Το κλειδί

«Δώσ' το μου πίσω!»
Κι είχα το χέρι απλωμένο
κι ήταν τα μάτια φλογισμένα
και οι αισθήσεις μουδιασμένες
που ένας άνδρας σαν εσένα
είχε κρατήσει το κλειδί μου.

«Δώσ' το μου τώρα!»
Είναι ένα βάρος που αντέχω
για τρεις χιλιάδες τόσα χρόνια
κι ήρθες εσύ να το στηρίξεις
για να με δεις αλαφρωμένη.

«Δώσ' το λοιπόν, τι περιμένεις;
Μήπως το νόμισες αστείο;»
Ποτέ δε ζήτησα να βάλεις
τη δύναμή σου για θυσία.
Εγώ σε ήθελα ακμαίο
να νιώθω δίπλα σου αμαζόνα
κι εσύ με έβαλες να γνέθω
τον ιερό λευκό μανδύα.

Ποτέ δε ζήτησα ιππότη
για να κρυφτώ σε μια λεπίδα.
Έχω απέλπιδη ελπίδα
πως ότι ψάχνω θα το βρω.
«Δώσ' το, λοιπόν, μην το κουράζεις!»
Δεν είμαι ιέρεια στην Κολχίδα.
Εγώ φαντάστηκα μαζί σου
να σβήσω πια τα παραμύθια...