθει κανείς όταν συναντά την ψυχή του σε έργα άλλων... Ευχαριστώ.

Δημοσίευση σχολίου