Αργοναυτική Οδύσσεια

Κίνησα την πλεύση προς τη χώρα του Μορφέα.

Οι οιωνοί ήταν θετικοί,

οι σπονδές βρήκαν ανταπόκριση,

οι Συμπληγάδες άνοιξαν το διάβα μου,

οι σύντροφοί μου ήταν απόλυτα πιστοί,

οι άνεμοι φουσκώναν τα πανιά μ' ελπίδες

κι η θάλασσά τους έμοιαζε χαρτί στα άμαθά μου χέρια...

Είχαμε ήσυχο ταξίδι,

χωρίς Λαιστρυγόνες, χωρίς Λάμιες ή Κτήνη

ή τέρατα εξώκοσμα, ανθρωπόμορφα ή μη.

Η διαδρομή μας σύντομη, γαλήνια

κι οι σύντροφοί μου πάτησαν λαίμαργα

στη γη τη μαγεμένη των ονείρων.

Όσο για μένα,

μένω δεμένος στο κατάρτι μου,

αγκυροβολημένος στ' ανοιχτά της πλάνας γης

των αλλοτινών μου προσδοκιών,

γιατί ξέχασα να θυμηθώ

να ζητήσω απ' τους συντρόφους να μ' ελευθερώσουν.

Κι όσο εκείνοι απολαμβάνουν ευλαβικά

τους λωτούς της ονειρικής φυγής τους,

εγώ αναμένω σβηστός με τη μνήμη της λήθης μου,

ελπίζοντας πως σύντομα θα ξημερώσει...