[...]
-Γιατί πρέπει να έχω τις απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις σου; Το ξέρεις πως ρωτάς τόσα πολλά που δεν προλαβαίνω καν να απαντήσω; Δε μπορώ να σε καταλάβω...
-Δε σου ζήτησα να με καταλάβεις, δε σου ζήτησα καν να προσπαθήσεις! Σου ζήτησα να με αγαπάς όπως είμαι, τώρα που μπορώ κι εγώ να σε αγαπώ όπως είσαι...
-Δε μπορώ να αγαπήσω κάτι που δεν κατανοώ, δε μπορώ να κατανοήσω κάτι που μοιάζει τόσο απρόσιτα περίπλοκο, δε μπορώ να απλουστεύσω ένα πρόβλημα που δεν έχει συγκεκριμένους συντελεστές...νιώθω ανίσχυρος!
-Δεν είναι θέμα ισχύος ή συγκεκριμένου προβλήματος: σου ζήτησα απλά να με αγαπάς χωρίς να με κρίνεις!
-Δε μπορώ ούτε καν να σε κρίνω, δεν έχω ένα σημείο σου να πιαστώ! Έχω μόνο απορίες: χιλιάδες επιστρεφόμενες απορίες που εκφράζονται από εκατομμύρια ερωτήσεις και δε δείχνουν να βρίσκουν καμία σαφή απάντηση.
-Ούτε εσύ μπορείς να απαντήσεις στις ερωτήσεις μου κι όμως. Είναι όλα τόσο απλά, φτάνει να πάψεις να αναλύεις τόσο πολύ τους ανθρώπους, τα συναισθήματα και τις συνθήκες γύρω σου.
-Ζητάς να σε αγαπήσω και δεν ξέρω καν ποιος είσαι...
-Με ξέρεις καλύτερα από τον καθένα και απορώ που δε μπορείς να αντιληφθείς τις προθέσεις και τη λογική μου!
-Δεν υπάρχει λογική στην αναρχία κι εσύ είσαι γεμάτος από αυτή!
-Δεν είμαι άναρχος, απλά πιστεύω σε μία πιο απλή και λιγότερο ψυχοφθόρα μορφή ζωής! Πιστεύω στη γαλήνη και την ηρεμία, στην ανθρώπινη ευτυχία που πηγάζει μέσα από τα μικρά καθημερινά πράγματα, στο χαμόγελο που δε χρειάζεται ιδιαίτερες συνθήκες για να ανθίσει: αρκεί μια χαρούμενη σκέψη που μπορεί να μην είναι καν δική σου! Μπορείς να δανειστείς χαρά από το γύρω κόσμο σου και είναι τόση πολλή και τόσο απλόχερα μοιρασμένη!
-Κοίτα τριγύρω σου, άνοιξε τα μάτια σου: για ποια ευτυχία μιλάς; Ο κόσμος γύρω υποφέρει, ζει τη ζωή του έντονα και αγχωμένα, βάζει υψηλότερους στόχους από εκείνους που μπορεί να φτάσει και χάνει την ψυχή του στη διαδρομή! Χαραμίζει τα νιάτα του σε σάπια ιδανικά και μοχθηρά πάθη! Σκοτώνει το συνάνθρωπό του για να ανέβει, φτιάχνει μια πυραμίδα πτωμάτων και φτάνοντας στην κορυφή της δεν αντικρίζει παρά την ατελείωτη μοναξιά της κορυφής! Πού ζεις εσύ;
-Όλα τα όμορφα πράγματα αυτού του κόσμου είναι εκεί έξω φτάνει να έχεις τη θέληση να τα δεις και να τα αγκαλιάσεις...
-Φιλοσοφίες που δε βοήθησαν ποτέ κανένα! Να ένα πράγμα που δε μου αρέσει σ' εσένα: είσαι η προσωποποίηση της θεωρίας! Εγώ είμαι σύγχρονος άνθρωπος, άνθρωπος της πράξης, μυαλό μαθηματικό, σκέψη τεχνοκρατική! Ο κόσμος καθημερινά υποφέρει κάτω από τα άλυτα καθημερινά του προβλήματα κι εσύ ασχολείσαι με ουρανούς και με αγκαλιές! Η εποχή των παιδιών των λουλουδιών πέρασε ανεπιστρεπτί! Τώρα έχουμε τα παιδιά του σωλήνα, τα παιδιά του χάους, την ύβρη των λαών και την τίση των θεών!
-Είμαι ρομαντικός και ονειροπόλος. Γιατί απλά δε μπορείς να με δεχτείς και να με αγαπήσεις έτσι όπως είμαι; Γιατί πρέπει να προσπαθείς διαρκώς να με αλλάξεις; Δεν έχω το δικαίωμα της διαφορετικότητας;
-Δε μπορώ να σε αγαπήσω και δε μπορώ να σε δεχτώ. Είσαι ένα παράσιτο μέσα στη ζωή μου, μια τροχοπέδη στην άνοδό μου, ένα αγκάθι στις σχέσεις μου και με αποσυντονίζεις! Με τη στάση και τις γενικολογίες σου μου δημιουργείς διαρκώς ανασφάλεια και φοβίες! Θέλω να βαδίζω με αργά και σταθερά βήματα, δε θέλω να ρισκάρω κι εσύ διαρκώς μπλέκεσαι στη ζωή μου και αναιρείς τις ισορροπίες μου!
