Κατόπιν εορτής

Τώρα που λείπεις
σ' αγκαλιάζω πιο σφιχτά.
Θυμάμαι κάθε μέρα τη γιορτή και τα γενέθλιά σου.
Γνωρίζω, πια, πώς πίνεις τον καφέ σου
και ψιθυρίζω όπου σταθώ τις αγαπημένες σου μελωδίες.

Τώρα που λείπεις,
τα ρούχα μου έχουν ολούθε
τη μυρωδιά μιας ξεχασμένης ευτυχίας.
Όλα όσα ζήσαμε και νιώσαμε
μου μοιάζουν όμορφα κι αστεία.

Τώρα που λείπω,
θα έχεις χρόνο να βλέπεις πιο πολύ τα φιλαράκια σου.
Δε θα γκρινιάζω διαρκώς που δε βλεπόμαστε συχνά,
θα ξενυχτάς το δίχως άλλο
χωρίς να νιώθεις πλέον τύψεις
και θα 'ναι οι μέρες και τα βράδια
ήρεμα και ειρηνικά.

Και, γράφοντας, παρατηρώ
πως το δικό σου το κομμάτι
έχει και ρίμα και σκοπό,
ενώ το δικό μου άμουσο
με λέξεις σκορπισμένα κρύες...

Έτσι το βλέπω πως εσύ
είσαι καλύτερα χωρίς εμένα
κι εγώ μαθαίνω από τα λάθη μου
πως ότι μένει λίγο μαζί μας
δε μας ανήκει τελικά.

Μου δάνεισες τα χείλη σου,
σου χάρισα την ψυχή μου.
Καλή συμφωνία για μια άδεια ψυχή
και μια σκοτεινή ουτοπία.

Τώρα που λείπω,
εσύ, τουλάχιστον, ζεις...