-Σε αγαπώ και προσπαθώ να σε βοηθήσω: ο δρόμος που έχεις πάρει δεν είναι ο σωστός! Ζεις υλιστικά, μεταφράζεις τις ανάγκες σου σε αριθμούς, εξισώνεις τα συναισθήματα με το μυαλό σου και περιορίζεις τις δυνατότητες και τις επιλογές σου κάτω από μια υποτιθέμενη ασφάλεια που δε θα σε οδηγήσει πουθενά! Ένα πρωί, όταν εγώ θα έχω κοιμηθεί για πάντα και δε θα σε επηρεάζω πια, θα ξυπνήσεις από το λήθαργό σου και βλέποντας πως μόνος σου κλείδωσες τον εαυτό σου στο χρυσό κλουβί της ασφάλειάς σου θα εκραγείς και, μαζί με εσένα, θα εκραγούν και όλα όσα πάσχισες τόσο πολύ να χτίσεις: τα τείχη της προστασίας της ψυχής σου, οι φύλακες των ονείρων σου, οι περιοριστές της ταχύτητας της καρδιάς σου...Θα γίνεις σκόνη και σαν τέτοια θα σκορπίσεις στον αέρα χωρίς καμιά δυνατότητα ανασυγκρότησης!
-Δεν ξέρεις το μέλλον! Δεν ξέρεις τίποτα! Όσα λες είναι απλά η δική σου πλευρά του νομίσματος, η δική σου εκδοχή! Θα σου πω εγώ τι θα γίνει την άγια μέρα που θα σταματήσεις να επηρεάζεις τη ζωή μου: θα ξυπνήσω ήρεμος και ατάραχος και θα προχωρήσω τη ζωή μου ήρεμα χωρίς την υπέρμετρη παρουσία των επιλογών που διαρκώς μου προσφέρεις! Θα επιλέξω και θα ακολουθήσω μία κατεύθυνση, μόνο μία! Θα στρέψω προς τα εκεί όλο μου το είναι, όλη τη ζωή μου, τις σκέψεις μου, τις ανάγκες μου, την καρδιά μου: όλα θα έχουν κοινή πορεία! Μια πορεία που θα οδηγήσει σταδιακά στην ηρεμία! Κι η ηρεμία είναι το αγαθό που λείπει από την εποχή που ζούμε!
-Το σχέδιό σου είναι μακροχρόνιο κι αν αποτύχει δεν έχεις διέξοδο!
-Δε χρειάζονται διέξοδοι όταν έχεις σχεδιάσει το τέλειο πλάνο!
-Δεν υπάρχει τέλειο πλάνο! Τίποτα δεν είναι μόνο θετικό: πάντα υπάρχει και η αρνητική πλευρά των πραγμάτων!
-Εσύ το λες αυτό που ξυπνάς κάθε πρωί με ένα ηλίθιο χαμόγελο χωρίς κανέναν προφανή λόγο; Εσύ που περπατάς στο δρόμο και χαμογελάς στα πιτσιρίκια που πετάνε πέτρες στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου σου; Εσύ που δίνεις και το τελευταίο σου χαρτονόμισμα για ένα εισιτήριο μιας συναυλία απλά για να το κάνεις δώρο σε κάποιον που δε σε εκτιμά στο ελάχιστο, αδιαφορώντας για το ότι θα μείνεις χωρίς τσιγάρα μια βδομάδα; Εσύ που αγκαλιάζεις το ίδιο λούτρινο κουκλάκι κάθε βράδυ λες και είσαι ακόμα πέντε χρονών και συχνά μιλάς γι αυτό λες και είναι ζωντανός οργανισμός; Για σένα δεν υπάρχει κακό. Το κακό έχει ξορκίσει. Για σένα και το μεγαλύτερο λάθος εμπεριέχει καλά σημεία. Για σένα και ο χειρότερος εγκληματίας είχε κάποια στιγμή δίκιο...
-Είναι δύναμη να μπορείς να χαμογελάς στα δύσκολα και να αγνοείς την αρνητική πλευρά των πραγμάτων...
-Είναι αδυναμία να μην έχεις το θάρρος να αντιμετωπίσεις το κακό και να του φοράς μια χαρούμενη μάσκα...
-Μπορεί να είμαι αδύναμος, όπως λες, όμως εγώ μπορώ να αγαπώ! Εσύ;
-Για να αγαπήσεις κάτι πρέπει να το γνωρίζεις! Για να το γνωρίσεις πρέπει να δεις και την καλή και την κακή πλευρά του! Όσο βλέπεις μόνο τη μία πλευρά του νομίσματος δε μπορείς να αγαπήσεις! Ξέρεις τι αγαπάς; Την προβολή όσων εσύ ελπίζεις πως έχουν οι άλλοι! Προβάλεις τον εαυτό σου και τις προσδοκίες σου πάνω στους άλλους και νομίζεις πως αυτό είναι η αλήθεια! Όμως αυτό είναι εγωιστικό γιατί κατά βάση δεν αγαπάς τον άλλο, αλλά τον εαυτό σου...
-Αγαπώ εσένα, αυτό μου φτάνει!
-Ούτε ξέρεις ποιον αγαπάς...κι ίσως είναι καλύτερα που δεν ξέρεις: η άγνοια είναι ένα είδος προστασίας...κι εσύ είσαι καλά κρυμμένος πίσω από το μανδύα της φαινομενικής ευτυχίας σου, που θα σε λυπόμουν αν κάποια μέρα αποφάσιζες να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα...
-Μη με λυπάσαι!
-Δε σε λυπάμαι, δε νιώθω τίποτε πια για σένα κι αυτό είναι το χειρότερο...
[...]
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου